Ο συγγραφέας Αντρέα Καμιλέρι, 93 χρονών σήμερα, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στην ισπανική εφημερίδα «Εl Mundo». Αποσπάσματά της δημοσιεύτηκαν σε πολλά sites στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τυφλός πια λόγω γλαυκώματος, μανιώδης καπνιστής ακόμη, κομμουνιστής, πολέμιος του φασισμού που τον χαρακτηρίζει ως τον χειρότερο εφιάλτη του, συνεχίζει να γράφει σχεδόν καθημερινά.
Από πού να αρχίσεις; Τα τρία πακέτα τσιγάρα ημερησίως, ασχολίαστα, εφόσον μάλλον του κάνουν καλό πια…
Το ότι δεν παραδίνεται στις καθυστερήσεις και ακόμη και στα 93 φωνάζει ενάντια στον φασισμό, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα απλώς να φιλοσοφεί περί ύπαρξης, του το πιστώνεις αναμφισβήτητα.
Το ότι συνεχίζει να γράφει μανιωδώς σε όλους εμάς γεννάει το ερώτημα «γιατί ακόμα;». Τι μένει να ειπωθεί; Ποια ανάγκη καλύπτει πια; Βέβαια, όλοι υποπτευόμαστε πως η απάντησή του θα είναι τόσο καθαρή και απόλυτη που θα λουφάξουμε στην τρύπα μας.
Στο ερώτημα όμως τι του λείπει περισσότερο από τότε που έχασε την όρασή του απάντησε «η γυναικεία ομορφιά. Μου λείπει η ομορφιά των γυναικών. Για να μπορέσω να τη δω, να αναδημιουργήσω μέσα από τη γυναικεία ομορφιά».
Δεν ξέρω αν εννοούσε και την επιθυμία. Αν δηλαδή το μέλλον όλων μας –όσων φτάσουν σε αυτή την ηλικία –είναι τόσο δυσοίωνο. Η επιθυμία ανυποχώρητη και το σώμα παραιτημένο. Θεωρώντας πως όχι –αν και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες περί του αντιθέτου –του λείπει από τα μάτια του η γυναίκα σαν την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο ή απλά σαν τον λόγο που έχεις να ξυπνάς κάθε πρωί με λιγότερα μούτρα. Σκέφτεσαι πως ξυπνάς σε έναν κόσμο που υπάρχει η γυναίκα. Δεν είναι καθόλου λίγο. Ή μαλλον είναι κάτι πολύ μεγάλο.
Θα έλεγα πως ένας βασικός λόγος που συνεχίζεις να γράφεις είναι η ύπαρξη της γυναίκας ως αναγνώστριας, συνομιλήτριας και θαυμάστρια, αλλά αυτό χρειάζεται αρκετή εξήγηση για να μη θεωρηθεί πως χαρακτηρίζω την τέχνη και τη γραφή απλά ως μια δεξιότητα του φλερτ. Δεν είναι του παρόντος.
Υπάρχουν άνθρωποι που κουράστηκαν νωρίς. Είτε γιατί τέτοια ήταν η φτιαξιά τους, είτε γιατί πάλεψαν με μοίρες που δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο να πάνε μακρύτερα από μια γρήγορη και οριστική ήττα.
Με άλλους ήταν πολύ πιο ευγενική η ζωή. Δεν παίδεψε πολύ το σώμα τους, δεν το χάλασε, και έτσι το μυαλό και η καρδιά μπόρεσαν να δημιουργήσουν και να χαρούν έχοντας λυμένα τα βασικά θέματά τους.
Δεν ξέρω και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ τι είναι εκείνο που σε σηκώνει από το κρεβάτι στα 93. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό από την αγάπη. (Εκτός από εκείνες τις στενάχωρες περιπτώσεις που ονειρεύονται αξιώματα και τιμές.) Η αγάπη για τα παιδιά σου, για τα εγγόνια σου, για τους φίλους σου, για τη γυναίκα σου, για τις γυναίκες των άλλων, για τις γυναίκες όλου του κόσμου, για τη δημιουργία, για τη θάλασσα, για τον ήλιο, για τους συνανθρώπους σου που παλεύουν ακόμη για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Για το μέλλον των άλλων.
Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
