Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μολονότι ξεκίνησε με μια σύνεση και μετριοπάθεια την πολιτική του σταδιοδρομία, ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης (1994-1998) και μολονότι συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό, κυρίως σε έργα υποδομής (ύδρευση, αποχέτευση, οργανισμούς κοινής ωφέλειας), στην ίδια πόλη, εν τούτοις, στην μετέπειτα αμιγώς πολιτική του πορεία κυριολεκτικά ξεσάλωσε, ξεπερνώντας κάθε φραγμό ηθικής και λογικής.
Αποκορύφωμα αυτής της εκτροπής του Ερντογάν, από τη σύνεση στην αλαζονεία, την επιθετικότητα, αλλά και την παθολογική «δίψα των μεγαλείων», είναι ο τεχνητός ξεσηκωμός χιλιάδων απλοϊκών τούρκων σ’ ένα καθαρά μεσαιωνικό κίνημα αναβίωσης μιας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δηλαδή μιας μακράς περιόδου, που κατεγράφη στην παγκόσμια ιστορία, ως σταθερή τροχοπέδη της πορείας του ευρασιατικού χώρου, από την καθυστέρηση και τον ηγεμονικό αυταρχισμό, προς τις αρχές του κράτους δικαίου, δημοκρατικής ισονομίας και ισοπολιτείας, του δυτικού κόσμου.
Διέπραξε όμως ο απρόβλεπτος Ερντογάν ένα θεμελιώδες στρατηγικό-πολιτικό λάθος: Υποτίμησε τη νοημοσύνη κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων «φερτών» οπαδών του από τα βάθη της Ανατολίας και τις φτωχογειτονιές κάποιων αστικών κέντρων.
Το πλήθος αυτό, με τις ελέω του άγραφου ιεροεξεταστικού νόμου Σαρία, μαντηλοφορούσες γυναίκες και τους μπαϊρακτάρηδες (σημαιοφόρους) της ημισελήνου, όλη αυτή η τεχνητή κοσμοσυρροή, στα τουρκικά μεϊντάνια, εδώ και μερικούς μήνες σταδιακά συρρικνώνεται και ξεφουσκώνει.
Τα θεάματα με τους χρυσοποίκιλτους γενίτσαρους και τα γεμάτα οφθαλμαπάτες ακριβοπληρωμένα ψηφιακά σκηνογραφικά εφέ, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, όλη αυτή η αυστηρώς οπτική ευφορία δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει την οικονομική κατρακύλα και την καλπάζουσα ανέχεια και πείνα στις εισοδηματικά πενέστατες τάξεις, που είναι και η συντριπτική πλειονότητα, σε μια χώρα 80 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων. Με λίγα λόγια, το δόγμα «άρτον και θεάματα» μάλλον είναι οπτασία καλοκαιρινής νύχτας για τους γείτονές μας, που μας παραπέμπει σε κάτι συναφές, που το διηγούνται σκωπτικά οι ποιμένες των Αγράφων…
Σύμφωνα λοιπόν με το διήγημα, σε μια παγερή νύχτα του Φεβρουαρίου, η μαμά λαγίνα προσπαθούσε να ζεστάνει τα τρεμουλιασμένα λαγουδάκια. Σ’ ένα αντικρινό βουνό, οι βοσκοί είχαν ανάψει με ξερούς πρίνους φωτιά για να ζεσταθούν. Τα λαγουδάκια ξεφώνισαν στη μάνα τους: «Μαμά, δες απέναντι στο βουνό μια ωραία φωτιά»! Και η μαμά προτρέπει τα λαγουδάκια: «Απλώστε τα χεράκια σας να ζεσταθείτε»…
Και τώρα επιστροφή στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Η Γερμανία εξοπλίζει την Τουρκία με πανάκριβα πολεμικά υποβρύχια, οι ΗΠΑ με μαχητικά αεροσκάφη, την Ελλάδα και την Τουρκία, η Γαλλία την Ελλάδα με φρεγάτες. Η Ρωσία κρατεί δέσμια την Τουρκία με την πώληση πυραύλων. Δηλαδή κυρίαρχες δυνάμεις του δυτικού κόσμου, η Ρωσική Ομοσπονδία, τζιράρουν στην κούρσα των εξοπλισμών δύο όμορων κρατών, που τα εξαναγκάζουν να ρουφάνε το αίμα των υπηκόων τους για την αμυντικοεπιθετική τους κατίσχυση και επιβίωση.
Και ω της ειρωνίας! Όλες αυτές οι χώρες συνιστούν… αυτοσυγκράτηση στις τεταμένες σχέσεις των γειτόνων, όταν οι ίδιες ποντάρουν τεράστια ποσά στα στοιχήματα των αλεκτορομαχιών που οι ίδιες υποδαυλίζουν με την πώληση όπλων και πυρομαχικών…
Το περίεργο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου είναι ότι έχουν σιωπήσει και οι τελευταίες κραυγές καταγγελίας και διαμαρτυρίας, τόσο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, όσο και σε όλα τα fora της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΟΟΣΑ γιατί όχι και του άφωνου ειρηνοποιού ΟΗΕ…
Και για να επανέλθουμε στον απρόβλεπτο Ερντογάν που θα του ταίριαζε το παρατσούκλι «ο Ευρωφάγος», ο άνθρωπος όχι μόνον χτίζει στην άμμο τα παιδικά κάστρα της κοσμοκρατορίας, αλλά και βαυκαλίζεται με την ελπίδα, ότι οι περιοδείες επαιτείας ψήφων στη Βουλγαρία και την Ελλάδα θα τον κρατήσουν στις βαμμένες με χρυσόσκονη πολυθρόνες του κιτς νεο-οθωμανικού του ανακτόρου. Και μη χειρότερα…
