Τελικά αποδείχτηκε αγιάτρευτη απληστία η επιμονή του ετερόκλητου και ανεκδιήγητου κυβερνώντος μορφώματος να κρατεί με τα δόντια, τα κυβερνητικά προνόμια όπως ο θρυλικός ήρωας της μάχης του Μαραθώνα και αδελφός του Αισχύλου, Κυναίγειρος, που κράτησε με τα δόντια ένα από τα πλοία του περσικού στόλου, που προσπαθούσε να διαφύγει μετά την ήττα των Περσών εισβολέων.
Φυσικά, στο εν μέρει αυτό αδόκιμο παράδειγμα συσχετισμού των Ελλήνων μαραθωνομάχων, με τους αδιόρθωτους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι σημερινή ημέτεροι κυβερνώντες έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο απληστίας και ανασφάλειας. (Δηλαδή στο να εισπράξουν μέχρι και το τελευταίο ευρώ της τελευταίας μισθοδοσίας τους).
Όσο μάλιστα στενεύουν τα χρονικά όρια για την εξάντληση της κυβερνητικής τετραετίας, έστω και αν θα τους συνέφερε, πολιτικά, ή δια λόγους εντιμότητας και ευθιξίας παραίτησή τους και προκήρυξη νέων εκλογών, για την ανανέωση της εμπιστοσύνης τους από το Εκλογικό Σώμα, άλλο τόσο οι πείσμονες κυβερνώντες μηχανεύονται καινούριες αλχημείες για την παραμονή τους στο βυθιζόμενο κυβερνητικό σκάφος…
Έτσι, σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής, μεγιστοποιούν σε δυσθεώρητα ύψη το πρωτογενές πλεόνασμα, όχι για λόγους αναπτυξιακούς, αλλά πελατειακών σχέσεων με το Εκλογικό Σώμα, διαιωνίζοντας έτσι αλλά και επαυξάνοντας μια επονείδιστη παράδοση δεκαετιών. Υπολογίζεται μάλιστα, χωρίς να διαψεύδεται, ότι οι διορισμοί, κατά το πλείστον εκτός και κατά το έλασσον εντός ΑΣΕΠ, ξεπερνούν τις 300.000 «υπαλλήλων» από τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό όχι μόνον δεν εμφανίζεται στους τόπους των ανύπαρκτων καθηκόντων τους, αλλά και εισπράττουν ανά 15νθήμερο online την αμοιβή του μόχθου τους!
Aξίζει να υπομνησθεί, ότι τα δισεκατομμύρια του περιβόητου και πολυδιαφημισμένου «πλεονάσματος», κατά το πλείστον προέρχονται:
α) από το υστέρημα των μισθωτών και συνταξιούχων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, που έχουν, μέχρι και την τελευταία δεκάρα δεδηλωμένα τα εισοδήματά τους και
β) από την υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επαγγελματιών, που σε μεγάλη αναλογία οδεύουν προς την πτώχευσή τους. Αποτέλεσμα αυτής της φορομπηχτικής τακτικής είναι η καλπάζουσα φοροδιαφυγή.
Κάποιοι μάλιστα μικρονοϊκοί «ιδεολόγοι» της άμωμης Συριζαϊκής «αταξικής» κοινωνίας ισχυρίζονται ότι η απηνής οικονομική σφαγή των δύο παραπάνω εισοδηματικών τάξεων γίνεται εν ονόματι της πάλης των τάξεων και χάριν της δίκαιης αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος! Έτσι όμως επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ο αείμνηστος συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος, που στο ξεκαρδιστικό του βιβλίο «Το εγχειρίδιον του καλού κλέπτου» προσπαθεί να θεμελιώσει, (φυσικά αστειευόμενος), το επιχείρημα, ότι ο κλέφτης δια της κλοπής συμβάλλει στην αυτόματη αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος!
Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, τόσο ο κ. Ν.Κοτζιάς όσο και ο πρωθυπουργός του, έχουν μεταβαπτίσει τις αναποτελεσματικές παλινδρομήσεις, μεταξύ Σκοπίων και Αθήνας, σε μια … επί θύραις εθνική… νίκη! Το μόνο μέχρι στιγμής εμφανές… νικηφόρο αποτέλεσμα είναι τα φωτογραφικά στιγμιότυπα με τις ενωμένες παλάμες της τριάδας Νίμιτς-Κοτζιάς-Ζάεφ αλλά και τους μέχρι λιποθυμίας εναγκαλισμούς του Έλληνα ΥΠΕΞ με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό…
Το περίεργο σε όλην αυτή την ιστορία της μετονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ. είναι ότι όχι μόνον η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και το μείζον τμήμα της ελληνικής αντιπολίτευσης είναι ενσφηνωμένες στην μάλλον ανεπίκαιρη και εξωπραγματική απόφαση του Βουκουρεστίου του 2008 για μια έναντι όλων (erga omnes) χρήση σύνθετης νέας ονομασίας της ΠΓΔΜ, με τη λέξη «Μακεδονία» ως δεύτερο συνθετικό με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Η σκοπιανή πλευρά, μέχρις αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, δεν παύει να στήνει καθημερινές παγίδες για τον εξαγνισμό της σλαβοποιημένης λέξης «Μακεδονία» που συλείται και λεηλατείται κατά τον πλέον ανέντιμο τρόπο, από τους πλιατσικολόγους (ή άλλως τους κατσαπλιάδες) των απαραβίαστων ελληνικών ιστορικών, πολιτισμικών και πατριωτικών κεκτημένων. Και λέμε «πατριωτικών» διότι το ισοδύναμο του πατριωτικού, δηλαδή το «εθνικόν» το θεωρεί… προδοτικό και… φασιστικό και μάλλον ασύμφορο γι’ αυτήν, η άμωμη εθνομηδενική προπαγάνδα του Μαξίμου!…
Παρόλα αυτά, τόσο σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, όσο και σε επίπεδο λαϊκών κινητοποιήσεων το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ έχει ήδη μεταπηδήσει ατύπως μεν, ουσιαστικά δε, από τον χώρο των πολιτικών διενέξεων και παλινωδιών, στον χώρο της λαϊκής ευθύνης. Όχι φυσικά, όπως την εδίδαξαν παραπλανητικά και αλχημιστικά οι «αγανακτισμένοι» της 11ης Μαρτίου 2013 στην Πλατεία Συντάγματος με απώτερο στόχο, οι καθοδηγητές τους να καταλάβουν άνετα και ελέω του καλπονοθευτικού του bonus του Προέδρου τους κ. Πρ. Παυλόπουλου των 50 εδρών, μαζί με τον Πάνο Καμμένο 153 έδρες στο Κοινοβούλιο, αλλά για να καθιδρύσουν ένα ιδιότυπο Κοινοβούλιο στα ίχνη της Μαδουριανής Μπανανίας!
Η μεταπήδηση τόσο του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ, όσο και του συνόλου των καυτών προβλημάτων, στις μετρήσεις των δημοσκοπήσεων και τα ογκώδη παλλαϊκά και πολυσυλλεκτικά όλων των πολιτικών τάσεων συλλαλητήρια, είναι μια σοβαρότατη ένδειξη και προειδοποίηση για αλλαγή πορείας τόσο προς την κυβέρνηση, όσο και προς την αντιπολίτευση: Για κατάργηση και του τελευταίου ίχνους ενδοτικότητας στα αλυτρωτικά, επεκτατικά παιχνίδια των Σκοπίων. Για τη ριζική μετονομασία της ΠΓΔΜ με όνομα χωρίς το συνθετικό «Μακεδονία».
Με άλλα λόγια να σταματήσουν τα ένθεν και εκείθεν των ελληνικών συνόρων παζαρέματα και οι κίνδυνοι εθνικών μειοδοσιών, ερήμην του πραγματικού εντολέως, δηλαδή του λαού. Ή αλλιώς, τέρμα στους λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο! Διαφορετικά, ανοικτός ο δρόμος για ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Και όχι φυσικά σαν το δημοψήφισμα-παγίδα του 2015, που μετατράπηκε σε λίγα 24ωρα από «όχι», στο πιο ταπεινωτικό «ναι» για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και του ελληνικού λαού.
