Ενα συνεχώς διευρυνόμενο σκηνικό αποσταθεροποίησης εγκαθίσταται στη γειτονιά μας, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται άμεσα πλέον και τα όποια σχέδια επιστροφής της χώρας μας στην περιώνυμη «κανονικότητα». Και τούτο παρά την επιμονή της κυβέρνησης να εξωραΐζει την εικόνα. Μια εικόνα που, όπως εύκολα αποδεικνύεται, δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Διότι πέρα από την εφιαλτική κατάσταση στην πραγματική οικονομία (την οποία όλοι αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή) και τον γενικότερο κατήφορο της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, έρχονται τώρα να προστεθούν και οι εξωγενείς παράγοντες που επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τις διαγραφόμενες εξελίξεις. Και δεν είναι μόνο η εξαιρετικά σοβαρή πολιτική και οικονομική κρίση στη γειτονική μας Ιταλία, που είναι επόμενο να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην Ευρώπη γενικότερα και στην Ελλάδα ειδικότερα, αλλά και το αναμενόμενο ναυάγιο στο Σκοπιανό, καθώς και η ραγδαία επιδεινούμενη τουρκική οικονομία, σε συνδυασμό με τα ύποπτα παιχνίδια της Αγκυρας στα Βαλκάνια.
Και ναι μεν η Αθήνα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελέγξει την αυξανόμενη τουρκική δραστηριότητα στα βόρεια σύνορά μας, καθώς ο Ερντογάν βλέπει τις μουσουλμανικές μειονότητες της περιοχής ως όπλο στην εκστρατεία του για την αναστήλωση του οθωμανικού μεγαλείου του παρελθόντος. Σε μια προσπάθεια να αποσπάσει την προσοχή από την κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται πλέον στο χείλος της χρεοκοπίας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ως προς την όξυνση της επιθετικής της στάσης απέναντι στη χώρα μας. Αλλα αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε –και προφανώς δεν το κάνουμε –είναι η πολιτική που ακολουθούμε απέναντι στα Σκόπια. Μια πολιτική η οποία χωρίς να έχει συμφωνηθεί όχι μόνο διακομματικά, αλλά και στο επίπεδο της ίδιας της κυβέρνησης, οδηγείται σε αδιέξοδο λόγω των γνωστών εσωτερικών αντιδράσεων και στις δύο χώρες.
Ακολουθεί δηλαδή και το Σκοπιανό τη μοίρα του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που παραμένουν άλυτα επί δεκαετίες, επειδή έχουν καταστεί όμηροι της εσωτερικής κομματικής αντιδικίας και της γενικότερης αντίληψης ότι κάθε προσπάθεια συμβιβασμού αποτελεί εθνική προδοσία. Με τον τρόπο αυτόν είναι επόμενο να μη βρίσκονται λύσεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι όντως δεν έχουν βρεθεί έως τώρα. Αλλα και αν κάποτε βρεθεί μια λύση στο ονοματολογικό πρόβλημα των Σκοπίων, υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι οι πάντες, πλην ημών, θα πάψουν να αποκαλούν τη χώρα αυτή ως σκέτη Μακεδονία; Εναν όρο που λόγω της γνωστής ελληνικής αβελτηρίας του παρελθόντος (όταν το ζήτημα εθεωρείτο ταμπού) επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια και που φυσικά δεν ενοχλεί καμία άλλη χώρα εκτός από τη δική μας. Ποιος αλήθεια τους αποκάλεσε ποτέ πΓΔΜ; Μια ματιά στις ξένες εφημερίδες, στους χάρτες και στις ομιλίες των ξένων ηγετών δίνει την απάντηση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
