Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κόντρα σε όλα τα προγνωστικά αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά του.
Αυτά που τον προσδιόριζαν ως πραγματικά φιλελεύθερο πολιτικό, κατά τα πρότυπα των αμερικανών Liberal.
Και είναι ακριβές ότι απέναντι στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη φάνταζε πολύ διαφορετικός.
Δήλωνε ανοιχτός στον κόσμο, ήταν βαθιά φιλοευρωπαίος, υπέρ της παγκοσμιοποίησης και έμοιαζε απαλλαγμένος από τις παλαιοσυντηρητικές αγκυλώσεις της παράταξής του, πιο κοντά δηλαδή στον κύκλο της «πεφωτισμένης δεξιάς», όπως τον είχε αποδώσει η Ελένη Βλάχου στα χρόνια της μεγάλης αντιπαράθεσης για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος στην μετακαραμανλική εποχή μεταξύ του Γεωργίου Ράλλη και του Ευάγγελου Αβέρωφ.
Στηριγμένος ακριβώς σε αυτά τα ιδιοχαρακτηριστικά έκανε την έκπληξη τον Ιανουάριο του 2016 και επικράτησε του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Διατήρησε είναι αλήθεια στα χρόνια της ηγεσίας του βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, ωστόσο για τις ανάγκες της ενότητας του κόμματος διαπραγματεύτηκε με τις πολλές ομάδες της Ν.Δ.και με τον καιρό άμβλυνε, τουλάχιστον δημόσια, τις πιο φιλελεύθερες των απόψεών του.
Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει τις στροφές του θα δει ότι χρειάστηκε π.χ. να αυτοπροστατευτεί όταν ανεδείχθη το ζήτημα των διαπραγματεύσεων για το «Μακεδονικό», όπως και αργότερα στο ζήτημα της αναδοχής των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια χρειάστηκε να αποδεχτεί πιο συντηρητικές θέσεις και να εμφανιστεί υπέρμαχος της πυρηνικής οικογένειας.
Γενικώς δείχνει να πιέζεται και να ενδίδει σε ένα βαθμό στην πιο συντηρητική και εθνικολαϊκιστική πτέρυγα του κόμματός του.
Ενδεικτική προς τούτο είναι η χλιαρή αντίδραση στην επίθεση που δέχθηκε από εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, μια από τις εμβληματικές Liberal εκδοχές της ελληνικής πολιτικής.
Ο κ.Μπουτάρης έφθασε να συγκρουστεί ευθέως με τη συντηρητική Θεσσαλονίκη στην προσπάθειά του να ανοίξει την πόλη στον κόσμο, να την καταστήσει μητροπολιτικό κέντρο και πάλι επισκέψιμη και ευημερούσα.
Για να το επιτύχει αποκατέστησε σχέσεις με τους Τούρκους, τους Εβραίους, τους Σκοπιανούς και τους λοιπούς βαλκάνιους, τα έβαλε κατά καιρούς με τον Μητροπολίτη, με τους «μακεδονομάχους» και τώρα κινδύνευσε από τους «αγωνιστές» των ρωσικής επιρροής ποντιακών σωματείων.
Λογικά ο Liberal Γιάννης Μπουτάρης θα έπρεπε να είναι προνομιακός συνομιλητής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια μέχρι πρότινος ήταν, όπως και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Τώρα όμως που οι συνθήκες οξύνθηκαν και πριν οι ιδεολογικοπολιτικά συγγενείς προλάβουν να αντιδράσουν έσπευσε η αλεπού του πολιτικού τακτικισμού προσφέροντας τα πάντα στον Γιάννη Μπουτάρη.
Ο κ.Τσίπρας πήγε αυτοπροσώπως στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να συμπαρασταθεί στον κ.Μπουτάρη, τον ανέδειξε σε «σύμβολο» δημοκρατικής συσπείρωσης και μαζί τον «έχρισε» ξανά υποψήφιο Δήμαρχο, προσφέροντας πλήρη κάλυψη και υποστήριξη.
Όπως έχουμε ξαναγράψει στην πολιτική όλα αποτιμώνται και όλα έχουν συνέπειες.
Καλώς ή κακώς είναι παίγνιο υψηλών απαιτήσεων, θέλει γρήγορους και τολμηρούς παίκτες. Και εδώ, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε πολλούς τέτοιους…
