Κουτσά-στραβά, η χώρα δείχνει να παίρνει κάποιον δρόµο. Επειτα από οκτώ χρόνια ταλαντεύσεων, παλινωδιών, καθυστερήσεων και επαναλαµβανόµενων πολιτικών παιγνίων, φαίνεται να είναι πλέον σε θέση να εκπληρώσει όλες
τις εκπηγάζουσες από τις συμφωνίες διάσωσης υποχρεώσεις της.
Η τέταρτη αξιολόγηση ολοκληρώνεται, τα τελευταία προαπαιτούμενα θα οδεύσουν σύντομα προς ψήφιση στο Κοινοβούλιο και, αν δεν προκύψει κανένα ατύχημα, το αργότερο εντός του Ιουλίου οι εταίροι και δανειστές θα είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν αξιοπρεπή ρύθμιση του ελληνικού χρέους, ικανή να επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να επιστρέψει στις αγορές και να αναζητήσει με ίδιες δυνάμεις τη χρηματοδότηση που χρειάζεται.
Βεβαίως ο δρόμος δεν είναι αυτονόητος, ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα.
Κρύβει παγίδες και αφανή εμπόδια, οι αγορές είναι ευμετάβλητες και ευαίσθητες σε πισωγυρίσματα και οπισθοχωρήσεις, ειδικά από χώρες με τη δική μας παράδοση υπερχρέωσης και χρεοκοπιών.
Θα απαιτηθεί λοιπόν πειθαρχία, εγρήγορση και προπάντων επιμονή στη δημοσιονομική σταθερότητα, χωρίς την οποία θα διολισθήσουμε εκ νέου σε κρίση, ίσως μεγαλύτερη της προηγούμενης.
Αλλά και πέραν αυτού, στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα δεν αρκούν πια μικρά και δειλά βήματα.
Ο ελληνικός λαός, που τόσα πέρασε από την οκτάχρονη κρίση, απαιτεί άλματα προόδου και ευημερίας, δεν
συμβιβάζεται πια με μίζερες επιλογές που θα τον καταδικάσουν σε άλλα οκτώ χρόνια χαμηλής πτήσης και στασιμότητας.
Ούτε μπορεί να μείνει αιχμάλωτος ιδεολογικών αγκυλώσεων και ξεπερασμένων προτύπων για την ανάπτυξη, σαν αυτά που καθοδηγούν τους συγγραφείς του περιβόητου «ολιστικού» προγράμματος, που με περισσή υπερηφάνεια παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα ο Πρωθυπουργός στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Στον σύγχρονο κόσμο δεν χρειάζεται κανείς να ανακαλύψει την πυρίτιδα για να προκόψει. Πλέον υπάρχουν άπειρες εμπειρίες ταχείας ανάπτυξης και αναγέννησης οικονομιών από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Οι εμπειρίες και μόνο των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετώπισαν αντίστοιχες κρίσεις σαν τη δική μας αρκούν για να ατενίσει κανείς το μέλλον με αισιοδοξία. Η περίπτωση της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της δικής μας Κύπρου μπορούν να αποτελέσουν φωτεινά παραδείγματα.
Και στις τρεις αυτές ευρωπαϊκές χώρες η ανάπτυξη και η διέξοδος δόθηκαν από τις ιδιωτικές επιχειρηματικές δυνάμεις. Αυτές κίνησαν την οικονομία, αυτές πρωταγωνίστησαν και οδήγησαν τις οικονομίες σε τροχιά ανάπτυξης.
Το κράτος απλώς πειθάρχησε έναντι των υποχρεώσεων που είχε αναλάβει, διαμόρφωσε συνθήκες σταθερότητας και εμπιστοσύνης και προσέφερε πεδία ελεύθερης και ανεμπόδιστης δράσης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Τη διαφορά την έκαναν οι ιδιώτες, εγχώριοι και ξένοι, τα κεφάλαια που κινητοποίησαν και το κύμα επιχειρηματικότητας και επενδύσεων που προκάλεσαν με την εμπιστοσύνη που έδειξαν στη μεταμνημονιακή σταθερότητα, η οποία και επέτρεψε την εκμετάλλευση των ευκαιριών που ανεδείχθησαν.
Αυτή είναι η επιτυχημένη συνταγή που ακολουθείται σε ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο. Πολύ δε περισσότερο σε περιφερειακές μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, με ιδιοχαρακτηριστικά γεωγραφικά και άλλα.
Ας μη χανόμαστε σε πολυδαίδαλα σχήματα και χαοτικές ιδέες που δεν οδηγούν πουθενά. Η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας και μας καλεί να την υιοθετήσουμε.
Ας βγάλουν λοιπόν όλοι τα παραμορφωτικά ιδεολογικοπολιτικά γυαλιά που φορούν.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να περιμένει άλλο…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
