Κωνσταντίνος Ρήγος: «Η Βαβέλ είναι κοντά σε κάθε εποχή»

Δυναμική επιστροφή στη χορευτική σκηνή της Αθήνας για τον Κωνσταντίνο Ρήγο και το χοροθέατρο Οκτάνα. Η «Βαβέλ» που θα παρουσιαστεί για τέσσερις βραδιές στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (29, 30, 31/5 και 1/6) είναι μια παράσταση για τη νέα αρχή μετά την πτώση και την καταστροφή. Στο έργο οι άνθρωποι έχουν λύσει όλες τους τις απορίες γύρω από τον κόσμο. Ο Πύργος της Βαβέλ έχει πέσει, η πόλη έχει καταστραφεί και κάθε έννοια «ύψους» έχει χαθεί. Οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν και πάλι τον εαυτό τους, να ανακτήσουν την επαφή με το σώμα τους, να αναπτύξουν επικοινωνία μεταξύ τους, να ξαναχτίσουν το περιβάλλον τους, να ξανακερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Καθώς βιώνουν το «μετά» της εκπλήρωσης κάθε ανάγκης και επιθυμίας τους, μη έχοντας κάτι άλλο να επιδιώξουν, καταλήγουν να ζουν ξέφρενα, δεν διστάζουν να προσανατολιστούν στις εσχατιές της ηδονής, νιώθουν παντοδύναμοι, και τελικά θέλουν να γίνουν ο Θεός. Και αρχίζουν να ξαναχτίζουν τον πύργο, ακόμα κι αν δεν ελπίζουν σε διαφορετική έκβαση…

«Η Βαβέλ είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος χάνει το όριο και αγγίζει το θείο, και απ’ αυτή την πλευρά είναι κοντά σε κάθε εποχή» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος (σύλληψη, χορογραφία, σκηνικό). Ο ίδιος συνεχίζει: «Είναι μια κατάσταση που συμβαίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ας πούμε ότι μια Βαβέλ ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όπου μετά η ανθρωπότητα προσπάθησε να χτίσει επάνω σε ερείπια. Ελπίζω η γενιά μας και, φυσικά, οι επόμενες να μη χρειαστεί να ζήσουμε την επόμενη Βαβέλ».

Ο Ρήγος, ο οποίος πριν από λίγους μήνες ανέλαβε τη θέση του διευθυντή Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, θέλησε να αντιμετωπίσει το θέμα υπαρξιακά και συμβολικά. Αντηχώντας μακρινά τον βιβλικό μύθο για τον Πύργο της Βαβέλ, δεν κάνει καμιά προσπάθεια εξιστόρησής του. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν μία γυναίκα (Μαρκέλλα Μανωλιάδη) και τρεις άνδρες (Μιχάλης Κριεμπάρδης, Γιάννης Μίχος και Χρήστος Στρινόπουλος). Σύμφωνα με τον δημιουργό «μια γυναίκα αρκεί για να ξαναγεννηθεί η ανθρωπότητα. Οι τρεις άνδρες θα μπορούσαν να είναι τα πάντα: η βία, ο έρωτας, ο πόλεμος… σύμβολα. Με αυτά τα στοιχεία φτιάχνω κάτι πολύ προσωπικό. Ο καθένας μετά την πτώση προσπαθεί να βρει τα στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στην επόμενη. Να αγαπήσει, να φοβηθεί, να γίνει ομάδα και κάποια στιγμή να ξαναφτιάξει τον Πύργο της Βαβέλ».

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος χαρακτηρίζει το έργο μινιμαλιστικό, αποκαλύπτοντας ότι στο τέλος έχει έντονο απελευθερωτικό στοιχείο. Η παράσταση επιστρέφει στον δημιουργικό πυρήνα της δεύτερης περιόδου του χοροθεάτρου Οκτάνα (2000-2010) με την έννοια ότι παραπέμπει στον αυτοσχεδιασμό. «Οταν φτιάχνω ένα έργο για την Οκτάνα, είναι σαν να επιστρέφω στο σπίτι» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Και συνεχίζει: «Ο,τι έχω κάνει ξεκινά από ‘κεί και πραγματικά επιστρέφοντας στον πυρήνα της αισθάνομαι ότι μου επιτρέπεται να είμαι πιο πειραματικός, να δοκιμάζω ό,τι θεωρώ καινούργιο και διαφορετικό».

Πώς έχει εξελιχθεί σήμερα η Οκτάνα σε σχέση με την εποχή που την ίδρυσε το 1990; «Η Οκτάνα είναι οι άνθρωποι» απαντά ο Κωνσταντίνος Ρήγος. «Ολα τα πρόσωπα είναι καινούργια, τώρα βρισκόμαστε στην τρίτη γενιά χορευτών. Το συνδετικό στοιχείο είναι η κοινότητα της σκέψης και η διάθεση για έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς».