Προφανώς και δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν έλληνα πολίτη η απουσία στρατηγικής για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης σε αυτή τη χώρα, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη εδώ και χρόνια δημιουργούνται υποδομές που εξυπηρετούν τους χρήστες ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Διατυπώνεται άλλωστε από τους αρμοδίους η άποψη ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ηλεκτρικών αυτοκινήτων στους ελληνικούς δρόμους, δεν αποτελούν προτεραιότητα για την πολιτεία η νομοθέτηση και η εφαρμογή διατάξεων οι οποίες σε βάθος χρόνου θα ενθαρρύνουν την απόκτηση ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Αυτή η εντελώς κοντόφθαλμη προσέγγιση μας καθιστά ουραγούς και στον συγκεκριμένο τομέα, ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα της ζωής μας.
Ας προσπεράσουμε τα μεγέθη των πωλήσεων καινούργιων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και ας εστιάσουμε σε δυο-τρία σημεία: ποια ευρωπαϊκή χώρα μπορεί πλέον να θεωρηθεί σοβαρός τουριστικός προορισμός χωρίς σημεία φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων στους αυτοκινητοδρόμους της; Ποια άλλη χώρα πλην της Ελλάδας «αδυνατεί» να απορροφήσει και να εκμεταλλευθεί κοινοτικά κονδύλια –σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης ή τοπικής αυτοδιοίκησης –για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης; Πώς μπορεί η Ιρλανδία –το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό για το μέγεθος της χώρας και της αγοράς της –να έχει εδώ και χρόνια δίκτυο σταθμών ανεφοδιασμού κάθε 30-45 χιλιόμετρα και στην Ελλάδα να συζητούν ακόμη για το νομοθετικό πλαίσιο που πρέπει να διέπει αυτές τις επενδύσεις;
Η απάντηση είναι απλή και δεν αφορά τη γεωγραφική θέση της χώρας μας –και την περίφημη ρήση περί Βαλκανίων –αλλά τις ιδεοληψίες που κυριαρχούν και στο ζήτημα της ηλεκτροκίνησης. Είναι λοιπόν η στιγμή να δούμε το θέμα με τη σοβαρότητα που οι καιροί απαιτούν. Η πρωτοβουλία του Συνδέσμου Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων και των μελών του για τη δημιουργία ενός πλαισίου ανάπτυξης της ηλεκτροκίνησης, αν και καθυστερημένη, μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλώς χρήσιμη στον τομέα της αρωγής-καθοδήγησης του «αδιάφορου» Ελληνικού Δημοσίου. Στο ίδιο μήκος κύματος παλαιοί και νέοι πάροχοι ενέργειας μπορούν να αναδείξουν τις διεθνείς πρακτικές στο συγκεκριμένο θέμα όχι ως εργαλείο μάρκετινγκ αλλά συμβάλλοντας ουσιαστικά στην επιτάχυνση των εξελίξεων για τη δημιουργία δημόσιων χώρων στάθμευσης και φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Ταυτόχρονα απαιτούνται αποφάσεις για το ποια θα είναι τα κίνητρα που θα δοθούν σε όσους επιθυμούν να αποκτήσουν ηλεκτρικά ή plug-in υβριδικά οχήματα. Αρκεί να δούμε τα μοντέλα που εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να επιλέξουμε. Στη Γαλλία το οικονομικό κίνητρο που παρέχεται στους υποψήφιους ιδιοκτήτες ηλεκτρικών επιβατικών και ελαφρών επαγγελματικών οχημάτων μπορεί να φτάσει τα 8.000-10.000 ευρώ. Στη Νορβηγία ισχύει μειωμένος ΦΠΑ για την απόκτησή τους ενώ στη Γερμανία –τη μεγαλύτερη αγορά αυτοκινήτου της Ευρώπης –προβλέπεται συμμετοχή και των ίδιων των αυτοκινητοβιομηχανιών στα κίνητρα που αφορούν την απόκτηση ηλεκτρικών οχημάτων. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Μένει να αποφασίσουμε ότι δεν θα παραμείνουμε θεατές των εξελίξεων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
