«Ολιστικό» πλην ελλειμματικό αναπτυξιακό σχέδιο!

Το περιβόητο «ολιστικό» σχέδια για τη μεταμνημονιακή εποχή, που ενέκρινε με πανηγυρικό τρόπο το υπουργικό συμβούλιο τη Δευτέρα και έδωσε επιτέλους στη δημοσιότητα η κυβέρνηση είναι ένα βαρύ περιγραφικό κείμενο ιδεών που σκιαγραφεί, κατά κάποιο τρόπο, το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον, αποτυπώνει τους περιορισμούς, δημοσιονομικούς, χρηματοδοτικούς και άλλους, χαρτογραφεί τους τομείς στους οποίους, κατά την τρέχουσα κυβερνητική πλειοψηφία, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος και προσοχή, καταδεικνύει κάποια αναπτυξιακά εργαλεία,όπως ο επενδυτικός νόμος και οι ειδικές δράσεις υπέρ των μικρομεσαίων, αφήνει κάποια παράθυρα φορολογικής διόρθωσης, υποσχόμενο ταυτόχρονα σταθερότητα και διάρκεια του φορολογικών συνθηκών και μαζί αναδεικνύει πολιτικές ενίσχυσης της ενεργού ζήτησης μέσω της αύξησης των κατώτατων μισθών και της υποχρεωτικής ασφάλισης των εργαζομένων.

Όσοι έχουν εμπειρία τέτοιων σχεδίων και ανάλογων κειμένων δεν θα δίσταζαν να δηλώσουν ότι πρόκειται για ένα κράμα πενταετών πλάνων της εποχής του υπαρκτού σοσιαλισμού, με ολίγη από ελεγχόμενα ελεύθερη αγορά και μπόλικο κοινωνικό στοιχείο.

Η διάθεση κεντρικού σχεδιασμού είναι προφανής, όπως και η ιδεολογική αντίληψη από την οποία κυριαρχείται το όλο σχήμα της προτεινόμενης ημικρατικής οικονομικής ανάπτυξης.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι οι στόχοι είναι χαμηλοί, ότι παρατίθενται γενικόλογες ιδέες και απουσιάζουν πραγματικά σχέδια και πραγματικοί αριθμοί. Ούτε μια αναφορά σε ένα πλάνο μεγάλων επενδύσεων, ούτε μια έμπνευση αξιοποίησης κάποιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, ούτε κάποια ιδιαίτερη μνεία στις ξεχωριστές παραγωγικές δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, σαν να μην αναγνωρίζεται η ύπαρξη και η συμβολή τους στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

Δυστυχώς δεν συγκινεί, ούτε ενθουσιάζει, δεν παρακινεί,ούτε προκαλεί κύμα μαζικής συμμετοχής και ελπίδας το κατά τα άλλα «ολιστικό» σχέδιο ανάπτυξης.

Όπως σχολίασε και ένας επιφανής επιχειρηματίας το κυβερνητικό σχέδιο είναι βγαλμένο από το μακρινό παρελθόν, αγνοεί ή καλύτερα δεν λαμβάνει υπόψιν, ούτε ενσωματώνει τις πολλές σύγχρονες δυναμικές αναπτυξιακές εμπειρίες που περισσεύουν πια σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλά έτσι συμβαίνει με τα σχέδια που εκπονούνται σε αραχνιασμένα πολιτικά γραφεία,από πρόσωπα που υποχρεωτικά εξαιτίας της συμμετοχής τους στη διακυβέρνηση αναγκάζονται να γράψουν κάτι για αντικείμενο που δεν γνώρισαν και βεβαίως δεν αγάπησαν ποτέ. Η ανάπτυξη και η προκοπή θέλουν άλλες ιδιότητες τις οποίες δυστυχώς δεν διαθέτουν κυβερνώντες.

ΤΟ ΒΗΜΑ