Στις αρχές του 2015 η Πορτογαλία ετοιμαζόταν για την ολοκλήρωση του δικού της δανειακού προγράμματος και για την επανένταξή της, με ίδιες δυνάμεις, στο διεθνές οικονομικό σύστημα.
Προετοιμαζόταν δηλαδή συστηματικά και οργανωμένα για την καθαρή έξοδό της στις αγορές. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν μέχρι τη στιγμή που προέκυψε ο ελληνικός τυφώνας.
Στις ελληνικές εκλογές της 25 Ιανουαρίου του 2015, πρώτος ανεδείχθη ο ΣΥΡΙΖΑ και σχημάτισε τη γνωστή σε.όλους «βαρουφάκειο κυβέρνηση» από κοινού με τους «αγανακτισμένους» ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.
Εκείνης της εκλογής ακολούθησε ένα εξάμηνο άγονων διαπραγματεύσεων, στη διάρκεια των οποίων αμφισβητήθηκε η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ και κατ’ επέκταση η υπόσταση συνολικά της ευρωζώνης. Γεγονός που αποτιμήθηκε από τις αγορές και έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την τότε κυβέρνηση της Πορτογαλίας.
Τρία χρόνια μετά η «μετανιωμένη» κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου αντιμετωπίζει σχεδόν την ίδια κατάσταση.
Προετοιμαζόμενη για την ολοκλήρωση του δικού της τρίτου προγράμματος, που αποδέχθηκε θέλοντας και μη το καλοκαίρι του 2015 γιατί αλλιώς η χώρα θα έσκαγε στα βράχια, έχει απέναντί της την ιταλική θύελλα.
Η Ιταλία αναζητεί πρωθυπουργό από τη συμμαχία μεταξύ της Λέγκας του Σαλβίνι και των Πέντε Αστέρων του Πέμπε Γκρίλο.
Για την ώρα δεν έχει βρει πρωθυπουργό – ο προταθείς απεδείχθη αναξιόπιστος και ο πρόεδρος Ματαρέλα ζητεί εγγυήσεις από τα δύο κόμματα – και κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει αν το ιταλικό λαϊκίστικο σχήμα, προϊών της τρέχουσας ευρωπαϊκής αντιπολιτικής, θα βρει αξιόπιστο πρόσωπο ικανό να πείσει τον ιταλό πρόεδρο.
Όπως και να έχει, της γειτονικής Ιταλίας ηγείται μια λαϊκιστική συμμαχία χωρίς όρια και περιορισμούς. Τίποτε δεν εγγυάται ότι δεν θα πράξει τα ανείπωτα. Και τέλος πάντων θα χρειαστεί τουλάχιστον έξη μήνες μέχρι να καταλάβει τις πραγματικές υποχρεώσεις της έναντι της ευρωζώνης.
Κάτι που ήδη περιγράφεται από τα ευρωπαϊκά κέντρα, αξιολογείται και αποτιμάται από τις αγορές.
Η επίδρασή της αποτυπώθηκε χθες στην καμπύλη των επιτοκίων, ιδιαιτέρως των ελληνικών ομολόγων.
Οι δικοί μας στην Αθήνα υπολόγιζαν ότι με την επίτευξη της τεχνικής συμφωνίας το επιτόκιο των ελληνικών δεκαετών ομολόγων θα έπεφτε στο 3,5% και τον Αύγουστο με το κλείσιμο του προγράμματος θα υποχωρούσε στο 3% καθιστώντας ευχερέστερη την ελληνική έξοδο στις αγορές.
Δυστυχώς όμως η ιταλική περιπλοκή ώθησε τα επιτόκια των ελληνικών τίτλων προς τα πάνω. Έφτασαν τις προηγούμενες μέρες στο 4,5% δυσκολεύοντας και σε κάθε περίπτωση καθυστερώντας την πολυπόθητη ελληνική έξοδο στις αγορές.
‘«Τώρα μπορώ να φανταστώ τις αγωνίες των Πορτογάλων το πρώτο εξάμηνο του 2015» μας εξομολογήθηκε ένας από τους διαπραγματευτές της ελληνικής κυβέρνησης για την έξοδο από τα μνημόνια. Και δεν είναι μόνον αυτό.
Η κυβέρνηση Τσίπρα προκειμένου να ασφαλίσει κατά το δυνατόν την έξοδο στις αγορές θα πρέπει εγκαίρως να βρει αντίβαρα της ιταλικής περιπλοκής.
Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να πειθαρχήσει ακόμη περισσότερο και να μην προβεί σε ενέργειες που θα την εκθέσουν έτι περαιτέρω στις διεθνείς αγορές.
«Ρουφιάνα πολιτική» που θα ‘λέγε και ο λαός.
Τίποτε δεν αφήνει να πέσει κάτω.
Ότι κάνεις, ότι πεις, ότι επιλέξεις θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή εναντίον σου. Είναι απλώς θέμα χρόνου..
