Είναι λοιπόν μια παραγωγή της Ελληνικής Κυβέρνησης, όπως υποδηλούν η υπογραφή με το εθνόσημο μάλιστα στο τέλος του διαφημιστικού βίντεο; Και από πότε μια κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, εκτός από το να νομοθετεί, να διοικεί, να ενημερώνει και να λογοδοτεί, διαφημίζεται κιόλας; Από πότε υιοθέτησε την πρακτική της αγοράς προϊόντων και μέσα από αυτούς τους σκηνοθετημένους, καλλιγραφικούς, ωραιοποιητικούς μονολόγους επιχειρεί να πείσει τα πλήθη, διά του Πρωθυπουργού, ενώ δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο;
Εως σήμερα νομίζω ότι η πολιτική διαφήμιση αφορούσε μόνο κόμματα ή πολιτικούς σχηματισμούς σε περίοδο εκλογών, ακριβώς για να μη συγχέεται η κυβερνητική ταυτότητα με την κομματική. Σε κανονική περίοδο διακυβέρνησης, όταν η κυβέρνηση του τόπου αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί το έργο της, να εξηγήσει μια πολιτική της εκτός κοινοβουλευτικής διαδικασίας, το κάνει με δηλώσεις προς τα μέσα ενημέρωσης, με συνεντεύξεις διακεκριμένων στελεχών ή αρθρογραφία τους και βεβαίως με συνέντευξη του ίδιου του Πρωθυπουργού. Σε ιδιαίτερες ή επείγουσες καταστάσεις όπου ο επικεφαλής της κυβέρνησης επιθυμεί να καταφύγει σε έναν εντυπωσιακό μονόλογο, επιλέγεται η λύση του διαγγέλματος. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βεβαίως τα κυβερνητικά επιχειρήματα θα συναντήσουν τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις, τον αντίλογο των αρθρογράφων, τα αντεπιχειρήματα της αντιπολίτευσης. Με ένα σποτάκι σκηνοθετημένο με συμβολισμούς και λόγια που κυρίως επιχειρούν να συγκινήσουν το κλονισμένο σώμα των Συριζαίων ψηφοφόρων τι διάλογο να κάνεις; Κανείς δεν θα μπει στον κόπο να αντικρούσει πέντε-έξι συνθήματα περί κανονικότητας, δίκιου των πολλών, σεβασμού της διεθνούς κοινότητας και των εταίρων δανειστών προς τον κ. Τσίπρα.
Αν ήταν αλήθεια, δεν θα μας ζητούσαν να υποθηκεύσουμε την περιουσία της χώρας για 99 χρόνια, δεν θα μας επιφύλασσαν μεταμνημονιακή ενισχυμένη εποπτεία και συνάρτηση των ρυθμίσεων για το χρέος με τα προσυμφωνημένα και προ νομοθετημένα μέτρα. Μπορεί για τον κ. Πρωθυπουργό όλα αυτά να είναι κανονικότητα, αλλά δεν νομίζω να συγκινηθεί κανείς που περιμένει να του πετσοκόψουν τη σύνταξη με το σποτάκι στο οποίο ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται με πάλλευκο πουκάμισο, χαμογελαστός αλλά και περίφροντις, να τσιμπολογάει στα πλήκτρα του υπολογιστή του τις λέξεις που αποδίδουν τον προσωπικό του θρίαμβο.
Οι συμβολισμοί αφθονούν στο διαφημιστικό βίντεο: η καθαρίστρια είναι ντυμένη με κυριλέ στολή, το κόκκινο χαλί που στρώνεται μπροστά στα μάτια μας στη σκάλα του Πρωθυπουργικού Μεγάρου πρώτα το πατάει ο Πρωθυπουργός και μετά οι ξένοι ηγέτες… Μην αναζητήσετε ανάμεσά τους τον Ερντογάν, και στον Σπίλμπεργκ να ανέθετες τη σκηνοθεσία, δύσκολα θα μπορούσε να διαφημίσει ένα φιάσκο.
Η ελληνική κυβέρνηση, που υπογράφει το σποτ, οφείλει πάντως να ενημερώσει τους πολίτες σε ποια θεσμική κανονικότητα εντάσσεται ένας πρωθυπουργός να διαφημίζει τον εαυτό του, ποιος πληρώνει τη διαφήμιση αυτή και σε τι ακριβώς ωφελεί τη χώρα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
