Η υγρασία είναι τόσο πηχτή που νομίζεις πως κόβεται με το μαχαίρι. Τα δέντρα στάζουν. Το μονοπάτι που οδηγεί από την κορυφή του καταπράσινου Victoria Peak προς το κέντρο της πόλης έχει μεταμορφωθεί σε έναν ολισθηρό διάδρομο. Τρώω μια μεγαλοπρεπή τούμπα. Σηκώνομαι και συνεχίζω όσο πιο προσεκτικά μπορώ. Ξαναπέφτω. Είναι η πρώτη ημέρα μου στο Χονγκ Κονγκ και τρέμω στην ιδέα ενός τραυματισμού που θα κατέστρεφε το ταξίδι μου. Ο κατήφορος γίνεται ακόμα πιο απότομος. Πίσω, το δάσος «γεννάει» σύννεφα υδρατμών. Μπροστά, ένας τοίχος από πανύψηλες πολυκατοικίες, ουρανοξύστες μέσα στους οποίους ζουν στριμωγμένοι, σε διαμερίσματα λίγων τετραγωνικών μέτρων, χιλιάδες άνθρωποι. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Η ζούγκλα συναντά τη ζούγκλα της πόλης και εισβάλλει εντός της. Το μόνο που λείπει για να αισθανθώ ότι παίζω σε ταινία φαντασίας είναι οι δράκοι που οι ντόπιοι λένε πως πετάνε από τις κορυφές των βουνών προς τη θάλασσα που βρίσκεται μπροστά από τα κτίρια. Δεν είδα ούτε έναν, ίσως επειδή είχα το βλέμμα καρφωμένο κάτω, από τον φόβο μιας νέας πτώσης. Ομως υπάρχουν! Γι’ αυτό και πολλοί από τους ουρανοξύστες του Χονγκ Κονγκ έχουν τρύπες στον «κορμό» τους: για να περνάνε οι δράκοι μέσα από αυτές. Αλλιώς, αν πέσουν πάνω σε τοίχο, μπορεί να φέρουν δυστυχία.
Τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες που βρίσκουν ακόμη εφαρμογή στην καθημερινότητα της πόλης επιβεβαιώνει και η παράλειψη του 13ου πατώματος σε πολλά κτίρια. Από το 12ο πηγαίνεις κατευθείαν στο 14ο, ξορκίζοντας το νούμερο το γρουσούζικο. Ετσι, μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στις ασιατικές παραδόσεις (όπως αυτή του φενγκ σούι) και στις επιταγές και στους εξοντωτικούς ρυθμούς μιας από τις πιο σύγχρονες πόλεις στον κόσμο ζουν τα (περίπου) 7.500.000 των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ. Οι αντιθέσεις έντονες, και αυτό κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για τον επισκέπτη της την πάλαι ποτέ βρετανική αποικία, το πλούσιο λιμάνι που επιστράφηκε το 1997 στη μητέρα Κίνα, για να εξακολουθήσει όμως να λειτουργεί με το δικό του μπαϊράκι, κάτι σαν κράτος εν κράτει. Με τη δύναμη του πλούτου του. Και με τις ευλογίες και την πολύτιμη προστασία των δράκων που πετούν στον ουρανό του.
Δεν πήγα την καλύτερη εποχή. Ηταν η περίοδος των βροχών. Επί δέκα ημέρες (τόσο έμεινα) μούλιασα στην υγρασία.
Ομως ήταν καλύτερες οι τιμές στα ξενοδοχεία και αυτό δεν μπορείς να μην το υπολογίσεις σε μια πόλη ακριβή. Είχε, επιπλέον, ενδιαφέρον η εμπειρία της ζωής μέσα σε… ενυδρείο. Νερό παντού, και από τον ουρανό και γύρω μας. Το Χονγκ Κονγκ είναι εξάλλου ένα νησί. Το οποίο σχεδόν εφάπτεται σε μια χερσόνησο, την Κοουλούν. Τριγύρω, περισσότερα από 200 άλλα νησάκια, με πιο μεγάλο το Λαντάου. Στριμωγμένος ανάμεσα στη θάλασσα και στα βουνά, επειδή δεν μπορούσε να επεκταθεί κατά πλάτος, ο οικισμός άρχισε να επεκτείνεται κατά ύψος, για να γίνει μια πυκνοκατοικημένη συστάδα από ουρανοξύστες που το βράδυ λάμπουν σαν διαστημόπλοια: οι ουρανοξύστες αναβοσβήνουν αλλάζοντας αποχρώσεις, χιλιάδες λάμπες και λαμπιόνια δημιουργούν σχήματα και πολύχρωμα λουλούδια, οι προβολείς από τις ταράτσες στέλνουν το φως τους στα αστέρια, ενώ η μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα έρχεται να συμπληρώσει το εντυπωσιακό θέαμα. Τιτλοφορείται «A Symphony of Lights» και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες τουριστικές ατραξιόν της πόλης.
Τι άλλο κάνεις στο Χονγκ Κονγκ όταν δεν παρατηρείς μαγεμένος τα φώτα; Παίρνεις την ομπρέλα σου (αν δεν έχεις προνοήσει, τα περισσότερα ξενοδοχεία θα σου δανείσουν) και περπατάς, παρακαλώντας να βρέξει όσο το δυνατόν λιγότερο. Αν κουραστείς, υπάρχει πάντα η λύση του μετρό, μια πόλη όμως αν δεν την περπατήσεις, έστω υπό βροχή, δεν μπορείς να τη γνωρίσεις. Εξερευνήστε λοιπόν την Κoουλούν. Κατεβείτε στο Victoria Harbour από όπου φαίνονται σε όλο το μεγαλείο τους οι ουρανοξύστες του Hong Kong Ιsland. Περπατήστε στο Tsim Sha Tsui (για τους ντόπιους TST), στην κεντρική λεωφόρο Nathan και στις οδούς Canton και Kimberley (τη «Μικρή Κορέα» με τα δεκάδες εστιατόρια). Συνεχίζοντας στην απέναντι όχθη, στο νησί Χονγκ Κονγκ, μην παραλείψετε ανάμεσα στα άλλα να ανεβοκατεβείτε το Central-Mid-Levels escalator & walkway system, τις 18 κυλιόμενες σκάλες (σε μια διαδρομή μήκους 800 μέτρων) που κατασκευάστηκαν για να διευκολύνουν την κίνηση των πεζών σε μια ανηφορική γειτονιά.
Το Ladies Market είναι ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι, ενώ στους δρόμους της νυχτερινής αγοράς της Temple Street θα βρείτε συμπυκνωμένη όλη την τρέλα της πόλης και θα αγοράσετε διάφορα μικρά παραφερνάλια. Τα μουσεία Διαστήματος, Επιστημών, Κληρονομιάς και Τέχνης (το τελευταίο είναι κλειστό αυτή την περίοδο για ανακαίνιση και επέκταση) είναι μερικά από τα σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος στην πόλη. Ανηφορίζοντας με το τελεφερίκ στο Peak, την κορυφή του τροπικού δάσους που στεφανώνει το Χονγκ Κονγκ, θα απολαύσετε πανοραμική θέα σε όλο το λιμάνι. Φροντίστε την ημέρα που θα ανεβείτε να μην υπάρχει χαμηλή νέφωση.
Επίσης, αν σας πιάσει βροχή, όπως συνέβη σ’ εμένα, κατεβείτε πάλι με το τελεφερίκ και αποφύγετε το κατηφορικό μονοπάτι που γίνεται πραγματικά επικίνδυνο. Ενα άλλο τελεφερίκ, το οποίο πηγαινοέρχεται σε μια απότομη πλαγιά που καταλήγει στη θάλασσα, ξεχωρίζει ανάμεσα στις ατραξιόν του Ocean Park Honk Kong με τα ενυδρεία και τα παιχνίδια του. Περισσότερα παιχνίδια στην Disneyland που βρίσκεται στο νησί Λαντάου, όπου οι εξ Αμερικής Μίκι, Γκούφι και Ντόναλντ συναντιούνται με τους κινέζικους δράκους.
Αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ. Μια συνάντηση πολιτισμών που όσο διαφορετικοί κι αν είναι, όσο αταίριαστοι κι αν μοιάζουν, συνυπάρχουν σε μια ασφυκτική αλλά και δημιουργική γειτνίαση: σε διαμερίσματα μικρά, σε δρόμους που δεν βλέπουν τον ήλιο, σε υπερσύγχρονα malls, σε πάρκα και δεντροφυτεμένες λεωφόρους, σε συνοικίες που «φωνάζουν» τον πλούτο τους αλλά και σε φτωχικές υποβαθμισμένες γειτονιές που δεν περιμένεις πως υπάρχουν πίσω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια. Η επιφάνεια αυτή, η βιτρίνα, είναι μία από τις εντυπωσιακότερες εικόνες που έχω δει στη ζωή μου. Αυτό που κρύβεται πίσω της (το όχι απαραιτήτως όμορφο αλλά τόσο ενδιαφέρον) είναι ο λόγος για τον οποίο θα ήθελα να επιστρέψω στην πόλη, αλλά και να γνωρίσω ακόμα καλύτερα την Ασία.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Μαϊου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
