Πώς ξεκινά η σχέση σας με το τρέξιμο; «Από τα σχολικά µου χρόνια στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια πιο εντατικά και µεθοδικά στα φοιτητικά µου χρόνια έθεσα τις βάσεις για µια µακρόχρονη σχέση εξάρτησης µε το τρέξιµο».
Πριν από μερικές ημέρες αναδειχθήκατε νικητής του αγώνα North Pole Marathon. Πόσο δύσκολη ήταν διεξαγωγή του; «Είναι ό,τι πιο ακραίο υπάρχει από πλευράς δυσκολίας το να καταφέρεις να διασφαλίσεις 60 δροµείς που τρέχουν µε µέση θερµοκρασία -30°C πάνω σε ένα κοµµάτι πάγου το οποίο επιπλέει στον Αρκτικό Ωκεανό µε συνεχή την απειλή να υποστεί ρήγµατα».
Ακούγεται ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο… «Δυνητικά υπάρχει ο κίνδυνος, αλλά η διοργάνωση κατέχει ένα εντυπωσιακό ρεκόρ ασφάλειας από το 2002, εξασφαλίζοντας οµαλή έκβαση. Δεκαοκτώ συναπτά έτη δεν έχει σηµειωθεί κάποιο ατύχηµα ή απώλεια».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη τεχνική δυσκολία που αντιμετωπίσατε; «Αναγκάστηκα τελικώς να εκθέσω το πρόσωπό µου σε πολικές θερµοκρασίες και να υποστώ κρυοπάγηµα στη µύτη, καθώς η µάσκα που φορούσα θόλωνε από τη βαριά αναπνοή και δεν µπορούσα να δω. Επίσης, η διαδροµή πάνω σε µια βαθιά και ανοµοιόµορφη µάζα χιονιού εµπόδιζε ένα στέρεο πάτηµα για τρέξιµο».
Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο; «Ο ήλιος έµοιαζε σαν µια τεράστια µπάλα: σε κοντινή απόσταση και σε τροχιά 360°, σε περιτριγυρίζει όλο το εικοσιτετράωρο. Είχα την αίσθηση ότι βρισκόµουν σε άλλον πλανήτη!».
Τη στιγμή του τερματισμού τι νιώσατε; «Ηταν η µεγαλύτερη συγκίνηση της πολυετούς ενασχόλησής µου µε το τρέξιµο σε ακραίες συνθήκες. Για πρώτη φορά δάκρυσα και αισθάνθηκα πόσο άξιζαν όλες οι θυσίες για να φτάσω µέχρι εκεί».
Εχετε τρέξει στις ερήμους Σαχάρα, Ατακάμα, Καλαχάρι, στην Παταγονία, στα Ιμαλάια, στην Κοιλάδα του Θανάτου στις ΗΠΑ. Γιατί αναζητάτε πάντα ακραίους αγώνες; «Προσπαθώ να δώσω νόηµα στη µονότονη καθηµερινότητα, µε συστηµατική προπόνηση και πειθαρχία, ώστε να επιτύχω υπερβάσεις τού «εγώ µου». Η ζωή είναι ένα αστραπιαίο ταξίδι, από το οποίο πρέπει να αποκοµίσουµε τις µέγιστες συγκινήσεις. Το 2019 θα τρέξω στην Ανταρκτική –Νότιος Πόλος και θα ολοκληρώσω τον αρχικό µου στόχο να είµαι ο πρώτος Ελληνας της ιδιότυπης λέσχης «7 µαραθώνιοι –7 ήπειροι»».
Ποιος ήταν ο ωραιότερος αγώνας της ζωής σας και γιατί; «Τρέχοντας στο σεληνιακό τοπίο της Κοιλάδας του Θανάτου (Badwater Ultramarathon 217 χλµ.) και στους εντυπωσιακούς αµµόλοφους στην έρηµο Ναµίµπ (Namib Desert Challenge, 220 χλµ.), που φτάνουν σε ύψος τα 300 µ., είχα την ευκαιρία να θαυµάσω τη µαγεία του πανέµορφου πλανήτη µας».
Τι πρόγραμμα προπόνησης ακολουθείτε; «Τον χειµώνα ακολουθώ ένα συντηρητικό πρόγραµµα 60 χλµ. εβδοµαδιαίως και από την άνοιξη αυξάνω σταδιακά φτάνοντας το µέγιστο τα 100 χλµ. Η προπόνηση είναι το ήµισυ για να καταφέρεις να ολοκληρώσεις τέτοιους αγώνες. Το άλλο 50% είναι η πνευµατική σου δύναµη να αντέξεις την κακουχία και τον πόνο!».
Τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα ζούμε την έκρηξη του δρομικού κινήματος. Γιατί συμβαίνει αυτό; «Η κοινωνία µας αλλάζει και ο άνθρωπος ψάχνει φυγή από τα αδιέξοδα των δύσκολων καιρών που ζούµε. Το τρέξιµο είναι το πιο προσιτό µέσο, καθώς δεν απαιτεί δαπανηρό εξοπλισµό και το µεσογειακό κλίµα της χώρας προσφέρεται για ενασχόληση όλον τον χρόνο».
Εργάζεστε ως γιατρός στη Βρετανία. Ποιοι ήταν οι λόγοι που αποφασίσατε να φύγετε από την Ελλάδα; «Εφυγα το 2017, µε πλήρη απογοήτευση από την πολιτισµική κρίση που µας χαρακτηρίζει ως χώρα και από το σύστηµα συντεχνιών στο οποίο πρέπει να ανήκεις για να πετύχεις τα όνειρά σου, χωρίς το ελάχιστο ίχνος αξιοκρατίας».
Πλέον στην Ελλάδα σάς αρέσει να κάνετε διαδρομές; «Τρέχοντας µε αδελφικούς φίλους στα µονοπάτια του Πηλίου, στις πλαγιές του Ψηλορείτη και στα δάση της Πάρνηθας, βιώνω την απόλυτη αρµονία µε τον τόπο που γεννήθηκα και ανήκω, παρά τη συνειδητοποιηµένη µετοίκησή µου στην Εσπερία».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Μαϊου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
