Γιώργος Δημητριάδης: Φυσικά και κάνω μουσική ροκ

Όταν μωρό ακόμη, νήπιο για την ακρίβεια, τραγουδάς στα γενέθλιά σου το «Only you» των Platters, τότε το μέλλον σου είναι προδιαγεγραμμένο. Κι αυτό επειδή χωρίς να το γνωρίζεις παρουσίασες την πρώτη σου διασκευή.

Ο Γιώργος Δημητριάδης, ο Αθηναίος για τους Θεσσαλονικείς, και ενδεχομένως ο Γιώργος ο Θεσσαλονικιός για τους Αθηναίους – γεννήθηκε Αθήνα αλλά μετακόμισε – από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ζει και αναπνέει για τη μουσική. Ασχέτως τι έκανε και τι σπούδασε. Όλα άρχισαν όταν πήρε στα χέρια του την πρώτη του – φθηνή –κιθάρα – και ακολούθησαν τα πρώτα ακόρντα. Αυτό ήταν. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 όπου ξεκινούν τα πρώτα του «σοβαρά» βήματα έως σήμερα, δεν έχει σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπά. Να γράφει μουσική – τραγούδια, να δίνει συναυλίες, να δισκογραφεί. Η΄ καλύτερα να καταγράφει τον κόσμο του και να τον μοιράζεται με τους φίλους του. Με τρόπο έντιμο, παραγωγικό και αληθινό. Τόσο μέσα από τη μουσική του όσο και με τη στάση ζωής του.

Την προσεχή Τετάρτη 16 Μαΐου, στο Half Note θα παρουσιάσει τη μουσική παράσταση «Maximum Power Pop / Rock Symphony». Η συναυλία περιλαμβάνει όλη την διαδρομή του, τη «Σκιά που με ακολουθεί» (Ogdoo Music Group – όπως ονομάζεται και το νέο του άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε – μαζί με κάποιες διασκευές από το blender των επιρροών του. Μία σκιά που όπως σημειώνει στην συνέντευξή του στο «Βήμα» όντως τον ακολουθεί. «Οι σκιές μας είναι όλα αυτά που κάναμε και δεν έχουμε κάνει και ίσως ακόμα κάποια από αυτά που θα κάνουμε καλύτερα εφόσον έχουμε λύσει κάποιους λογαριασμούς με το παρελθόν μας κι έχουμε αποδεχτεί, παραδεχτεί, έχουμε ζητήσει συγνώμη, έχουμε μετανιώσει αληθινά. Αλλά και δεν έχουμε μετανιώσει επίσης για όσα και όσους αγαπήσαμε αληθινά και για όσα πιστέψαμε πολύ, έστω και από άγνοια, αφέλεια αλλά εν τέλει άδολα. Όλα αυτά είναι η σκιά μου και με καθορίζει, με ακολουθεί καθώς συνεχίζω μέχρι το τέλος της γραμμής μου τον δρόμο.»

Ο Γιώργος Δημητριάδης σε όλη του την διαδρομή έχει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας με το κοινό. Ισως για αυτό συνεχίζει να είναι δημιουργικός. «Μα γιατί δεν το έκανα ποτέ για τα λεφτά. Κι επιπλέον αν η εποχή μας δεν είναι πλέον κεφάτη, ήτοι πελαγωμένη σε μία επίπλαστη ευωχία των περασμένων ετών που μας ξέρασαν με όλες τους τις αμαρτίες εδώ, είναι εντούτοις ακραία δημιουργική σχήμα οξύμωρο βεβαίως σε έναν τόπο που με οποιεσδήποτε προφάσεις ιδεολογικές και μη είναι γαντζωμένος στην λατρεία του παρελθόντος και στην συντήρηση όσων μας οδήγησαν σε αυτό τον πάτο»

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 έως σήμερα ο τραγουδοποιός είναι συνεπής στην πορεία του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε και τις αμφιβολίες του, όπως σημειώνει ο ίδιος: «είχα πολλές φορές αρχίσει να αμφιβάλλω όντως για πολλά πράγματα δηλητηριασμένος από το ‘παιχνίδι’ της μουσικής πιάτσας που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πώς έπαιζε καταλήγοντας όμως να ξεχάσω για ποιο λόγο έπαιζα κι έγραφα μουσική. Απορροφημένος από αυτές τις άσχημες σκέψεις και συναισθήματα αδικίας, ψέματος και ματαίωσης. Κατάφερα να τα ξεπεράσω όλα αυτά, γύρισα την πλάτη μου σε πρόσωπα και πράγματα για να ξαναβρώ τα γιατί και τα πώς μου»

Ο Γιώργος Δημητριάδης όχι μόνο κάνει ροκ και δεν το κρύβει αλλά νιώθει και μια υπερηφάνεια για αυτό. Αλλωστε ανήκει στους πιονέρους του χώρου. «Φυσικά και κάνω μουσική ροκ στην Ελλάδα κι εγώ αλλά και πολλοί άλλοι άσχετα αν δεν φτάνουν στ’ αυτιά του κοινού όπως παλιότερα» υπογραμμίζει ο ίδιος και συνεχίζει: «μετά από εκείνη την χρυσή του περίοδο στα 90′ ς φυσικά άλλαξαν πολλά παγκόσμια και τοπικά. Ίσως το ενδιαφέρον του κοινού να έχει στραφεί σε άλλα είδη, νέα υβρίδια μουσικά αλλά για να πω την αλήθεια πολλά από αυτά είναι μέσα σε ένα κλίμα trend χωρίς πάλι να υπάρχει ένα κεντρικό μουσικό αφήγημα αξιόλογο. Την ίδια στιγμή δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά όλη αυτή την nostalgia σχετικά με swing σε μία περίοδο κοινωνικού στρουθοκαμηλισμού και παθητικότητας που ρεμβάζει με μύθους του παλιού καιρού όπου τάχα όλα ήταν τόσο ωραία και αγνά»

Εχει καλή σχέση με τις νεότερες γενιές, το αποδίδει στο νεύρο της μουσικής του «είναι rock’ n’ roll» έχει μια καλή σχέση με τον χρόνο, το «Πέρασman», όπως το λέει ο ίδιος. «Δεν έφτασε ακόμα η στιγμή που θα έρθουμε στα χέρια σε έναν μάταιο για μένα αγώνα box όταν με ένα knock out με στείλει στο καναβάτσο, άδειο από υγεία πρώτα και μετά από ιδέες» και έχει ενδιαφέρον η ερμηνεία που δίνει σήμερα πλέον για μία από τις μεγάλες του επιτυχίες το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα». Εξηγεί: «Αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου που συστέλλεται και διπλώνει σαν wormhole στο Διάστημα είναι μεν παρηγορητική αλλά μάταιη. Ο δρόμος πλέον έχει αρχίσει να είναι μεγάλος πίσω. Άλλο η μνήμη κι άλλο η ανάμνηση. Η κάθε μία συνοδεύεται από διαφορετική αίσθηση χρόνου και άλλα συναισθήματα. Όσο μεγαλώνεις είναι φυσιολογικό να θέλεις να φέρνεις κοντά σου στο σήμερά σου πρόσωπα που αγάπησες κι έφυγαν, στιγμές που τώρα καταλαβαίνεις πόσο μαγικές ήταν. Αυτό είναι η ανάμνηση. Η μνήμη όμως διατηρεί αψεγάδιαστη την πραγματική διάσταση του χρόνου και μοιραία όσα μας σημάδεψαν και μας τραυμάτισαν που κι αυτά είναι ο θησαυρός μας αν μπορούμε να τον κάνουμε έτσι με το μαγικό ραβδί της αυτογνωσίας. Εμείς είμαστε φθαρτοί, μερικά τραγούδια μας όμως σα χελώνες μπορούν να ζήσουν πολλά – πολλά χρόνια για να αγγίξω και το υπονοούμενό σου.»

Όταν σε έναν άνθρωπο η πρώτη εικόνα που του έρχεται στο μυαλό είναι το «να προσπαθώ με μία σκούπα να ρίξω το κλειδί που κρεμόταν ψηλά στη καγκελόπορτα της αυλής μας για να βγω έξω στον μαγικό κόσμο του Oz» τότε η απάντησή του στην ερώτηση ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια μοιάζει αυτονόητη: «Να αρπάζω την κάθε ημέρα με πάθος στην αγκαλιά μου και να την γιορτάζω»