Ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός της χρονιάς, ο τελικός του Γιουρόπα Λιγκ, θα γίνει την επόμενη Τετάρτη στο πανέμορφο «Ολιμπίκ Παρκ» της Λυών, χωρητικότητας 60 χιλιάδων θεατών.
Φθάνουν σε αυτόν η Ολιμπίκ Μαρσέιγ του κ. Ρούντι Γκαρσιά, οι οπαδοί της οποίας θα κατακλύσουν την όμορφη πόλη αφού η Μασσαλία απέχει μερικές ώρες με το τρένο ή το αυτοκίνητο, και η Ατλέτικο Μαδρίτης του κ. Ντιέγκο Σιμεόνε: ο κυρίως όγκος των μαδριλένων οπαδών θα φτάσει στη Λυών αυθημερόν αφού η Αστυνομία και η UEFA συνιστούν να μην υπάρξουν πολλές διανυκτερεύσεις. Η Μαρσέιγ είναι μια επιθετική μηχανή που μπορεί να μην κατάφερε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα Γαλλίας από την πανάκριβη Παρί Ζεν Ζερμέν, πλην όμως στο Γιουρόπα Λιγκ έσπειρε τον πανικό σκοράροντας κατά βούληση. Η Ατλέτικο κατέληξε στο Γιουρόπα Λιγκ μετά τον αποκλεισμό της στο Τσάμπιονς Λιγκ και είναι μια ομάδα που δέχεται δύσκολα γκολ και αγαπάει να αγωνίζεται εκτός έδρας. Η ομάδα του Σιμεόνε στα ημιτελικά απέκλεισε εύκολα την Αρσεναλ καταστρέφοντας το «αντίο» τού κ. Αρσέν Βενγκέρ: έφερε ισοπαλία στο Λονδίνο παίζοντας με παίκτη λιγότερο από την αρχή του ματς και την κέρδισε στο ολοκαίνουργιο γήπεδό της στη Μαδρίτη με 1-0. Η Μαρσέιγ χρειάστηκε ένα γκολ στο Σάλτσμπουργκ για να προκριθεί, αφού η αυστριακή ομάδα οδήγησε την αναμέτρηση στην παράταση: είχε χάσει με 0-2 στη Μασσαλία, αλλά κέρδισε με το ίδιο σκορ στη ρεβάνς –αποκλείστηκε από ένα γκολ του κεντρικού αμυντικού Ρολάντο λίγο πριν η πρόκριση κριθεί στα πέναλτι.
Για μια καλύτερη καριέρα
Σπάνια σε τελικό φθάνουν δύο τόσο διαφορετικές ομάδες. Η Μαρσέιγ είναι μια επιθετική μηχανή, μολονότι ο προπονητής της κ. Ρούντι Γκαρσιά θεωρείται προπονητής που φροντίζει κυρίως την άμυνα. Η λειτουργία της στηρίζεται πολύ στον Ντιμίτρι Παγέτ, τον διεθνή γάλλο ποδοσφαιριστή που παράτησε τα εκατομμύρια της Πρέμιερ Λιγκ για να επιστρέψει στην πόλη και στην ομάδα που αγαπάει, χωρίς ωστόσο να κάνει τις εντυπωσιακές εμφανίσεις που τον είχαμε δει να κάνει στο Euro του 2016. Δίπλα του κινείται ένας άλλος «αποτυχημένος» στο αγγλικό πρωτάθλημα, ο 24χρονος Φλοριάν Τοβάν, εκκεντρικός και οξύθυμος αλλά εξαιρετικά γρήγορος και αποφασισμένος να δείξει ότι στη Νιούκαστλ αδικήθηκε. Ο κοντούλης μεσοεπιθετικός κάνει μια τρομερή σεζόν και μαζί με τον Λουίς Γκουστάβο, τον τρίτο που αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή, βοηθούν πολύ στην παραγωγή φάσεων δουλεύοντας για τον Καμερουνέζο Ν’Ζιέ και τον δικό μας Κώστα Μήτρογλου, που αφού άντεξε τη σκληρή γαλλική κριτική τους τρεις τελευταίους μήνες σκοράρει όπως ξέρει. Το πρόβλημα της Μαρσέιγ είναι ότι στα μετόπισθεν, πλην του Μανταντά και του Ραμί, δεν υπάρχουν έμπειροι ποδοσφαιριστές. «Είμαστε μια ομάδα παικτών που θέλουν να αποδείξουν ότι επικρίθηκαν άδικα και ότι άξιζαν μια καλύτερη καριέρα» λέει ο Γκαρσιά. Και αυτός έχει πολλά να αποδείξει. Γύρισε στη Γαλλία έπειτα από ένα πέρασμα από τη Ρόμα όπου κέρδισε συμπάθειες, αλλά όχι και τίτλους, έφθασε ένα βήμα από την απόλυση όταν στην αρχή της χρονιάς έχασε με 6-1 από τη Μονακό του Ζαρντίμ, αλλά αξιοποίησε εξαιρετικά τον χρόνο σκαρφαλώνοντας με την Ολιμπίκ στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας του γαλλικού πρωταθλήματος και φθάνοντας στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. «Είμαστε η πιο βελτιωμένη ομάδα στη Γαλλία, ίσως και στην Ευρώπη» λέει ο Γκαρσιά, προσθέτοντας ότι «το μυστικό είναι να μη χαλαρώνεις». «Χαλαρώσαμε μόνο μετά τη νίκη με 2-0 επί της Σάλτσμπουργκ και φθάσαμε ένα βήμα από τον αποκλεισμό» λέει μιλώντας στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού της UEFA, στο οποίο εξηγεί πώς τα κατάφερε.
Δεν χαλαρώνει ποτέ
Στον Γκαρσιά σίγουρα αρέσει το σφιχτό, μαχητικό ποδόσφαιρο που παίζει η Ατλέτικο Μαδρίτης του Σιμεόνε, μια ομάδα που δεν χαλαρώνει ποτέ. Εφέτος ο Σιμεόνε άφησε λίγο κατά μέρος το αγαπημένο του λατινοαμερικανικό 4-4-2 με το οποίο είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε την ομάδα του. Η Ατλέτικο αγωνίστηκε συχνά πυκνά με τρεις κυνηγούς (Γκριεζμάν, Καράσκο, Ντιέγκο Κόστα ή Τόρες) και έπαψε να θυμίζει τις ομάδες του κάποτε κυρίαρχου στην Αργεντινή Κάρλος Μπιάνκι (κυρίως την εκπληκτική Βελέζ Σάρσφιλντ που κέρδισε τη δεκαετία του ’90 τα πάντα, ακόμα και το Διηπειρωτικό) και που ο Σιμεόνε θεωρεί δάσκαλό του. Αν ωστόσο η ομάδα έγινε λίγο πιο επιθετική, δεν αρνήθηκε ποτέ τα βασικά χαρακτηριστικά της: το κυνήγι της μπάλας π.χ. είναι αδιάκοπο. Η Ατλέτικο μοιάζει στον προπονητή της όσο καμία ομάδα του καιρού μας σε κανέναν προπονητή. Οι παίκτες είναι μπολιασμένοι από τη μαχητικότητα του Αργεντινού, όλοι ζητούν μπάλα, όλοι προσπαθούν να κερδίσουν μέτρα, όλοι αμύνονται: πρώτος ο σταρ Γκριεζμάν που είναι έτοιμος να μετακομίσει στη Βαρκελώνη για να αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Ηταν και εφέτος το πρώτο βιολί της Ατλέτικο, πολλά γκολ ήρθαν χάρη στην ταχύτητα και στην εξυπνάδα του, και το παράπονο του Σιμεόνε είναι ότι δεν τον βοήθησε όσο θα ήθελε ο πολυδιαφημισμένος Ντιέγκο Κόστα, στα γκολ του οποίου πόνταρε.
Οι Ισπανοί το προβάδισμα
Το Γιουρόπα Λιγκ δεν συγκρίνεται με το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά εφέτος από τα προημιτελικά και έπειτα τα γήπεδα ήταν γεμάτα και το θέαμα εξαιρετικό: ίσως την Τετάρτη δούμε ένα σπουδαίο ματς. Η Ατλέτικο αμύνεται καλύτερα από τη Μαρσέιγ. Στο αμυντικό κομμάτι συμμετέχουν σχεδόν πάντα 8-9 παίκτες, ενώ και οι κυνηγοί πρεσάρουν. Η Μαρσέιγ βασίζεται κυρίως στις συνεργασίες των κυνηγών (που είναι πολλές, αρκεί η ομάδα να βρει χώρο να τρέξει) και φυσικά στα σόλα του Παγέτ και του Τοβάν. Η Ατλέτικο έχει παίξει τέσσερις τελικούς σε οκτώ χρόνια: έχει το προβάδισμα. Αλλά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει αν ο Γκαρσιά πάρει το ρίσκο και γεμίσει την ενδεκάδα τεχνίτες κυνηγούς. Είναι το μόνο όπλο του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
