Πέρασε στα ψιλά της… ενημέρωσης, σε μία εβδομάδα που αν μη τι άλλο ήταν γεμάτη από ειδήσεις. Από τον χρόνο που μετρούσε αντίστροφα για τον χθεσινό τελικό Κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ, ως τις συζητήσεις για το ιδιοκτησιακό του Παναθηναϊκού και την παρουσίαση του Πέδρο Μαρτίνς για τον Ολυμπιακό.
Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το «εθνικό προσκλητήριο εσωτερικού» από τον Μίχαελ Σκίμπε για το φιλικό με τη Σαουδική Αραβία την Τρίτη στη Σεβίλλη, ακόμη λιγότεροι με το ότι ο γερμανός τεχνικός στα προσκλητήρια που μοίρασε έφτιαξε μπόλικο χώρο για την… πρώτη φορά. Οκτώ ποδοσφαιριστές που κλήθηκαν για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα. Ανάμεσά τους και ο Δημήτρης Νικολάου. Ο 20άχρονος αριστεροπόδαρος κεντρικός αμυντικός του Ολυμπιακού που σε μια χρονιά παράξενη γενικώς για τους Ερυθρόλευκους βρήκε 19 συμμετοχές και το «γκολ της ζωής του», στο «Καμπ Νου» με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα.
Προσκλήσεις στο μέλλον
Το ίδιο προσκλητήριο από τον ομοσπονδιακό τεχνικό έφτασε και στα χέρια του Βασίλη Λαμπρόπουλου της ΑΕΚ. Και εκείνος για πρώτη φορά στην εθνική μας ομάδας. Επρεπε να περιμένει ως τα 28, αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο. Παράσημο το εθνόσημο, πόσω μάλλον για παιδιά από εκείνα που δεν τους τα έφερε η… μπάλα όλα δεξιά. Μεγάλη και η δική του χαρά. Μεγάλη και η χαρά της ΑΕΚ που τον έχει στις υπηρεσίες της. Αντίστοιχη όμως και του Ολυμπιακού! Ναι, του Ολυμπιακού, που έχει κάθε λόγο για να καμαρώνει και για τον Νικολάου και για τον Λαμπρόπουλο και για τον Ανδρούτσο και για τον Φορτούνη.
Στους 21 του Σκίμπε, τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που ξεκίνησαν να ονειρεύονται στο γρασίδι από τα τμήματα υποδομής των Ερυθρολεύκων. Εμφανίστηκαν πιτσιρίκια στο αθλητικό κέντρο του Ρέντη, γέμισαν εφόδια καριέρας, πάτησαν στα πόδια τους, έγιναν πρωταγωνιστές. Σπουδαίο. Και ακόμη σπουδαιότερο αν μετρήσει κανείς και τους υπόλοιπους της παρέας, που απλώς έτυχε να μη βρίσκονται σε αυτή την κλήση η οποία αφορούσε αποκλειστικά τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Ελλάδα. Ο Παναγιώτης Ρέτσος (Λεβερκούζεν), ο Κυριάκος Παπαδόπουλος (Αμβούργο), ο Μπάμπης Λυκογιάννης (Κάλιαρι), όλοι πλέον σε επίπεδο πολύ υψηλότερο του εγχώριου ποδοσφαιρικού προϊόντος.
Πόσους μετρήσαμε, επτά; Δεν είμαστε παρά στα… μισά. Από την ακαδημία του Ολυμπιακού ως το εθνόσημο της Ανδρών έφτασαν επίσης ο Παναγιώτης Κονέ (ΑΕΚ), ο Γιάννης Φετφατζίδης (Αλ Αχλί), ο Δημήτρης Διαμαντάκος (Καρλσρούη), ο Ανταμ Τζανετόπουλος (ΑΕΚ), ο Γιώργος Μανθάτης που επιστρέφει στον Ολυμπιακό έπειτα από τον δανεισμό του στον ΠΑΣ, ο Μανώλης Σιώπης που κινείται ήδη προς την ίδια κατεύθυνση, με αφετηρία τη Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο. Και θα μπορούσε κανείς σε αυτή την παρέα να χωρέσει ακόμη και τον Κώστα Μήτρογλου που την πρώτη του σεζόν στο μεγάλο λιμάνι (2007-2008) και έως ότου προσαρμοσθεί στις ανάγκες αγωνίστηκε με την ομάδα Νέων. Με δυο λόγια: Από τους 30-40 εν ενεργεία ποδοσφαιριστές που αποτελούν τη δεξαμενή της εθνικής ομάδας, κάτι λιγότερο από τους μισούς αποτελούν προϊόν των υποδομών του Ολυμπιακού. Κατόρθωμα, λέγεται αυτό. Πόσω μάλλον αν ρωτήσει κάποιος κάνα σημερινό 40άρη, που μεγάλωσε με την ιδέα πως οι Ερυθρόλευκοι όλα τα μπορούν εκτός από το να αναδεικνύουν ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες τους.
Υπόδειγμα λειτουργίας
Δεν είχαν άδικο. Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια και βάλε υπήρχε ο μύθος της Παιανίας που τα σκέπαζε όλα. Το αντίστοιχο καμάρι του Παναθηναϊκού για τις υποδομές του. Για την ακαδημία που έφερε στο προσκήνιο μια σειρά από πρωταγωνιστές. Πρωταθλητές Ευρώπης το 2004, σαν τον Αγγελο Μπασινά, τον Κώστα Καραγκούνη, τον Γιάννη Γκούμα, τον Κώστα Χαλκιά. Υπήρχε επίσης η εντύπωση πως ο αιώνιος αντίπαλος δεν είχε ούτε τον τρόπο αλλά ούτε και τη μέθοδο να ακολουθήσει σε αυτό το μονοπάτι. Ισχυρισμός που έβρισκε «επιχείρημα» στην εξαίρεση του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, που λες και στεκόταν εκεί απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Οντως, μόνο ο περίφημος «Ελέ» και τα γάντια του κατάφεραν να φτάσουν από την ακαδημία του Ολυμπιακού στην πρώτη ομάδα (1996-97) και από εκεί στην καθιέρωση. Ουδείς άλλος, σε επίπεδο εθνικής ομάδας.
Σήμερα, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί ακόμη και η αλήθεια είναι ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν ο
Μαρίνος Ουζουνίδης χρειάστηκε να ψάξει ως τα… αποδυτήρια των υποδομών για να βρει αγωνιστικές λύσεις σε μια περίοδο που οι Πράσινοι βρέθηκαν σε κάτι σαν ιστορικό χαμηλό. Μπορεί η Παιανία να μην υπάρχει πια, αλλά τέλος πάντων η επιχείρηση ανάδειξης συνεχίζεται. Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός θεωρείται υπόδειγμα λειτουργίας στον συγκεκριμένο τομέα. Ενα από τα καλύτερα αθλητικά κέντρα της Ευρώπης, μια «βιομηχανία» παραγωγής ποδοσφαιριστών του υψηλότερου επιπέδου.
Το μπάτζετ και οι επιτυχίες
Υπολογίζεται ότι από το καλοκαίρι του 2010 έως σήμερα το project «Ακαδημίες» στον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη έχει στοιχίσει περισσότερα από 40 εκατ. ευρώ, πάνω-κάτω δηλαδή το ποσό που έχει φέρει σήμερα την ΠΑΕ Παναθηναϊκός με τη θηλιά στον λαιμό! Η επέκταση, βελτίωση και αναβάθμιση των εγκαταστάσεων του αθλητικού κέντρου στον Ρέντη σε συνδυασμό με το ετήσιο μπάτζετ άνω των 2-2,5 εκατ. ευρώ για τις «υποδομές» κρύβονται πίσω από όλα αυτά. Και στο ποδόσφαιρο άλλωστε τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Μπάτζετ που έχουν για… ταβάνι οι περισσότερες ομάδες της Σούπερ Λίγκας, στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας! Εντός του αθλητικού κέντρου φιλοξενούνται σήμερα 52 παιδιά. Νεαροί ποδοσφαιριστές που προέρχονται από πόλεις της επαρχίας, με τον Ολυμπιακό να έχει αναλάβει τη στέγαση, τη σίτιση, την ποδοσφαιρική τους βελτίωση και φυσικά την εκπαίδευσή τους.
Η Ακαδημία των Ερυθρολεύκων έχει συμμετάσχει κατ’ επανάληψη στο UEFA Youth League, έχει αντιμετωπίσει τις αντίστοιχες ομάδες της Μπάγερν Μονάχου, της Ατλέτικο Μαδρίτης, της Γιουβέντους, της Αρσεναλ, ενώ την σεζόν 2012-13 έφτασε στις οκτώ καλύτερες της Ευρώπης. Την περασμένη Τετάρτη η ομάδα Κ-17 κατέκτησε ένα ακόμη πρωτάθλημα σε έναν φοβερό τελικό με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό που έφτασε ως τα πέναλτι. Το μέλλον είναι εδώ…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
