Τελικά αποκτήσαμε Κίνημα Αλλαγής ή κίνημα αναξιοπαθούντων βουλευτών και στελεχών που αναζητούν σωσίβιο επιβίωσης για την επόμενη μέρα; Τζάμπα σηκώθηκαν από τον καναπέ 220.000 πολίτες που πίστεψαν ότι επιτέλους η πάλαι ποτέ ένδοξη δημοκρατική παράταξη μπορεί να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της; Οσα παρακολουθούμε πάντως τις τελευταίες εβδομάδες δεν δικαίωσαν ούτε τις ελπίδες ούτε τις αγωνίες τους.
Ο αδιέξοδος ανταγωνισμός κομμάτων, στελεχών, φερέλπιδων ηγετών που υπονόμευε κάθε εγχείρημα συνύπαρξης επανήλθε με την ίδια δριμύτητα στο προσκήνιο. Η διαδικασία συμπόρευσης, παρά τις προσδοκίες που δημιούργησε, χάνει τη δυναμική της γιατί και οι πρωταγωνιστές και οι μηχανισμοί πίσω τους όχι μόνο δεν μπόρεσαν να υπερβούν τον εαυτό τους αλλά ανέδειξαν πάλι όλες τις παθογένειες που τους ακολουθούσαν. Οχι γιατί οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους είναι τόσο μεγάλες, αλλά γιατί, κυρίως, πρυτανεύουν προσωπικές φιλοδοξίες και εγωισμοί.
Αντί για παραγωγή πολιτικής, αντί για καθαρές τοποθετήσεις για το παρόν και το αύριο της χώρας, αντί για ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες που τους εμπιστεύθηκαν, διαγκωνίζονται προκαταβολικά για το θέμα των κυβερνητικών ή μη συνεργασιών. Οι πολίτες όμως που τους έδωσαν την ευκαιρία να ξεφύγουν από το περιθώριο της πολιτικής δεν αγωνιούν ούτε για οφίκια, ούτε για καρέκλες, ούτε για τη διαιώνισή τους στα βουλευτικά έδρανα.
Είχαν ιστορική συνείδηση της παράταξης, έχουν ζήσει και έχουν πληρώσει πολώσεις και διχασμούς και έχουν μια σαφή συνείδηση της αναγκαιότητας ύπαρξης μιας δημοκρατικής, φιλοευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής δύναμης. Δεν γοητεύτηκαν από τις φρούδες ελπίδες που πουλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν προσδοκούσαν έναν νέο φορέα εγκλωβισμένο σε ανεπίκαιρα ούτως ή άλλως διλήμματα, με ποιον θα συνεργαστούν την επομένη των εκλογών.
Το εγχείρημα του νέου φορέα δεν έγινε για να διασωθούν καρέκλες και να επιβιώσουν στην πολιτική αρένα παλαιότεροι και νεότεροι σωτήρες. Τουλάχιστον αυτή ήταν η ελπίδα και η πρόθεση όσων αποφάσισαν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Γιατί πέρα από τις προσωπικές τους απόψεις θεωρούσαν τον νέο φορέα αναγκαιότητα για την πορεία της χώρας. Μόνο που δυστυχώς αποδεικνύεται ότι οι πολίτες ήταν και είναι πιο ώριμοι από την ηγεσία.
Η ευθύνη για το μέλλον της παράταξης ανήκει συλλογικά πλέον σε όλη την ηγετική της ομάδα. Και η κρίση των πολιτών που τους εμπιστεύθηκαν θα είναι αμείλικτη για όλους…
