Η «πρώτη φορά» αριστερά δεν είναι παρένθεση. Ήρθε για να μείνει. Να βάλει τη δεξιά στο «χρονοντούλαπο». Να εξοντώσει το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Να κηρύξει τους δανειστές ως «personanongrata». Να κάνει πράξη τον ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ (να σκίσει τα μνημόνια, να εξετάσει την επαναφορά της δραχμής, να κόψει με μαχαίρι τη λιτότητα και με λίγα λόγια κάποιοι ονειρεύονταν να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα). Και βέβαια η «πρώτη φορά αριστερά», δεν θα εφάρμοζε ποτέ μνημόνια. Υποσχέθηκε βέβαια αυξήσεις σε μισθούς, νέες θέσεις εργασίας και σύντομη παραγωγική ανάπτυξη, αλλά περασμένα ξεχασμένα.
Πέρασαν τρία και πλέον χρόνια. Οι δανειστές έγιναν φίλοι και στενοί συνομιλητές. Ψηφίσθηκε το 3ο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα για τον λαό, όταν ο κ. Τσίπρας με απόλυτο τρόπο έλεγε ότι δεν θα εφαρμόσει μνημόνια. Αλλά και στις λαϊκές τάξεις η λιτότητα καλά κρατεί και η φορολογική κλίμακα αρχίζει από πολύ χαμηλά.
Τον λεκτικό ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ το πήραν και έφυγαν οι σύντροφοι, που σήμερα πολεμάνε ανελέητα τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. (ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Βαρουφάκης κ.α.).
Η διακυβέρνηση αντί να γείρει προς τα αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνεργασθεί με τη δεξιά παλιάς κοπής. Οι πολιτικές της «πρώτη φορά αριστερά», είναι αυστηρά προσαρμοσμένες στα μνημονιακά πλαίσια. Και οι δανειστές συγχαίρουν τους κυβερνόντες. Επαινούν την αποφασιστική μεταρρυθμιστική πνοή της αριστεράς (ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, σκληρή φορολογία, ανεργία, φτώχεια κ.α.).
Με αυτές τις πολιτικές και τα μέτρα φαίνεται η «πρώτη φορά αριστερά» να στρώνει το δρόμο της παλινόρθωσης της δεξιάς. Δεν φαίνεται η Ν.Δ. να μπαίνει στο «χρονοντούλαπο». Δεν φαίνεται η μικρή οικονομική ολιγαρχία του τόπου να ανησυχεί. Τρανό παράδειγμα το «ανακάτεμα» της τράπουλας στο πεδίο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Πέφτουν κάποιοι και έρχονται στην επιφάνεια καινούργιοι ολιγάρχες του χρήματος για να ελέγξουν τη φωνή και την εικόνα των ΜΜΕ.
Σ’ αυτή την κατάσταση χάθηκαν και τα παραδοσιακά, αλλά και τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα που τροφοδοτούσαν με οξυγόνο τη Δημοκρατία. (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Επαγγελματικές Ενώσεις, οικολογικά και περιβαλλοντικά κινήματα, ειρήνης και αγροτικά κινήματα). Αλλά και τα κινήματα της νεολαίας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, αν εξαιρέσει κανείς τις κομματικές νεολαίες. Ζωντανά είναι μονάχα κινήματα πολιτών με ιδιαιτερότητες που αγωνίζονται για την αναγνώριση της διαφορετικότητάς τους και των δικαιωμάτων.
Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατό χωρίς ζωντανά κινήματα, φορείς και επαγγελματικές ενώσεις να πάει αυτός ο τόπος μπροστά. Οι ενεργοί πολίτες σπανίζουν. Μονάχα οπαδοί συνωστίζονται στα παραδοσιακά κόμματα αγναντεύοντας την πολυπόθητη εξουσία. Όταν όμως τα λόγια και οι υποσχέσεις της πολιτικής εξουσίας δεν έχουν αντίκρισμα στην πράξη, τότε και οι οπαδοί έχουν μεγάλο πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο μέρος του εκλογικού μας σώματος δεν βρίσκει πολιτική εκπροσώπηση που να τον ικανοποιεί.
Μέσα σε αυτή την πολιτική ατμόσφαιρα και τις ποικίλες προκλήσεις που δέχεται το έθνος, η οικονομία, η κοινωνία, οδεύουμε σ’ έναν προεκλογικό αγώνα. Το σύνθημα «πρώτη φορά αριστερά» φαίνεται να χάνει σημαντικό εκλογικό έδαφος για να παραμείνει στην εξουσία. Εναγωνίως προσπαθεί να αλλάξει το πολιτικό λεξιλόγιο, από τον λεκτικό
ριζοσπαστισμό του χθες, στους ρυθμούς της κανονικότητας και της προσαρμογής στην πραγματικότητα.
Άκουσα σε δημόσιο διάλογο, σχολιαστής να λέει σε κυβερνητικό στέλεχος: «Ξεχάστε το παραμύθι της καθαρής εξόδου». Να γνωρίζετε ότι «εσείς φεύγετε νωρίς». Αλίμονο όμως στον κόσμο που θα μείνει για να τα βγάλει πέρα με τα μέτρα που τους φορτώσατε, από το 2016 μέχρι το 2022!!!
Φαίνεται πραγματικά οι κυβερνώντες να φεύγουν νωρίς από την εξουσία, όταν σε τρία και μόλις χρόνια καταγράφονται ως δεύτερο κόμμα και έχουν φορτώσει τους πολίτες με μεγάλη αγωνία και απαισιοδοξία. Ο δε δεξιός συγκυβερνήτης χαροπαλεύει για να περάσει τον πήχη της κοινοβουλευτικής παρουσίας.
Η επικοινωνιακή δεξιοτεχνία της πολιτικής εξουσίας και τα συνθήματα φαίνεται αυτή τη φορά να μην κερδίζει την «παρτίδα». Η χαρισματική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ που ανάγεται στην γοητεία και τη δύναμη της προσωπικότητας του κ. Τσίπρα, χάνει συνεχώς έδαφος στην αξιοπιστία και την εκλογική πελατεία. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια στελέχη του κλείνουν το μάτι στο Κίνημα Αλλαγής. Αλλά και αυτή η θετική ματιά έχει πολλά πρόσωπα ευκαιριακής συνύπαρξης και όχι στρατηγικής επιλογής.
Σκέπτομαι την επόμενη μέρα μετά τις εκλογές. Οι κυβερνώντες ετοιμάζουν νέες διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική και την κοινωνία. Όποιος δεν συμπορεύεται μαζί τους δεν θα μπορεί να αποκαλείται αριστερός, κεντροαριστερός, σοσιαλδημοκράτης, γιατί αυτές οι έννοιες καλύπτονται αποκλειστικά από την πολιτική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ!!! Αυτή είναι μία απολύτως καθεστωτική και πατερναλιστική λογική. Η χώρα όμως δεν χρειάζεται «πατερούληδες» και σωτήρες.
Απέναντι σε αυτές τις λογικές του ΣΥΡΙΖΑ, « ή μαζί μας ή πας με τη δεξιά», το Κίνημα Αλλαγής προσπαθεί, ονειρεύεται να ξαναοικοδομήσει τη Δημοκρατική Παράταξη χαράσσοντας μία αυτόνομη και αυτοδύναμη πορεία. Να διαμορφώσει ένα νέο κοινοβουλευτικό συσχετισμό. Βρίσκεται στην αφετηρία αυτό το εγχείρημα της κεντροαριστεράς. Προσπαθεί να οριοθετήσει το πολιτικό και κοινωνικό πεδίο αναφοράς, για μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο σχολιασμός σύντροφοιγια την παρούσα πολιτική εξουσία «Καλά εσείς φεύγετε νωρίς» δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Στο νέο πολιτικό σκηνικό του 2019, θα δοκιμασθούν οι πολιτικές συμμαχίες που θα πάνε τον τόπο μπροστά χωρίς αποκλειστικότητες και λεκτικούς αφορισμούς.
