To 2008 στην έρημο Νουβία του Σουδάν εντοπίστηκε ένας μετεωρίτης. Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ο μετεωρίτης αυτός περιέχει διαμάντια, κάτι που σύμφωνα με τους ειδικούς σημαίνει πως ο μετεωρίτης είναι ένα θραύσμα από κάποιον χαμένο πια πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος όταν αυτό βρισκόταν στην πρώιμη φάση του. Οι ερευνητές από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελβετία που έκαναν την ανακάλυψη εκτιμούν ότι τα διαμάντια αρχικά δημιουργήθηκαν μέσα σε έναν πρωτοπλανήτη μεγέθους μεταξύ Ερμή και Αρη, ο οποίος υπήρχε κατά τα πρώτα 10 εκατομμύρια χρόνια του ηλιακού μας συστήματος.

Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μία ένδειξη ότι κατά την αρχική φάση του ηλιακού μας συστήματος υπήρχαν μεγάλοι πρωτοπλανήτες, οι οποίοι μέσα από γιγάντιες συγκρούσεις τύπου «μπιλιάρδου» αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους για τη δημιουργία των σημερινών πλανητών. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι κάποτε το ηλιακό μας σύστημα διέθετε δεκάδες τέτοια σώματα με μέγεθος μεγαλύτερο της Σελήνης και μικρότερο του Αρη.

Τη θεωρία του «μπιλιάρδου» στηρίζουν και αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Queen Mary στο Λονδίνο, οι οποίοι ανέπτυξαν μια σχετική θεωρία. Σύμφωνα με αυτήν ο Δίας στις απαρχές του ηλιακού μας συστήματος έκανε «βόλτες» μέσα σε αυτό συμπαρασύροντας ό,τι βρισκόταν στον δρόμο του. Ετσι, κατέστρεψε κάποιους πλανήτες, «τραυμάτισε» κάποιους άλλους ενώ επίσης εξέτρεψε από την τροχιά τους ορισμένους πλανήτες στέλνοντάς τους σε άλλα σημεία από αυτά που αρχικά βρίσκονταν. Κάποιες προσομοιώσεις δείχνουν μάλιστα ότι ο Δίας δεν άλλαξε απλώς τη θέση ορισμένων πλανητών αλλά κάποιους τούς… κλώτσησε κυριολεκτικά έξω από το ηλιακό μας σύστημα.
Εκτός από την ύπαρξη ή τη θέση των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα, ο Δίας φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο στη δημιουργία και διαφόρων περιοχών ή ζωνών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μέσα σε αυτό, όπως είναι οι ζώνες αστεροειδών.
Ετσι, κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα, έχοντας προηγουμένως διαμορφώσει τη σύνθεση και την εικόνα του ηλιακού μας συστήματος. Την ίδια ακριβώς περίοδο της διατύπωσης της θεωρίας του «περιπλανώμενου Δία» ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υποστήριξαν ότι η ζωή στη Γη είναι προϊόν της σύγκρουσης του πλανήτη μας με έναν άλλο πλανήτη με το μέγεθος αλλά και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του Ερμή.

Η σύγκρουση αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γη φιλική στη ζωή. Επίσης η Σελήνη σύμφωνα με τη δημοφιλέστερη θεωρία οφείλει την ύπαρξή της στη σύγκρουση της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του… Αρη! Η σύγκρουση, όπως είναι ευνόητο, ήταν κατακλυσμική εκτοξεύοντας στο Διάστημα μεγάλο αριθμό θραυσμάτων τα οποία μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και προοδευτικά ενώθηκαν σχηματίζοντας τη Σελήνη. Ενα εναλλακτικό σενάριο αυτής της θεωρίας αναφέρει ότι από τη σύγκρουση με το διαστημικό σώμα που ονομάστηκε Θεία (μυθολογική μητέρα της Σελήνης) δεν εκτοξεύθηκαν στο Διάστημα θραύσματα αλλά μεγάλα κομμάτια από τους δύο πλανήτες, ένα εκ των οποίων δεν εγκατέλειψε τη Γη και παρέμεινε κοντά της, για να μετατραπεί τελικά στον φυσικό της δορυφόρο.

HeliosPlus