Δεν γνωρίζουμε αν οφείλεται στην αισιόδοξη στάση της, όμως και αυτή η σεζόν κλείνει με (υπερ)θετικό απολογισμό για την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Μαρίζα Ρίζου –με επιτυχημένες εμφανίσεις που όλο έπαιρναν παράταση και θα ρίξουν αυλαία με δύο ακόμη live στον Σταυρό του Νότου (στις 12 και στις 19 Μαΐου), στα οποία θα υπάρχει θέση και για το τραγούδι της που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και το έχει γράψει σε συνεργασία με τον Κωστή Μαραβέγια. Το «Ας γελάμε συχνά» αποτελεί και μια πρώτη γεύση από το ολοκληρωμένο άλμπουμ που θα παρουσιάσει το φθινόπωρο και για το οποίο δεν έχει ακόμη μια ξεκάθαρη εικόνα: «Εχω μπροστά μου ένα ολόκληρο καλοκαίρι να διαλέξω τραγούδια» λέει με μια σιγουριά που συναντάς συνήθως στους ανθρώπους οι οποίοι περνούν μια καλή φάση στη ζωή τους.
Με τον Κωστή Μαραβέγια είστε φίλοι, αλλά δεν είχατε ποτέ συνεργαστεί δισκογραφικά. Πώς προέκυψε το τραγούδι «Ας γελάμε συχνά» στο οποίο εκείνος έγραψε τη μουσική και εσείς τους στίχους; «Με τον Κωστή είχαμε πει να κάνουμε κάτι μαζί, το θέλαμε και οι δύο πολύ. Το αστείο είναι ότι κάνουμε πολλή παρέα, ωστόσο νομίζω από σεβασμό στην ίδια τη δημιουργία ποτέ δεν είπαμε να βρεθούμε να το προσπαθήσουμε πολύ οργανωμένα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε του έστειλα κάποιους στίχους, εκείνος περνούσε μια φάση αποστασιοποίησης γιατί είχε ανάγκη από μια παύση, και δεν ασχολήθηκε τότε. Πριν από λίγο καιρό, μια μέρα που είχαμε μαζευτεί κάποιοι φίλιοι στο σπίτι του, θυμήθηκε τους στίχους που του είχα στείλει και έγραψε τη μουσική πολύ γρήγορα. Υπάρχει και ένα βίντεο που τράβηξε μια φίλη με τη στιγμή που το τραγούδι γεννιέται. Πολύ αναίμακτα ομολογουμένως».
Κι εσείς έτσι αυθόρμητα και πηγαία γράφετε τα τραγούδια σας; «Ισως να μην είναι καλό, αλλά δεν μπορώ να στρωθώ και να γράψω. Φοβάμαι ότι θα προκύψει κάτι «κατασκευασμένο» –άλλο το να σημειώσω μια ιδέα και μετά να τη σουλουπώσω και άλλο να πω ότι κάθομαι στο πιάνο μέχρι να έρθει η έμπνευση να μου χτυπήσει την πόρτα. Ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος έλεγε ότι ήταν εργάτης της τέχνης, κάθε μέρα έγραφε ένα ποίημα κι ας το πέταγε μετά. Εγώ δεν μπορώ καθόλου να το κάνω αυτό. Οι πιο πολλές μουσικές είναι γραμμένες στο κινητό, ενώ στίχους γράφω σε κάτι άκυρα χαρτιά, στον λογαριασμό της ΔΕΗ, ας πούμε, δεν έχω καν σημειωματάριο γιατί θα είναι σαν να το περιμένω στη γωνία. Αν είναι να έρθει, θα έρθει».
Στο κομμάτι αυτό εστιάζετε πάλι στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Τι απαντάτε σε όποιον σας πει «μα, τι θα γίνει με την υπεραισιοδοξία;»; «Σε όποιον πει «μα, τι θα γίνει με την υπεραισιοδοξία;», απαντώ «μα, τι θα γίνει με τη μιζέρια;», αφού ανήκουμε προφανώς σε άλλη φυλή. Εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως ό,τι κάνω να είναι αντιπροσωπευτικό τού ποια είμαι. Οταν συμβαίνει αυτό δεν με ακουμπάει καμία αρνητική κριτική, δεν μου λέει τίποτε –και δεν μιλάω για την εμπάθεια, που είναι ούτως ή άλλως κάτι αξιολύπητο. Επιμένω σε αυτή τη στάση ζωής. Γι’ αυτό αγαπάω τον Μαραβέγια και τον Μουζουράκη –επειδή φεύγεις από τα live τους κάπως λυτρωμένος. Το να είσαι άσχημα και να σε βάλω μέσα στον λάκκο πιο βαθιά είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να σε τραβήξω λίγο πιο ψηλά, αυτό είναι κάτι. Με ευχαριστεί, με κάνει να νιώθω καλά. Και δεν σημαίνει ότι είμαστε χαζοχαρούμενοι ή ότι μένουμε στην επιφάνεια. Οι συναυλίες μου άλλωστε αποδίδουν πάντα και τις δικές μου ανόδους και πτώσεις, όμως αξίζει να πέφτεις για να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου, όχι για να βαλτώσεις και να κλαις τη μοίρα σου».
Εχετε επίσης τιθασεύσει μια αμήχανη, υπερβολική εξωστρέφεια που σας χαρακτήριζε στα πρώτα χρόνια σας πάνω στη σκηνή. «Ναι, τη στιγμή που ένιωσα ότι κάθε άνθρωπος από την ομάδα που έχουμε φτιάξει ήταν στη θέση του, ηρέμησα. Υπήρξα αγχωμένη διότι ασχολιόμουν με περισσότερα πράγματα από όσα εμπίπτουν κανονικά στις αρμοδιότητές μου. Δεν ήμουν χαλαρή και απόλυτα συγκεντρωμένη στη δική μου δουλειά. Κάπως είδα επίσης ότι πάει το πράγμα όπως το ονειρευόμουν και κάθε χρόνο γίνεται κάποιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, υγιώς όμως, με την έννοια ότι δεν το χρωστάω σε κανέναν, έχω δουλέψει, δεν βρέθηκα αντιμέτωπη με κανένα μπαμ, με κανένα ξαφνικό viral, με τίποτε που να μην μπορώ να διαχειριστώ».
Πώς μένει κανείς νέος και μέχρι τα ογδόντα; «Αν περνάει ωραία, μωρέ. Νέος, βέβαια, είσαι και μέχρι τα εκατό όταν έχεις όρεξη για ζωή, όταν αισθάνεσαι ζωντανός, όταν το αίμα σου βράζει. Ξεπερνάς τη βιολογική ηλικία αν κάνεις αυτά που γουστάρεις. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχεις συναισθηματική νοημοσύνη, να δίνεις σημασία σε αυτό που νιώθεις και σε αυτό που νιώθουν οι άλλοι, να καταλαβαίνεις σε τι οφείλεται κάθε αντίδρασή σου, να μπορείς να την εξηγήσεις. Υπάρχουν επίσης δύο πολύ βασικά πράγματα για να μένει κανείς νέος: να κάνει αυτό που αγαπάει και να κοιμάται με αυτόν που αγαπάει. Οι πιο πολλοί νομίζω ότι καταπιέζονται χωρίς λόγο και δεν τολμούν καν να σκεφτούν ότι πάντα υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Και νομίζω ότι τελικά επιβραβεύονται οι άνθρωποι που τολμούν να ζουν όπως θέλουν. Αν όσοι σπαταλούν χρόνο σε λάθος δουλειές και λάθος σχέσεις ξέρουν ότι υπάρχουν κι άλλες ζωές και μπορούμε να τη χαραμίσουμε αυτή να μας το πούνε κι εμάς να το λάβουμε υπόψη».
Οι καλλιτέχνες της γενιάς σας χωρίζονται συνήθως σε δύο κατηγορίες όσον αφορά την πολιτική τους στάση: σε αυτούς που υιοθετούν τη (συχνά αριστερή) ρητορική των παλαιότερων γενεών και σε εκείνους που δηλώνουν απολιτίκ. Εσείς πού τοποθετείτε τον εαυτό σας; «Κατ’ αρχάς, θέλω να πω ότι σέβομαι το ότι κάποιος είναι τόσο σίγουρος για αυτό που πιστεύει ώστε να χρησιμοποιεί το δημόσιο βήμα που του δίνεται για να λέει την άποψή του. Προσωπικά, δεν έχω τέτοιες βεβαιότητες, πάντα αναρωτιέμαι μήπως δεν έχω καταλάβει κάτι καλά, μήπως πρέπει να το ψάξω κι άλλο. Φυσικά και έχω πολιτική άποψη, ψηφίζω, είμαι πολιτικό ον, αλλά δεν θα ρίσκαρα να επηρεάσω έστω και έναν άνθρωπο προς μία κατεύθυνση την οποία υπάρχει το ενδεχόμενο να αναιρέσω κάποια στιγμή στο μέλλον. Προτιμώ να εκφράζω μέσα από τη μουσική αυτά που πιστεύω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι δηλαδή η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία και, παρά τα άσχημα, αξίζει να στεκόμαστε στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων».
Συζητήθηκε εντόνως τις προηγούμενες εβδομάδες το ζήτημα της αναδοχής παιδιών από ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Πώς σας φαίνονται οι αντιδράσεις που κατέκλυσαν τη δημόσια σφαίρα –ειδικά όσον αφορά τη δεύτερη κατηγορία υποψήφιων ανάδοχων γονέων; «Είχα, ξέρετε, μια συζήτηση τις προάλλες στην οποία μου έλεγαν για το Νοσοκομείο Αλεξάνδρα, για τα μωρά που μένουν φιλοξενούμενα εκεί –συχνά για αρκετά μεγάλο διάστημα –και το σκέφτηκα το θέμα. Είτε αναφερόμαστε σε ομόφυλα ή σε ετερόφυλα ζευγάρια, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι με πλήρη συνείδηση ανοίγουν την αγκαλιά τους για να δώσουν αγάπη και φροντίδα και εμείς θέλουμε να τους πούμε όχι. Ας αφήσουμε επιτέλους τα στερεοτυπικά μοντέλα ευτυχίας και ολοκλήρωσης, αν κάποιου του περισσεύει αγάπη ας τον αφήσουμε να τη μοιραστεί. Τόσα παιδιά μεγαλώνουν με τους βιολογικούς γονείς σε οικογένειες που είναι ουσιαστικά διαλυμένες και κρατούν μια βιτρίνα επειδή φοβούνται την κοινωνία. Αυτό είναι το σωστό περιβάλλον, ενώ το άλλο είναι προβληματικό; Αφήστε που έχει, ούτως ή άλλως, πολλές αγκυλώσεις το σύστημα στην Ελλάδα και αναγκάζονται κάποιοι να πάρουν παιδιά από άλλες χώρες επειδή εκεί είναι πιο εύκολη η διαδικασία».
Εσείς την απόκτηση παιδιών τη σκέφτεστε ως πιθανό σενάριο για τη δική σας ζωή; «Εάν έβρισκα έναν άνθρωπο που να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, χωρίς να μπαίνουν στη μέση συμβάσεις και ψυχαναγκασμοί, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Εχω όμως συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι μπορεί να μη συμβεί ποτέ, και αυτό δεν με θλίβει. Δεν με φαντάζομαι επίσης νυφούλα, ας πούμε. Βέβαια βοηθάει και το επάγγελμα που κάνω, γιατί το ζω αυτό που αρέσει συνήθως σε μια νύφη: το ότι η ημέρα του γάμου της είναι η ευκαιρία της να ασχοληθούν όλοι μαζί της, τη βάφουν, τη χτενίζουν, την περιποιούνται… Επειδή ικανοποιούμαι μέσω της δουλειάς μου σχετικά με όλα αυτά τα ματαιόδοξα πράγματα δεν μου έχει βγει κάποια τέτοια ανάγκη. Και το παιδί… Πόσο μεγάλη ευθύνη… Φοβάμαι μήπως έρθει όταν δεν είμαι έτοιμη και αυτό έχει επιπτώσεις στην ψυχή ενός ανθρώπου που δεν μου φταίει σε τίποτα. Κάτι που βλέπω να συμβαίνει γύρω μου. Ελάχιστοι γονείς σέβονται το ον που γέννησαν και του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να γίνει ο εαυτός του χωρίς προβολές και απωθημένα, χωρίς να το βλέπουν σαν συνέχειά τους. Αυτό είναι πραγματική αγάπη».
Ποιο είναι το πιο ωραίο τραγούδι που έχετε ακούσει τελευταία; «Συνέβη πρόσφατα κάτι τρελό. Με πήρε τηλέφωνο ο Ανταμ Κοέν, ο γιος του Λέοναρντ Κοέν, ο οποίος κάπου με είχε δει πριν από μερικά χρόνια και είχαμε κρατήσει μια επαφή και ζήτησε από εμένα και τον Πάνο Μουζουράκη να συμμετάσχουμε σε μια έκδοση με ακυκλοφόρητα τραγούδια του πατέρα του. Χαρήκαμε φυσικά που μας το πρότεινε, αυτό που δεν είχαμε ακριβώς καταλάβει ωστόσο είναι ότι θα κάναμε φωνητικά στον ίδιο τον Λέοναρντ Κοέν, σε ένα ανέκδοτο κομμάτι του. Το τραγούδι αυτό ήταν από τα πιο ωραία πράγματα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Και το κάναμε μαζί με τον Πάνο, με τον οποίο έχουμε μια μαγική χημεία στο στούντιο και πάνω στη σκηνή».
Πολλοί μουσικοί γκρινιάζουν για το Internet. Εχει κανένα καλό; «Το καλό με το Internet και με τα social media είναι που έχει λίγο καταργηθεί αυτή η μυθοποίηση των καλλιτεχνών. Εμένα με συμβούλευαν στην αρχή κάποιοι να μην είμαι τόσο αστεία γιατί χάνεται το πρεστίζ. Αυτό είναι κάτι που το αντιμάχομαι σθεναρά από την αρχή και δεν θεωρώ καθόλου ότι ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ δεν πάνε χέρι-χέρι με τον σεβασμό και το κύρος. Είναι περίεργο, ενώ είμαστε ένας λαός με χιούμορ, θεωρούμε ότι αν κάτι έχει πλάκα τότε δεν είναι σοβαρό». l
Η Μαρίζα Ρίζου θα εμφανιστεί στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου (Φραντζή και Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος), στις 12 και 19 Μαΐου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Μαϊου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
