11 ερωτήσεις στον Δημήτρη Σέμση

Πώς είναι να γεννιέσαι σε οικογένεια μουσικών; «Δεν ξέρω πώς είναι το να μη γεννιέσαι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κρατούσα το δικό μου βιολί. Μουσική έμαθα από τον πατέρα μου, τον Μιχάλη Σέμση. Φαινόταν ότι μάλλον είχα ένα είδος ταλέντου, ότι άξιζε δηλαδή να ασχοληθώ. Στην αρχή ήμουν ελαφρώς τεμπέλης. Κάποια στιγμή, ευτυχώς νωρίς, αποφάσισα να το πάρω σοβαρά και άρχισα να δουλεύω».

Τα ακούσματα στο σπίτι ποια ήταν; «Ολων των ειδών. Ο πατέρας μου έπαιζε κλασική μουσική, αλλά ο παππούς μου, ο Δημήτρης Σέμσης, ήταν λαϊκός μουσικός. Τραγούδια του ακόμη ακούγονται σε πανηγύρια. Εστειλε μάλιστα τον πατέρα μου να σπουδάσει στο ωδείο για να τον γλιτώσει από τη νύχτα, όπως έλεγε».

Οι Ελληνες αγαπούν την κλασική μουσική; «Εχουν ταλέντο, και αν ασχοληθούν μπορούν εύκολα να την κατανοήσουν και να την αναπαραγάγουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει οργανωμένη εκπαίδευση. Δεν υπάρχει δηλαδή ακόμη μια μουσική ακαδημία, η μουσική παιδεία παραμένει αδιαβάθμητη και όλα επαφύονται στο ποιος θα είναι ο δάσκαλός σου. Εχω δει παιδιά με πολύ ταλέντο να έχουν πέσει σε κακά χέρια και να καταστρέφονται».

Θεωρείτε ότι η κλασική μουσική απευθύνεται μόνο σε περιορισμένο κοινό στην Ελλάδα; «Σίγουρα δεν είμαστε όπως η Αυστρία, όπου δεν μπορείς να διανοηθείς ότι δεν θα συμμετέχεις στη συμφωνική ορχήστρα του σχολείου σου ή ότι δεν θα παρακολουθείς όπερα, αλλά νομίζω ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Η μεγάλη τομή ήταν η δημιουργία του Μεγάρου Μουσικής. Το περιορισμένο ελληνικό κοινό της κλασικής μουσικής διευρύνθηκε. Παρουσιάστηκαν παραστάσεις που εκτός Μεγάρου δεν θα είχε κανείς τη δυνατότητα να δει. Επειτα δημιουργήθηκε και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Υστερα υπάρχουν και τα μεγάλα αστέρια. Δεν είναι δυνατόν να παίζει ο Λεωνίδας Καβάκος και να μην είναι η αίθουσα κατάμεστη».

Την επόμενη Κυριακή, η Ορχήστρα Νέων των Φίλων της Μουσικής Camerata Junior θα δώσει την καθιερωμένη ετήσια συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών… «Ναι. Μετράμε πλέον οκτώ χρόνια. Η Camerata Junior χωρίζεται σε δύο τμήματα: το παιδικό και το εφηβικό. Οι δύο ορχήστρες κάνουν πρόβα κάθε Σάββατο. Τα μέλη τους επιλέγονται με αυστηρές εξετάσεις. Πέρυσι, από τα 40 παιδιά που ήρθαν στην ακρόαση έγιναν δεκτά τα δύο. Γενικώς προσπαθούμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά για όλες τις καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν, αν αποφασίσουν να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί».

Πώς είναι να διευθύνεις μια ορχήστρα παιδιών; «Εχουν μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Σε μια επαγγελματική ορχήστρα το λάθος του μαέστρου οι μουσικοί θα το καλύψουν. Τα παιδιά δεν συγχωρούν, παίζουν αυτά που τους δείχνεις. Την ίδια στιγμή, είναι πολύ πιο δεκτικά. Ρουφούν σαν σφουγγάρι. Και είναι πολύ αφοσιωμένα. Εχουν χάσει τριήμερα, αργίες για να συμμετέχουν σε αυτή την ορχήστρα, με την πειθαρχία ενός επαγγελματία μουσικού».

Εχετε αγωνία για το μέλλον τους; «Δεν είναι εύκολο να είσαι μουσικός στην Ελλάδα. Οι ορχήστρες είναι λίγες, οι εξετάσεις πολύ σκληρές, τουλάχιστον είναι πλέον αδιάβλητες. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον κάποιου. Ακόμη και αν η ορχηστρική επαγγελματική ζωή του δεν πετύχει, μπορεί να γίνει σπουδαίος δάσκαλος ή να φτιάξει το δικό του σύνολο».

Το κοινό της κλασικής μουσικής διαφέρει από χώρα σε χώρα; «Μπορείς να ξεχωρίσεις το κοινό που έχει μάθει να είναι σιωπηλό στις συναυλίες, που κλείνει το κινητό του, που δεν χειροκροτά ανάμεσα στα δύο μέρη ενός έργου. Αλλά νομίζω ότι όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Το θέμα είναι ότι αν αποδοθεί σωστά ένα καλό έργο κλασικής μουσικής δεν υπάρχει περίπτωση να μην αγγίξει το κοινό». l