«Προτού γίνει διάσημος, ο κόσμος στον δρόμο απέφευγε τον Βερν Τρόιερ. Οταν αναδείχθηκε σε σταρ του Χόλιγουντ, οι θαυμαστές του τον σήκωναν ψηλά και του έκαναν «πατ πατ» στο κεφάλι». Ετσι ξεκινούσε η νεκρολογία των «Times» του Λονδίνου για τον Βερν Τρόιερ, που πέθανε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 49 ετών. Ο ύψους 81 εκατοστών Τρόιερ ήταν ο καλτ «Μini-Me», ο απεχθής κλώνος του Dr. Evil (Μάικ Μάιερς) στην κινηματογραφική σειρά «Austin Powers». Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν γίνει γνωστά τα αίτια του θανάτου του. Οι φήμες πάντως λένε ότι πάλευε εδώ και χρόνια με τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Ο διεθνής Τύπος τον αποχαιρέτησε με τη γνωστή παιχνιδιάρικη και μεγαλόθυμη συγκατάβαση που επιφυλάσσεται σε αυτού του είδους τη διαφορετικότητα. Στο κάτω-κάτω, για έναν νάνο μιλάμε.
Ο Τρόιερ γεννήθηκε το 1969 στο Στέρτζις του Μίσιγκαν με ένα σπάνιο, κακόηχο σύνδρομο. Οι γονείς του, Ρούμπεν και Σούζαν, (που ανήκαν για ένα φεγγάρι στη θρησκευτική κοινότητα των Αμις και κυκλοφορούσαν με άμαξα) δούλευαν σε εργοστάσιο. Μεγάλωσε σαν ένα «κανονικό αγόρι» που αγαπούσε να παίζει μπάλα. Οι γονείς του τον αντιμετώπιζαν ακριβώς όπως τα κανονικού μεγέθους αδέλφια του, κάτι που του χάρισε μεγάλη αυτοπεποίθηση: «Κουβαλούσα ξύλα, τάιζα τις αγελάδες, τα γουρούνια και τα υπόλοιπα ζώα του αγροκτήματος». Οταν μεγάλωσε, δούλεψε αρχικά ως τηλεφωνητής και ύστερα σε εργοστάσιο (τύλιγε σοκολάτες). Ωσπου μια μέρα ο πρόεδρος της φιλανθρωπικής οργάνωσης «Little People of America» τον πρότεινε να παίξει ως κασκαντέρ στην κωμωδία «Baby’s Day Out» (1994).
Από τότε σπάνια έμεινε χωρίς δουλειά. Το 1996 έπαιξε στο «Ενας μπαμπάς, μα τι μπαμπάς» δίπλα στον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ (ισχυριζόταν μάλιστα ότι εκείνος εμφύτευσε στον θηριώδη συμπρωταγωνιστή του το όνειρο να γίνει κυβερνήτης της Καλιφόρνιας) αλλά και στο «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας» (1998) του Τέρι Γκίλιαμ. Και μετά ήρθαν τα μεγαλεία. «Austin Powers», φιλίες με τον Χιου Χέφνερ, σχέση (κάποιοι έλεγαν και γάμος) με τη δίμετρη σεξοβόμβα Ζενεβιέβ Γκάλεν που γνώρισε στην έπαυλη του Playboy. Μια κλασικά κιτς διασημότητα, με τους φαν να γελούν και να συμπονούν με την καρδιά τους αυτό το jeu de nature (=παιχνίδι της φύσης) που κατέκτησε το Χόλιγουντ. Ελάχιστοι βέβαια γνώριζαν ότι ο Τρόιερ διάβαζε Τενεσί Γουίλιαμς μπροστά στον καθρέφτη.
Η ιστορία του Βερν Τρόιερ μού θύμισε τον «Bébé», τον νάνο που είχε στην κατοχή του ο βασιλιάς της Πολωνίας Στανίσλαος Α’ Λεστσίνκι στα μέσα του 18ου αιώνα. Ηταν το αγαπημένο μπιμπελό της Αυλής. Είχε ξύλινο σπιτάκι (αρκετά μικρό ώστε ένας σκύλος να μην μπορεί να χώσει μέσα τη μουσούδα του) που φιλοξενούσε λιλιπούτειες αντίκες αμύθητης αξίας, ωδικά πτηνά και τα περίφημα κοστούμια του βασιλικού νάνου. Οταν πέθανε, σε ηλικία 22 ετών, ο βασιλιάς έκλαψε πικρά· είχε χάσει το αγαπημένο του παιχνίδι. Ο σκελετός του Bébé εξετέθη σε διάφορα μουσεία, ανάμεσά τους και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Παρισίων, στο τμήμα της ζωολογίας.
Ευτυχώς, ο θάνατος του Τρόιερ δεν έδωσε χώρο μόνο σε γλυκόπικρες νεκρολογίες. «Εχω νανισμό. Ημουν 13 όταν ο Βερν Τρόιερ εμφανίστηκε στις οθόνες μας ως Mini-Me στο σίκουελ του «Austin Powers: O κατάσκοπος που με κουτούπωσε»» θα γράψει στον βρετανικό «Guardian» ένας απλός άνθρωπος ονόματι Γιουτζίν Γκραντ. «O ρόλος του συμπύκνωσε όλα τα στερεότυπα για τους ανθρώπους με νανισμό. Ηταν υπερσεξουαλικός, βλάκας και επιθετικός. Δεν ήταν καν ένας αυτόνομος χαρακτήρας αλλά η ρέπλικα ενός άλλου, κανονικού ύψους. Ακριβώς όπως οι νάνοι διασκεδαστές παλιά στο τσίρκο, ο ρόλος του υπήρχε μόνο σε αντιδιαστολή με τους άλλους».
Από την εποχή του Bébé έως την εποχή του Τρόιερ φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ούτε η ανοχή μας απέναντι σε αυτού του είδους τη διαφορετικότητα. Eνας άνθρωπος με νανισμό που θα συναντήσουμε στον δρόμο ή στο σουπερμάρκετ θα μας γεμίσει αμηχανία ή οίκτο. Θα «καρφώσουμε» το βλέμμα πάνω του ή θα το αποστρέψουμε. Ακόμη και στην εποχή της υστερικής πολιτικής ορθότητας, ένα τόσο σπάνιο «jeu de nature» θέλει ακόμη κάποιο περιτύλιγμα για να το αντέξουμε.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Απριλίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
