Τα παιδάκια, ρεε!

«UNICEF: Διεθνές Ταμείο Επείγουσας Βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά. Δημιουργήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στις 11 Δεκεμβρίου 1946. Γενικός στόχος, η παροχή μακροπρόθεσμης ανθρωπιστικής βοήθειας σε παιδιά, μητέρες και άνδρες που ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς και η στήριξη σχετικών αναπτυξιακών προγραμμάτων. […] Το 1965 η UNICEF τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης για την προστασία των παιδιών του Τρίτου Κόσμου». (Από τη Wikipedia.)

2018: «Η UNICEF διακόπτει τη συμφωνία της με την υπάρχουσα Εθνική Επιτροπή στην Ελλάδα εξαιτίας των ανησυχιών που προέκυψαν από πρόσφατο έλεγχο από ανεξάρτητο φορέα». (Ανακοίνωση UNICEF.)

«Οι άνθρωποι της UNICEF, του μεγαλύτερου και γνωστότερου διεθνούς οργανισμού για την προστασία και στήριξη των παιδιών, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως «οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Εθνική Επιτροπή δεν μπορούν να επιτευχθούν» και κατά συνέπεια η συνεργασία θα πρέπει να διακοπεί». («Καθημερινή» 21/4/2018.)

Ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας στις 24/4 γράφει ότι από τον οικονομικό έλεγχο προέκυψαν «οικονομικές καταστάσεις που δεν ήταν πραγματικές, πολύ υψηλές και αδικαιολόγητες δαπάνες […] προσωπικά έξοδα μεμονωμένων στελεχών ύψους πολλών χιλιάδων ευρώ […] υπέρογκοι μισθοί κι αδικαιολόγητα μπόνους… οικογενειοκρατία… απευθείας αναθέσεις…». Με αποτέλεσμα: «Οι ξένοι είχαν γουρλώσει τα μάτια –ήταν απίστευτα αυτά που άκουγαν. […] Το πάρτι κρατούσε επί χρόνια». (Ρεπορτάζ Λίνα Γιάνναρου.)

Ετσι, λοιπόν, από τον προϋπολογισμό της ελληνικής UNICEF δεν έμενε σχεδόν τίποτα για το έργο της. Τα έτρωγαν οι «ημέτεροι».

Νομίζω ότι φθάσαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι «στου κακού τη σκάλα». Να κλέβουμε τα παιδάκια. Με τις πρησμένες κοιλιές και τα βαθουλωμένα μάτια.

Τα παιδάκια, ρεε!

Οταν μαθαίνω τέτοια πράγματα, ντρέπομαι που είμαι Ελληνας. Που μοιράζομαι την ίδια ταυτότητα, την ίδια ιθαγένεια με αυτά τα όντα που πλουτίζουν από τον πόνο των ορφανών και των πεινασμένων, των άρρωστων και των άμοιρων.

Πέρα από την κλοπή, υπονομεύεται έτσι και η εμπιστοσύνη σε όλες τις φιλανθρωπικές προσπάθειες. Ποιος θα ξαναγοράσει τετράδια UNICEF;

Ακούγεται πως κάτι παρόμοιο γίνεται με τους πρόσφυγες. Χρήματα από εισφορές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κρατών, οργανώσεων, φιλάνθρωπων που προορίζονται για τη στέγαση, την περίθαλψη και τη βοήθεια στους εκπατρισμένους καταλήγουν σε λάθος τσέπες. Ελεγχος δεν υπάρχει, ούτε απολογισμός δίδεται. Ετσι γίνεται ευκολότερο το πάρτι. Φαίνεται ότι ανάμεσα στους εθελοντές και στους πρόθυμους έχουν τρυπώσει και διάφοροι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τη συγκυρία. Ακούω για μισθούς μελών μη κυβερνητικών οργανώσεων που θα τους ζήλευαν και διευθυντές τραπεζών. Μαθαίνω πως με τα κονδύλια που έχουν διατεθεί (υπάρχουν και εκατοντάδες εκατομμύρια αδιάθετα!) θα μπορούσαν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες να έχουν πολύ καλύτερες συνθήκες ζωής –και να μην υπάρχουν στρατόπεδα ντροπής όπως η Μόρια.

Αν κάτι μου θύμισαν η κρίση και το Προσφυγικό (γηράσκω αεί…) είναι πως και μέσα στις χειρότερες συνθήκες το ελληνικό δαιμόνιο διαπρέπει. Οπως η Κατοχή γέννησε τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους, έτσι και οι τελευταίες συνθήκες έδωσαν ευκαιρίες σε αδίστακτους και ασυνείδητους να μεγαλουργήσουν.

Σύμφωνοι –οι κρίσεις γεννάνε και ήρωες. Αλλά, δυστυχώς, τα ρεμάλια είναι περισσότερα…