Η «Σαλώμη» σε ρυθμό φλαμένκο

Μουσική, χορός και λόγος συνδυάζονται δημιουργικά σε μια μοντέρνα εκδοχή της «Σαλώμης» του Οσκαρ Ουάιλντ που παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή του Rex, σε σκηνοθεσία-χορογραφία Σταύρου Λίτινα. Το αισθησιακό φλαμένκο συναντά τη σύγχρονη δημιουργία προκειμένου να «ζωντανέψει» τον ανεκπλήρωτο έρωτα της ηρωίδας του ανατρεπτικού συγγραφέα, ο οποίος αντλεί από τη βιβλική ιστορία και δημιουργεί τη δική του πρόταση για τα γεγονότα που οδήγησαν στον αποκεφαλισμό του Βαπτιστή Ιωάννη. Ο λάγνος χορός της Σαλώμης γίνεται το μέσο διεκδίκησης της πιο ακραίας επιθυμίας.

«Πρόκειται για το τέταρτο έργο χοροθεάτρου που κάνω. Από παλαιότερα ήθελα ν’ ασχοληθώ με τη «Σαλώμη» και τώρα ήρθε η στιγμή» λέει ο Σταύρος Λίτινας, ο οποίος παράλληλα υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια. «Με ενδιαφέρουν οι σχέσεις εξουσίας μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο σήψης και παρακμής, μια και αυτό έχει να κάνει με την κατάσταση την οποία ζούμε σήμερα. Εχουμε συνηθίσει τη «Σαλώμη» ως ένα έργο που έχει να κάνει με τον έρωτα και τον θάνατο. Ωστόσο, έχει και άλλα επίπεδα» συνεχίζει.

Στο πλαίσιο αυτό, στην παράσταση του Σταύρου Λίτινα τονίζεται ιδιαίτερα η Ηρωδιάδα και το δαιμονικό στοιχείο που φέρει. «Είναι μια γυναίκα πανούργα που, με όπλο την πονηριά, κινεί τα νήματα και κυριαρχεί στο παιχνίδι. Η μόνη που δρα με απόλυτο έλεγχο και μέτρο βάσει στρατηγικής. Εχει ήδη συμμετάσχει στη δολοφονία του πρώην συζύγου της, πατέρα της Σαλώμης και αδελφού του Ηρώδη, και δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τον έρωτα της κόρης της για να εξοντώσει τον αντίπαλό της» σημειώνει.

Θεωρεί πως όταν σε ένα έργο υπάρχουν αντιστοιχίες με το παρόν, αυτομάτως γίνεται πιο ενδιαφέρον. Ο ίδιος τις αναζητεί και εν προκειμένω υπάρχουν και στην Ηρωδιάδα και στη Σαλώμη. Μια εμβληματική γυναικεία μορφή, πλήρως απενοχοποιημένη, η οποία πέρα από το βιβλικό πρότυπο διεκδικεί τον έρωτα και προκαλεί με την αμεσότητά της τη συντηρητική βικτωριανή κοινωνία. «Ταυτίζεται με τη Σελήνη, σύμβολο της γυναικείας φύσης, ακολουθώντας έναν κύκλο μεταμορφώσεων που επηρεάζουν τα πρόσωπα και προμηνύουν συμφορές, καθώς το κείμενο συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το συμβολικό με το πραγματικό. Η πριγκίπισα που σαγηνεύει τους θνητούς και τον σύζυγό της μητέρας της, τον Ηρώδη, σαγηνεύεται από τον προφήτη, ο οποίος την αποκρούει υβριστικά εγείροντας έναν ανεξέλεγκτο πόθο με ολέθριο τέλος. Η παρουσία του θανάτου διαποτίζει την ατμόσφαιρα όλου του έργου» αναφέρει.

«Ο χορός γενικά έχει μια άλλου τύπου δύναμη σε σχέση με τον λόγο, ο οποίος βέβαια, όταν υπάρχει, βοηθά στην πρόσληψη ακόμα καλύτερα» λέει ο Σταύρος Λίτινας. Εν προκειμένω, κατά τη μεταγραφή του έργου –όπου ο λόγος έχει κομβική σημασία –σε χοροθεατρική μορφή δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσονται. «Η κίνηση, άλλοτε με μια ρεαλιστική και άλλοτε με μια αργή και διογκωμένη γραφή, αποκτά εικαστικές προεκτάσεις, μετατοπίζοντας τη δράση από το παρελθόν στο παρόν ή από το ονειρικό στο πραγματικό, ενώ κάποιες φορές τονίζει την ιδιαίτερη σημασία που αποκτά ένα συμβάν στην εξέλιξη της ιστορίας» σημειώνει χαρακτηριστικά. Η μουσική είναι σύγχρονη και υπηρετεί σκηνικά το έργο. «Ο τρόπος, συμπληρωματικός ή κυριαρχικός, που συνδιαλέγεται με το φλαμένκο δίνει ένα υβριδικό αποτέλεσμα» καταλήγει.