«Γνωριστήκαμε τυχαία με τον Ρένο Χαραλαμπίδη κι αρχίσαμε να κάνουμε συζητήσεις. Πρόκειται για μια αχαρτογράφητη προσωπικότητα, που διαπραγματεύεται παράλληλα πολλά πράγματα. Ενας sui generis που με ιντρίγκαρε. Είναι ο ίδιος που μπορεί μέσα σε δέκα λεπτά να σου απαγγείλει Εμπειρίκο, να σου διηγηθεί τι έχει συμβεί παραδίπλα, να κάνει ένα πολιτικό σχόλιο και να φλερτάρει ένα κορίτσι. Ολα αυτά συγχρόνως… Σαν μια κβαντινή προσωπικότητα. Με αυτή τη γοητεία του παράλληλου στη σκηνή θέλησα να καταπιαστώ. Αυτό το μη κανονικό, το ασυνείδητο. Κι έτσι του το πρότεινα. Δυσκολεύτηκα να τον πείσω.
«Μα εγώ πώς θα το κάνω αυτό;» μου είπε. Κι όμως, είχε μια τρομερή εξέλιξη και το φτιάξαμε όλο αυτό μέσα στην έμπνευση. Με εξέπληξαν η τρομερή του πειθαρχία και ο κανονικός τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισε. Οι άνθρωποι του σινεμά έχουν άλλη δύναμη. Ηταν έκπληξη, έμπνευση, με τρομερό παλμό, και μου απέδειξε την ανάγκη μου για διαφορετικά πράγματα. Θα κρατήσω αυτή την ανάγκη. Γύρω μας όλα κι όλοι έχουν μπει στη ράγα –και στο θέατρο. Είμαστε αφοσιωμένοι αλλά συχνά ξέρουμε τι θα κάνουμε, ξέρουμε τι θα δούμε, από πριν.
Ο Ρένος είναι λάτρης του απροσδόκητου και έχει μια κρυφή ποιητικότητα. Παράλληλα σκέφτεται ακομπλεξάριστα, χωρίς το βάρος του Σαίξπηρ. Ο ίδιος με ζόρισε ανάποδα, με μια παράξενη δημιουργικότητα. Κι αυτό εμένα μού έδωσε τρομερή ανανεωτική δύναμη.
Στην παράσταση βάλαμε στόχο να καταλαβαίνει το κοινό την ιστορία. Γιατί αυτό είναι κάτι που με απασχολεί. Περάσαμε από κόσκινο όλες τις σκηνές, προσπάθησα να τις αποκωδικοποιήσω, χωρίς να χάνουμε το στόρι. Εχει διατηρηθεί το μπες-βγες στους ρόλους παράλληλα με την αφήγηση.
Ο ρόλος της μουσικής είναι πολύ σημαντικός. Εχουμε φτιάξει για κάθε σκηνή ένα διαφορετικό σύμπαν με τη μουσική και τους φωτισμούς, αλλά και τα παιδιά της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης που λειτουργούν σαν αόρατος θίασος. Και μέσα σε αυτό το κάθε σύμπαν ο Ρένος κολυμπάει και ταξιδεύει με άνεση.
Το στοίχημα ήταν να διατηρήσω τον πυρήνα του έργου και της κάθε σκηνής, αλλά και την προσωπική μου συγκίνηση.
Οπως ήθελα και να διατηρήσω την πρωτόλεια ενέργεια του Ρένου. Η παράσταση είναι φτιαγμένη πάνω του και μαζί του.
Σήμερα το θέατρο έχει την ομαδικότητα, κάτι που με κάνει να σκεφτώ ότι έχουμε χάσει την προσωπικότητα και το κοινό αρχίζει να έχει μεγαλύτερη προσωπικότητα από το ίδιο το θέατρο. Αλλά το θέατρο έχει ανάγκη και την έκπληξη και τη μαγεία. Σήμερα λείπει η έμπνευση παγκοσμίως. Θα ξανάρθει όμως. Σίγουρα θα ξανάρθει».
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – ΦρυνίχουCR}Σήμερα το θέατρο έχει την ομαδικότητα, κάτι που με κάνει να σκεφτώ
ότι έχουμε χάσει την προσωπικότητα και το κοινό αρχίζει να έχει
μεγαλύτερη προσωπικότητα από το ίδιο το θέατρο. Αλλά το θέατρο έχει
ανάγκη και την έκπληξη και τη μαγεία. Σήμερα λείπει η έμπνευση
παγκοσμίως. Θα ξανάρθει όμως. Σίγουρα θα ξανάρθει».
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου
Παραστάσεις: Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή: 21.00
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος
Κείμενο παράστασης: Ρένος Χαραλαμπίδης, Νατάσα Τριανταφύλλη, Ελενα Τριαντα-φυλλοπούλου
Πρωτότυπη μελωδία: Ludovico Einaudi
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
