Ο θάνατος του Αγγελου Δεληβοριά, ως επακόλουθο του φθαρτού βίου μας, μετριέται ως μια από τις πολλές ανθρώπινες απώλειες.
Αυτή είναι η κοινή μοίρα. Ωστόσο ο θάνατος του Άγγελου βαραίνει πολύ περισσότερο από όσο μια απώλεια ζωής. Και τούτο διότι ο δημόσιος βίος του, η επιστημονική και κοινωνική του προσφορά, η κοινωνική τιμή και η αξία του, η πολυποίκιλη δραστηριότητά του, η εφευρετικότητα και η δημιουργικότητά του, όλες οι χάρες του και οι προσφορές του υπερβαίνουν και εντέλει ακυρώνουν τον ισοπεδωτικό κανόνα της βιολογίας.
Ο Αγγελος βιολογικά ήταν ένας, όπως όλοι μας. Κοινωνικά, όμως, δημόσια είχε πολυποίκιλες και αξιοθαύμαστες ζωές. Ήταν πολυπρόσωπος και πολύτροπος κοινωνικά, πνευματικά -πολιτικά, εντέλει.
Ηταν ιδιαιτέρως πολύτιμος για όλους εμάς και για την πατρίδα. Με την απώλειά του, γίναμε όλοι μας, όντας φτωχοί άνθρωποι μιας χώρας πολλαπλώς ρημαγμένης, ακόμη φτωχότεροι. Το μόνο παρήγορο: τα φτερά του θα εξακολουθούν να χτυπούν τον νωθρό αέρα μας.
Να μας θυμίζουν όχι τόσο ποιοι είμαστε, αλλά ποιοι μπορούμε, ενδεχομένως, να γίνουμε.
