Τελικά, στη διεθνή διπλωματική γλώσσα, κατά τα φαινόμενα, άρχισε να ισχύει, δίκην αξιώματος η παροιμιώδης πλέον φράση: «Όποιος πήρε στα σοβαρά τον Ερντογάν, δεν πήγε μόνον αυτός χαμένος, αλλά πήρε στο λαιμό του και την πατρίδα του»!…
Εάν κάποιος εξαιρέσει μόνο το ΝΑΤΟ, που μέσω του ανεκδιήγητου πλέον Γενς Σόλτενμπεργκ και κατά τρόπο διόλου πειστικό, προσπαθεί ν’ αναστηλώσει το ετοιμόρροπο νεο-οθωμανικό οικοδόμημα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τότε θα ευρεθεί ενώπιον ενός απειλητικού και συνάμα γραφικού ταραξία, στον μείζονα χώρο της ανατολικής Μεσογείου, που απειλεί τους πάντες και τα πάντα με έκδηλο το ψυχικό περίσσευμα της έλλειψης σοβαρότητας.
Το ερώτημα, που προκύπτει από την ατιμώρητη έως τώρα συμπεριφορά του ιδιόρρυθμου κοινοβουλευτικού δικτάτορα της Άγκυρας είναι: Γιατί και έως πότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ανέχεται αυτούς τους εμπαιγμούς του Ερντογάν, προς όλους τους στοιχειώδεις θεσμούς της όποιας διασώζεται ακόμη διεθνούς έννομης τάξης;
Όσο διατηρείται αναπάντητο το παραπάνω ερώτημα, άλλο τόσο ξεσαλώνει ο ιδιόρρυθμος νεο-σουλτάνος της Άγκυρας. Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο γράφων παρασυρόμαστε συχνά από την αντίληψη, ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα αυτοκαταρρεύσει, όπως το σοβιετικό καθεστώς, μετά τη μοιραία ιμπεριαλιστική εκστρατεία της ΕΣΣΔ κατά της ιστορικής ταφόπλακας κάθε απρόκλητου εισβολέα, που ονομάζεται Αφγανιστάν.
Η εισβολή αυτή, που μετέτρεψε τη μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη «λιγότερα κανόνια-περισσότερο βούτυρο» στο εντελώς αντίστροφο, κυριολεκτικά διέλυσε τον σοβιετικό μιλιταρισμό σε μια εννιάχρονη ρωσο-αφγανική σύγκρουση (27.12.1979-15.02.1989), που κόστισε 15.000 νεκρούς σοβιετικούς στρατιώτες και ένα εκατομμύριο Αφγανούς μάχιμους και άμαχους νεκρούς. Ο πόλεμος αυτός δημιούργησε τον Οσάμα μπιν Λάντεν και το «Βιετνάμ της ΕΣΣΔ»…
Όμως, στην πραγματικότητα κυοφορούνται τα αντίθετα: Η επί ίσοις όροις προκλητική εμφάνιση του Ερντογάν, στα διεθνή πολιτικά και γεωστρατηγικά fora, αποδυναμώνει το κύρος των ίδιων των ισχυρών χωρών-μελών της ΕΕ και επιπλέον διαιωνίζει την αντιευρωπαϊκή και φιλοτουρκική δραστηριότητα του ΝΑΤΟ. Και μάλιστα σε σημείο, ο Στόλτενμπεργκ να καλεί εμμέσως την Ελλάδα «να τα βρει» με τους Τούρκους αρχιπειρατές του ελληνικού Αιγαίου, το οποίο εντάσσεται στην μείζονα επικράτεια της ΕΕ.
Σήμερα, ο Ερντογάν δίνει την εντύπωση ότι είναι «έτοιμος για όλα». Αυτό, βεβαίως, προδικάζει και κινήσεις αυτοκαταστροφής. Όμως εάν είναι η αυτοκαταστροφή τα Ερντογανικού νεο-οθωμανικού καθεστώτος να κοστίσει τεράστιες απώλειες και ανεπούλωτα πολεμικά τραύματα και στη χώρα μας, τότε θα έπρεπε να πούμε: «Τώρα η ώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης»!
Η ώρα αυτή θα πιστοποιήσει την πραγματική ευρωπαϊκή αντίδραση κατά του σημερινού θλιβερού ομοιώματος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, μόνον με μέτρα ρεαλιστικά και δραστικά και όχι με τα ευχολόγια («άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε») στις Ολομέλειες του Ευρωκοινοβουλίου υπέρ της Ελλάδας.
Αυτά τα μέτρα είναι γνωστά και επιτυχημένα στην πολιτική πρακτική: Οικονομικό εμπάργκο κατά της Τουρκίας. Τερματισμός των εξοπλισμών προς τον Ερντογάν, για κάθε απροκλήτως επιθετική του δραστηριότητα. Οριστικό πάγωμα των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στην ΕΕ. Αποβολή της Άγκυρας από το Συμβούλιο της Ευρώπης, με το αιτιολογικό της κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών στην Τουρκία. (Το τελευταίο μέτρο είχε αποφασιστεί στο Στρασβούργο κατά της Ελλάδας για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967).
