Η κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες, στο προσφυγικό – μεταναστευτικό τείνει να γίνει και πάλι προβληματική και μάλιστα σε δύο μέτωπα. Το πρώτο αφορά στην αυξημένη ροή από την Τουρκία τόσο στα νησιά, όσο και στη νέα πύλη εισόδου στον Έβρο.Το δεύτερο αφορά στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί, κυρίως στη Λέσβο και την ένταση που κυριαρχεί ανάμεσα σε πρόσφυγες και κατοίκους του νησιού.
Οι συνθήκες σε κέντρα προσωρινής διαμονής και κράτησης τόσο στην ενδοχώρα, όσο κυρίως στα νησιά ήταν ήδη ασφυκτικές πριν αρχίσει να αυξάνεται και πάλι το κύμα των προσφύγων. Η συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας μπορεί να ισχύει στα χαρτιά, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ιδιαίτερα προβληματική για την Ελλάδα. Οι διαδικασίες ασύλου καρκινοβατούν, οι επιστροφές στην Τουρκία είναι ελάχιστες, ενώ οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σφυρίζουν αδιάφορες,αρνούμενες να δεχτούν ακόμα και περιορισμένο αριθμό προσφύγων.
Τα επεισόδια στη Λέσβο είναι ένα ηχηρό σήμα κινδύνου για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η κατάσταση σε περιοχές που έχουν σηκώσει και εξακολουθούν να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των προσφύγων. Από τη μια οι άθλιες συνθήκες και ο μακροχρόνιος εγκλωβισμός προσφύγων τους οδηγεί σε ανεξέλεγκτες συμπεριφορές που με τη σειρά τους τροφοδοτούν ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, αλλά και αγανακτισμένους κατοίκους σε εξίσου ακραίες και επικίνδυνες αντιδράσεις.
Είναι πολύ πιθανόν αν η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίσει με ρεαλισμό και σοβαρότητα το πρόβλημα να δούμε να φουντώνει ένα κύμα ρατσισμού και νησιά που οι κάτοικοι τους είχαν διακριθεί στο παρελθόν για την εντυπωσιακή αλληλεγγύη τους, να μεταμορφώνονται σήμερα σε νησίδες ξενοφοβίας. Είναι προφανές ότι σε πολλές περιοχές δοκιμάζονται τα όρια αντοχής και ανοχής από τη μαχροχρόνια επιβάρυνση τους και την εγκατάλειψη που νοιώθουν από την κεντρική εξουσία.
Το πρόβλημα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο περιστασιακά και κατόπιν εορτής. Αφενός πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησης και να σταματήσουν τα νησιά να είναι αποθήκες εγκατελειμένων ψυχών και αφετέρου πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να πιεστεί η υπόλοιπη Ευρώπη να αναλάβει κι αυτή τις ευθύνες της.
Αλίμονο αν οι κυβερνητικές υπηρεσίες, τους επόμενους δύσκολους όπως φαίνεται μήνες, συνεχίσουν να παρακολουθούν ως θεατές τις εξελίξεις και να επεμβαίνουν μόνο όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.
TO BHMA
