Εξαιρετικά ενδιαφέρον φαίνεται ότι θα είναι και εφέτος το αφιέρωμα «Κλασικά των Καννών» («Cannes Classics») που περιλαμβάνει ταινίες, ντοκιμαντέρ και αφιερώματα, επιμελημένα με πρωτοτυπία για πρόσωπα και ταινίες που έχουν αφήσει ιστορία στην Εβδομη Τέχνη.
Η προβολή της μνημειώδους ταινίας επιστημονικής φαντασίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεί Κιούμπρικ θα γίνει στην αίθουσα «Ντεμπισί» χωρίς τη «βοήθεια» της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, καθώς η όλη επεξεργασία που έγινε πάνω στην αρχική κόπια είναι φωτοχημική. Μάλιστα, η ταινία, την οποία θα προλογίσει ο Κρίστοφερ Νόλαν, θα παρουσιαστεί με 15λεπτο διάλειμμα όπως είχε συμβεί την άνοιξη του 1968 όταν το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» βγήκε στις αίθουσες.
Τα «Μάτια του Ορσον Γουέλς» είναι ένα ντοκιμαντέρ του βρετανού θεωρητικού και κριτικού κινηματογράφου Μαρκ Κάζινς και μας μεταφέρει στον κόσμο του σπουδαίου κινηματογραφιστή ταινιών όπως ο «Πολίτης Κέιν» και «Οι υπέροχοι Αμπερσον», αποκαλύπτοντας μια όχι και τόσο γνωστή πλευρά του: εκείνη του ζωγράφου. Σκίτσα και ζωγραφιές της παιδικής ηλικίας του παρουσιάζονται για πρώτη φορά χάρη στην κόρη του Γουέλς, Μπεατρίς Γουέλς.
Η επέτειος των 100 χρόνων από τη γέννηση του σουηδού σκηνοθέτη Ινγκμαρ Μπέργκμαν δεν θα μπορούσε βεβαίως να μείνει ασχολίαστη από ένα φεστιβάλ που είχε τιμήσει τον σουηδό σκηνοθέτη πολλάκις όσο ζούσε. Την πρεμιέρα τους στις Κάννες, πάντα στο τμήμα των «Κλασικών», εξασφάλισαν δύο ντοκιμαντέρ: η γερμανίδα σκηνοθέτρια Μαργκαρέτε φον Τρότα, που ανέκαθεν λάτρευε τον Μπέργκμαν, γύρισε το «Αναζητώντας τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν» και ο συμπατριώτης του Μπέργκμαν Γιάνε Μάγκνουσον παρουσιάζει το «Bergman – A year in life» («Μπέργκμαν – Ενας χρόνος στη ζωή»).
Το δεύτερο εστιάζει στη χρονιά του 1957, σημαδιακή στη ζωή του σκηνοθέτη, καθώς ήταν τότε που διανεμήθηκαν οι ταινίες του «Αγριες φράουλες» και «Η έβδομη σφραγίδα», οι οποίες συνέβαλαν στη διεθνή αναγνώρισή του (η ταινία «Εβδομη σφραγίδα» θα προβληθεί επίσης στο τμήμα των «Κλασικών»).
Η Τζέιν Φόντα είναι μια ηθοποιός και ακτιβίστρια που αναγνωρίζεται αμέσως. Η Αλίς Γκι-Μπλασέ, από την άλλη πλευρά, αν και διάσημη στην εποχή της, σήμερα έχει ξεχαστεί. Αυτές τις δύο γυναίκες τιμά εφέτος το τμήμα των «Κλασικών των Καννών» με δύο ντοκιμαντέρ.
Το «Jane Fonda in Five Acts» της Σούζαν Λάσι είναι μια ματιά στη ζωή και στο έργο της Φόντα, ενώ το «Be Natural: The Untold Story of Alice Guy-Blaché»της Πάμελα Γκριν εξετάζει την περίπτωση Αλίς Γκι-Μπλασέ που είναι η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτρια, παραγωγός και διευθύντρια μεγάλου στούντιο του κινηματογράφου.
Οι υπόλοιπες ταινίες των «Κλασικών»
«Battement de cœur» του Ανρί Ντεκουάν (1939, Γαλλία)
«Κλέφτης ποδηλάτων» του Βιτόριο ντε Σίκα (1948, Ιταλία)
«Enamorada» του Εμίλιο Φερνάντεζ (1946, Μεξικό)
«Tokyo Story» του Γιασουζίρο Οζου (1953, Ιαπωνία)
«Δεσμώτης του ιλίγγου» του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1958, ΗΠΑ)
«Η γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ (1960, ΗΠΑ)
«Diamonds of the Night» του Γιαν Νέμετς (1964, Τσεχία)
«Πόλεμος και Ειρήνη», Α’ μέρος του Σεργκέι Μπονταρτσούκ (1965, Ρωσία)
«Η καλόγρια» του Ζακ Ριβέτ (1965, Γαλλία)
«La Hora de los hornos» του Φερνάντο Σολάνας (1968, Aργεντινή)
«Οι σπεσιαλίστες» του Σέρτζιο Κορμπούτσι (1969, Γαλλία / Ιταλία / Δυτική Γερμανία)
«João a faca e o rio» του Τζορτζ Σλούιζερ (1971, Ολλανδία)
«Coup pour coup» του Μαρέν Καρμίτζ (1972, Γαλλία)
«L’une chante», l’autre pas της Ανιές Βαρντά (1977, Γαλλία)
«Grease» του Ράνταλ Κλάιζερ (1978, ΗΠΑ)
«Fad,jal» του Σάφι Φέι (1979, Σενεγάλη)
«Cinq et la peau» του Πιερ Ρισιέντ (1981, Γαλλία / Φιλιππίνες)
«A Ilha dos Amores» του Πάουλο Ρόσα (1982, Πορτογαλία / Ιαπωνία)
«Καφέ Μπαγκντάτ» του Πέρσι Αντλον (1987, Δυτική Γερμανία)
«Απέραντο γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν (1988, Γαλλία / Ιταλία / ΗΠΑ)
«Ο σοφέρ της κυρίας Νταίζη» του Μπρους Μπέρεσφορντ (1989, ΗΠΑ)
«Cyrano de Bergerac» του Ζαν Πολ Ραπενό (1990, Γαλλία)
«Hyenas» του Τζιμπρίλ Ντιοπ Μαμπέτι (1992, Σενεγάλη / Γαλλία / Ελβετία)
«Lamb», μικρού μήκους, σε σκηνοθεσία Παουλίν Σουμάνου Βιεϊρά (1963, Σενεγάλη)
«El Massir» του Γιουσέφ Σαχίν Chahine (1997, Αίγυπτος / Γαλλία)
HeliosPlus
