Αν για κάτι διακρινόμαστε εμείς οι Ελληνες, είναι για την κοντή ή την επιλεκτική μας μνήμη. Τάσεις που αναζωπυρώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης των τελευταίων χρόνων, όταν περίσσεψαν το μίσος και η οργή ενώ χάθηκαν η αυτογνωσία και η υπευθυνότητα. Πέντε και κάτι δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας υποτιμά ή και αδιαφορεί για την αξία των δημοκρατικών θεσμών. Είναι ευεπίφορο σε κάθε λογής τσαρλατάνους και δημαγωγούς που παριστάνουν τους σωτήρες, τους υπερπατριώτες, απαξιώνουν την πολιτική και καλλιεργούν τον αυταρχισμό και τη μισαλλοδοξία.
Με την ευγενική χορηγία δυστυχώς της κυβερνώσας Αριστεράς, που συναγελάστηκε στις πλατείες της οργής με αντισυστημικούς, ακροδεξιούς και λοιπούς πολέμιους της φιλελεύθερης δημοκρατίας εκτρέφοντας λαϊκίστικες ψευδαισθήσεις και απαξιώνοντας τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Στο πλυντήριο αυτό άνθησαν χρυσαυγίτες, Καμμένοι, Λεβέντηδες αλλά και ακροαριστεροί αυτόκλητοι τιμωροί ή μπαχαλάκηδες.
Φτάσαμε σήμερα στο σημείο φυλλάδες να διαφημίζουν τα χουντικά εμβατήρια και τους βίους των χουνταίων, χωρίς να ενοχλείται κανείς. Ενα κλίμα απαξίωσης της δημοκρατίας, που περιοριζόταν για πολλές δεκαετίες σε κάποια περιθωριακά κατάλοιπα της χούντας, έχει φτάσει στην Ελλάδα του 2018 να διογκώνεται και οι εκφραστές του να διεκδικούν όλο και μεγαλύτερη ενεργή παρουσία στον δημόσιο βίο.
Οι πολιτικές παθογένειες που οδήγησαν στην κρίση και στη μακροημέρευσή της υπονομεύουν σήμερα και τις προσπάθειες αυτοπροστασίας της δημοκρατίας. Ολες οι έρευνες καταγράφουν αφενός υψηλότατα ποσοστά αποχής, λόγω απαξίας, από τις εκλογικές διαδικασίες και αφετέρου τεράστια κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Συνθήκες που αναπόφευκτα ευνοούν δημαγωγούς, τυχοδιώκτες και αμνήμονες. Με ευθύνη και αρκετών μέσων ενημέρωσης –κυρίως τηλεοπτικών –που πλασάρουν με περισσή ευκολία για λίγα νούμερα τηλεθέασης διάφορα νούμερα της πολιτικής και της κοινωνίας.
Σκηνικό που επιτείνεται από την τακτική της παρέας του Μαξίμου, που για να διασώσουν ό,τι μπορούν από την ανυποληψία και τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις τους επενδύουν σε μια αδιέξοδη σκανδαλολογία και στην ηθική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων τους. Με μεθόδους που καταρρακώνουν ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπιστία θεσμών όπως η Βουλή και η Δικαιοσύνη, σπρώχνουν όλο και περισσότερους να γυρίζουν την πλάτη στις συλλογικές δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η άμυνα και, κυρίως, η ρήξη με αυτό το χρεοκοπημένο μοντέλο πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης ούτε εύκολες ούτε απλές είναι. Κυρίως γιατί οι φωνές της λογικής και της ευθύνης είναι λίγες, στοχοποιημένες εκ των προτέρων και υπονομευμένες από τον λαϊκισμό που κυριαρχεί εντός και εκτός συνόρων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
