Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσει ότι, παρά τον μύθο που επιχείρησε να καλλιεργήσει κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του, παραμένει ένα μικρό κόμμα με περιορισμένη επίδραση στο σώμα της κοινωνίας.
Ως το 2011 κινούνταν στη ζώνη τού 4%, δεν μπορούσε να διεισδύσει στο μυαλό και στις καρδιές των πολλών ανθρώπων. Οι απόψεις του ήταν περιθωριακές και η επιρροή του περιορισμένη. Η μεγάλη οικονομική κρίση και η ταυτόχρονη φθορά των δυνάμεων του παλαιού δικομματισμού διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις διεύρυνσής του.
Εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία, έδρασε κινηματικά, υιοθετώντας την πολιτική των δρόμων, τη μόνη που κατείχε, προπηλάκισε στην κυριολεξία τους αντιπάλους του και εκείνοι, ανίσχυροι και ενοχικοί από τις πολλές αμαρτίες και τα άπειρα λάθη τους, παρεδόθησαν σχεδόν αμαχητί.
Ετσι, στις πρώτες εκλογές του Μαΐου του 2012 εκτινάχθηκε από το 4% στο 16% και έναν μήνα αργότερα, στις επαναληπτικές του Ιουνίου, στο 26%.
Λοιδορώντας και λιθοβολώντας τους αντιπάλους του συνεχώς, αναπτύσσοντας παράλληλα λαϊκιστικό και ελκυστικό προς τα πλήθη λόγο, επέτυχε στις ευρωεκλογές του 2014 να πάρει την πρωτιά. Καλλιέργησε υπερπροσδοκίες για τη διαχείριση της κρίσης, και τον Ιανουάριο του 2015 επικράτησε και σχημάτισε κυβέρνηση τραγική και απολύτως προβληματική.
Αφού συγκρούστηκε επί έξι μήνες με τις, ομολογημένες στη συνέχεια, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις του, οδηγήθηκε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, χωρίς να πιστεύει σε τίποτε από όσα αποδέχθηκε σε εκείνη τη 17ωρη διαπραγμάτευση.
Οι μισοί δεν άντεξαν τη στροφή και επέμειναν στον δρόμο της απωλείας και οι άλλοι μισοί, οι πιο καταφερτζήδες, συνέχισαν την πορεία, με μόνο εφόδιο έναν ιδιότυπο πολιτικό κυνισμό.
Αν δει κανείς τη μετέπειτα πορεία θα διαπιστώσει ότι επί της ουσίας δεν έκαναν τίποτε δικό τους. Οσα έγιναν, με αναστολές και πολλές καθυστερήσεις, είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών και των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει έναντι εταίρων και δανειστών.
Στα εκτός Μνημονίου πεδία ουδέν απέδωσαν. Στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης μηδέν εις το πηλίκον, στην υγεία τα ίδια και χειρότερα, στην ασφάλεια και στη δημόσια τάξη τα αποτελέσματα τα βιώνουν άπαντες καθημερινά, στα εθνικά θέματα δεν θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα, στη Δικαιοσύνη θα αφήσουν πίσω τους μόνο συστήματα επιρροής και κακοδικίας, στην παιδεία ένα μπάχαλο και χαμένες ευκαιρίες, και στις συγκοινωνίες, ενώ παρέλαβαν οργανισμούς νοικοκυρεμένους, θα παραδώσουν ελλείμματα και οργανωτικό χάος.
Και αυτό γιατί οι αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν μειοψηφικές στην κοινωνία, απεδείχθησαν ανεδαφικές και ανεφάρμοστες και εξ αυτού του λόγου δεν επικράτησαν. Οι ίδιοι δικαιολογούνται ότι έχουν την κυβέρνηση, αλλά δεν κατέχουν την εξουσία.
Προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική φούσκα, ένα κατασκεύασμα των καιρών και των συγκυριών, που σιγά-σιγά ξεφουσκώνει.
Αν ήταν αλλιώς, έπειτα από όσα συνέβησαν, η χώρα θα έπρεπε να τρέχει με ρυθμούς 5% τον χρόνο. Αντ’ αυτού, ίσα που κινείται βαριανασαίνοντας, δείχνει να μην έχει δυνάμεις, ούτε ιδέες να την κινητοποιήσουν.
Νομοτελειακά η «φούσκα» του ΣΥΡΙΖΑ θα σκάσει. Οσες διαιρέσεις κι αν εφεύρει, όσες συγκρούσεις κι αν μηχανευτεί θα αποτύχει, γιατί απλούστατα όλα αυτά τα εφευρήματα είναι ψευδεπίγραφα, δεν απαντούν στις ανάγκες του λαού, ούτε της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
