Ο κύριος Γενς Στόλτεμπεργκ, για δεύτερη κατά σειράν φορά, (κατά το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού), επανήλθε με την εμπαικτική πρότασή του, προς την Ελλάδα και την Τουρκία, «να τα βρουν». Να κάτσουν στο ίδιο το τραπέζι «και να λύσουν τις διαφορές τους, σε πνεύμα καλής γειτονίας».
Τα «Νέα» που φιλοξένησαν τη σχετική συνέντευξη του Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ, με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Βρείτε τα», είναι άξια ειδικού επαίνου, διότι σε άψογο στυλ γραφής, στόλισαν δεόντως στο κύριο άρθρο τους στις 20.04.2018 τον αλά Πόντιο Πιλάτο δειλό και ευθυνόφοβο γεν. γραμματέα ενός ΝΑΤΟ, ο οποίος ισοσταθμίζει τις κατά συρροήν βάναυσες καταπατήσεις των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία με τη συμπεριφορά μιας Ελλάδας που αποτελεί υπόδειγμα χρηστού ευρωπαίου εταίρου.
Συγκαταλέγομαι στους σχολιαστές, που εστιγμάτισαν ήδη από το 1990, (όπου αυτοκατέρρευσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας), την εμμονή τόσο του ΝΑΤΟ, όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που το φιλοξενεί στις Βρυξέλλες, να παραμείνει το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο στον παλαιό διεθνοπολιτικό και γεωστρατηγικό του χώρο, με ένα χωρίς καταστατικές τροποποιήσεις και νομικές αλλαγές απατηλό «λίφτινγκ». Με την πολυπροσωπία του αυτή, το ΝΑΤΟ αυτοδιασύρεται για τον αλχημιστικό ρόλο μιας Συμμαχίας με πομπώδεις διακηρύξεις για στροφή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας σε δήθεν ανθρωπιστικά και ευαγή έργα!
Ασφαλώς και δεν αστειεύομαι, θυμίζοντας τη «συμμαχική» υπόσχεση, που δεν ήτο παρά μία επιταγή χωρίς αντίκρυσμα. Και για του λόγου το ασφαλές, μνημονεύω όχι μόνο καθησυχαστικές αλλά και επαινετικές δηλώσεις υψηλών επιτελών του στρατού μας για την … ανθρωπιστική στροφή του Βορειοατλαντικού αμυντικο-επιθετικού Συμφώνου.
Το χρυσωμένο αυτό χάπι δυστυχώς το δέχτηκαν όχι μόνο Έλληνες ανώτατοι αξιωματικοί (ανάμεσά τους και ο τότε αντιστράτηγος και πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ Ιωάννης Βερυβάκης), αλλά και συνολικά η Ευρωπαϊκή Commission. Με αποτέλεσμα το μέχρι τότε αυστηρώς δρων, εντός συγκεκριμένου γεωπολιτικού χώρου Σύμφωνο, ν’ απλώσει τα «προστατευτικά» του πλοκάμια σε στρατιωτικές επιδρομές σε τμήματα της Ασιατικής Ηπείρου (Αφγανιστάν), της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Λίβανο, Συρία) αλλά στη Λιβύη.
Με άλλα λόγια, ενώ η παγκόσμια Κοινή Γνώμη ανέμενε τότε, με πολλές ελπίδες τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου (λόγω κατάργησης του αντίρροπου προς το ΝΑΤΟ Συμφώνου της Βαρσοβίας), βρέθηκε προ της χειρότερης έκπληξης, ενώπιον ενός αυστηρώς επιθετικού ΝΑΤΟ, χωρίς το αντίπαλο δέος όχι μόνο του κομμουνιστικού στρατιωτικού συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά και του συγγενούς οικονομικού συμφώνου της επίσης καταργηθείσης κομμουνιστικής ΚΟΜΕΚΟΝ.
Το να προβαίνει κανείς σε ατεκμηρίωτους ή όχι χαρακτηρισμούς αυτών των επικίνδυνων και απατηλών ακροβασιών περιττεύει, διότι με την δίπλο-πολύ-προσωπία τους αυτή αυτοχαρακτηρίζονται οι ίδιοι οι αλχημιστές του σημερινού πολιτικού και στρατιωτικού ΝΑΤΟ.
Επομένως στην Ποντιοπιλατική παραίνεση του Στόλτενμπεργκ προς την Τουρκία και την Ελλάδα «Βρείτε τα» κολλάει ή πέφτει γάντι προς τον γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ η φράση: «Ως εδώ, φτάνει πια»!
Μετά από τις δυσάρεστες αυτές δοκιμασίες, που οδήγησαν στον αφανισμό και την ορφάνια τρεις χώρες με σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους αλλά και λαμπρό πολιτιστικό παρελθόν (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Λίβανος κ.α.) η ευθύνη για την εκ βάθρων αναμόρφωση του αγώνα για την ευρωπαϊκή αναπτυξιακή αμυντική αλλά και δημοκρατική ολοκλήρωση, σ’ αυτή τη φάση των εξελίξεων, βαρύνει, εκτός από τον εκδήλως ευρωπαϊστή Εμμανουέλ Μακρόν, την Άνγκελα Μέρκελ και τις ηγεσίες του Βελγίου, Ολλανδίας, Δανίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας, Κύπρου και όλων των υπολοίπων χωρών-μελών της ΕΕ, που οφείλουν να μη βαυκαλίζονται με τις φρούδες ελπίδες της Νατοϊκής «προστασίας», ή άλλως πώς, του «λύκου που φυλάει τα πρόβατα». Αλλά να καθιερώσουν συνταγματικά ένα αμιγώς ευρωπαϊκό Σύμφωνο Άμυνας και Ασφάλειας.
Ο δρόμος για μια παρόμοια αναμόρφωση είναι ήδη ανοιχτός για τους πάνω από 8 ή 10 ανενεργούς ευρωπαϊκούς Οργανισμούς Ασφάλειας και Άμυνας εντός των κόλπων της ΕΕ, οι οποίοι αναμένουν την ενεργοποίησή τους, ει δυνατόν και …χτες!
Όσο δε για τον αφελέστατο κύριο Στόλτενμπεργκ, ας είναι πιο προσεκτικός στο σημερινό λυκόφως της δράσης του. Ας μη την πατήσει, μετά το άπαξ και δις εξαμαρτείν, με μια ακόμη σκόπιμη «αβλεψία». Διότι «το τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός αγαθού»! Και αυτό θα άνοιγε τον δρόμο για την σωτήρια παραίτησή του από τα σημερινά πλημμελώς ασκούμενα καθήκοντά του…
