Για μια φορά ακόμα, ας ελπίσουμε τελευταία,το αύριο και η προοπτική της χώρας κρίνονται σε παρασκηνιακές συζητήσεις στο περιθώριο της συνόδου του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Μπορεί η Ελλάδα να μη βρίσκεται πλέον στην κορυφή της ατζέντας της συνόδου, αλλά οι παράπλευρες επαφές και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρωπαίων και Ταμείου θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό το καθεστώς της εξόδου από το μνημόνιο και την πορεία του ελληνικού χρέους.
Είναι εμφανές, από τις μέχρι τώρα δημόσιες δηλώσεις τόσο της Κριστίν Λαγκάρντ, όσο και ευρωπαίων αξιωματούχων, ότι ναι μεν όλοι προσβλέπουν στην επόμενη μέρα, αλλά κανείς δεν ξεκαθαρίζει με σαφήνεια τη θέση του για το καθεστώς επιτήρησης και κυρίως για την πολυσυζητημένη ρύθμιση του χρέους.
Ιδιαίτερα το ΔΝΤ που η παρουσία του ή μη στην επόμενη φάση θα είναι καθοριστικός παράγοντας, αποσείει τις ευθύνες του από το πλήθος των περικοπών, καθώς σύμφωνα με την κυρία Λαγκάρντ δεν είχε ζητήσει πρόσθετες περικοπές δημοσίων δαπανών. Αφήνει όμως με τις δηλώσεις της ανοικτό το παράθυρο για παραμονή του Ταμείου στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Είναι ενδεικτικό επίσης ότι ο νέος πρόεδρος του Eurogroup Μάριο Σεντένο επεσήμανε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση αλλά το ζήτημα είναι να αναλάβει και την ιδιοκτησία ενός ολοκληρωμένου οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Γιατί είναι πλέον σαφές στους πάντες ,πέρα από τις όποιες δικές τους επιλογές, ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η συνέπεια στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Οι επιλογές της κυβέρνησης – και του πολιτικού συστήματος συνολικά – είναι αυτές που θα καθορίσουν την πορεία της οικονομίας και κατά συνέπεια και της κοινωνίας μετά την ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Οι αμφιβολίες για τη συνέπεια και την αποτελεσματικότητα του ,οδήγησαν μέχρι τώρα σε σκληρότερα μέτρα από αυτά που αντέχαμε και κατά πάσα πιθανότητα θα καθορίσουν και το εύρος της εποπτείας την επόμενη μέρα.
Και δυστυχώς η μέχρι τώρα εμπειρία δεν προσφέρει τις καλύτερες εγγυήσεις, ούτε για τους δανειστές μας, ούτε για τη χώρα…
ΤΟ ΒΗΜΑ
