Λίγα μόλις 24ωρα μετά την πρωτοβουλία του Εμμανουέλ Μακρόν, όχι απλώς να συνδράμει την αγγλοσαξωνική δυάδα Ντόναλντ Τραμπ-Τερέζα Μέϊ στους …σωτήριους και ερήμην του ΟΗΕ βομβαρδισμούς, κατά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, αλλά και να συστήσει στον Τραμπ να μη σπεύσει ν’ αποσυρθεί από τη Συρία ο αμερικανικός στρατός, νάτος λοιπόν και πάλι ο χαριέστατος Εμμανουέλ (τον οποίον ο γράφων υπεστήριξε με το παραπάνω στις γαλλικές προεδρικές εκλογές), νάτος αυτή τη φορά στο πλευρό των Ελλήνων με την υπόσχεση ότι θα μας απαλλάξει από τον βραχνά των ασταμάτητων επιβουλών του ισλαμο-ιμπεριαλιστικού καθεστώτος του Ερντογάν, από τις θρασύδειλες απειλές του ότι θα μας πνίξει στο Αιγαίο!
Από το στόμα σας και στου Θεού το αφτί votre excellence monsieur Macron! Ευπρόσδεκτη κάθε παρόμοια, έστω και επί του παρόντος ρηματική υποστήριξή σας προς τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, που είναι κυριαρχικά δικαιώματα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλα τα σύνορα που χωρίζουν την ΕΕ από την εγγύς Ανατολή δηλαδή από την ορθώς-ορθότατα εκτός των κόλπων της εκ παραδόσεως δημοκρατικής ΕΕ, Ερντογανική φονταμενταλιστική ισλαμική Τουρκία.
Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρότερη διάθεση ν’ ανοίξω μέτωπο, με μια Γαλλία, που πρωτοστάτησε μαζί με άλλες χώρες στο συνταρακτικό κίνημα του φιλελληνισμού στον ελληνικό αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας. Και είναι προφανές, ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν διαπνέεται από τα μηνύματα αυτής της φιλελληνικής παράδοσης της πατρίδας του, με τα λαμπρά παραδείγματα των Φρανσουά Ρενέ ντε Σατομπριάν, Βικτόρ Ουγκώ, Μαξίμ Ρεμπό, Σαρλ Φαμπιέ, Μορίς Περζά, Ευγένιου Ντελακρουά, Αλφονς ντε Λαμαρτίν, Καζιμίρ Ντελαβίν. Και αμέτρητων άλλων που έδωσαν τη σκυτάλη του φιλελληνισμού στους κατά πολύ νεώτερους, όπως του Οκτάβ Μερλιέ, του Ροζέ Μιλλιέξ ή του Ζακ Λάνγκ.
Το ότι στο τελευταίο του ταξίδι στην Αθήνα ο Μακρόν έδωσε υπέρ αυτής της χώρας τον καλύτερο εαυτό του δεν χωρεί καμία αμφιβολία. Όμως, άλλοι οι καιροί της εθνικής αφύπνισης των υπόδουλων χωρών στην οθωμανική αυτοκρατορία και διαμετρικά αντίθετη η σημερινή εποχή, όπου έχουν εξαερωθεί τα μηνύματα μιας Γαλλικής Επανάστασης, που ήταν και η κινητήρια δύναμη των τότε κοσμοϊστορικών αλλαγών.
Σήμερα λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 χωρών-μελών της είναι οπωσδήποτε η πιο διευρυμένη ένωση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, η οποία πόρρω όμως απέχει από τα οράματα και τα επιτεύγματα των Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Πολ Ανρί Σπάακ, Αλτιέρο Σπινέλι, Αλτσίντε ντε Γκάσπερι κ.α.
Σήμερα μιλάμε για μια ΕΕ ομοσπονδιακώς ασπόνδυλη, χωρίς ευρωπαϊκό καταστατικό χάρτη, με βάση την ισονομία και ισοπολιτεία. Με ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς την ίδια αγοραστική αξία οπουδήποτε, της μεγάλης της έκτασης της ΕΕ και όχι επικράτειας με την πραγματική έννοια του όρου «επικράτεια».
Σήμερα, όταν αναφερόμαστε στην ΕΕ εννοούμε την ασπόνδυλη αυτή ομοσπονδία, χωρίς αμιγώς ευρωπαϊκό, συνταγματικά κατοχυρωμένο σύστημα άμυνας και ασφάλειας, αλλά μια ΕΕ δορυφόρο των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ, με όλα τα θλιβερά επίχειρα αυτής της επιλογής από τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, που διαδραματίζουν ρόλο υπαλληλικό στο υπερποντίων συμφερόντων ΝΑΤΟ.
Θα ήταν άραγε εις θέσιν ο Εμμανουέλ Μακρόν να παρακάμψει αυτούς τους υφάλους, που καθιστούν ναρκοθετημένη την πορεία της ΕΕ προς την ισοπολιτεία και ισονομία, χωρίς θεσμικές αλλά και δομικές αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία της ΕΕ; Ή για κάθε παρόμοια πρωτοβουλία του θα πρέπει κάθε τόσο να ζητεί την έγκριση των βιομηχανιών όπλων, που προμηθεύουν με τεράστια κέρδη, χώρες επιθετικές και ασύμβατες με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, όπως η Ερντογανική Τουρκία;
