Κατά τρόπο διαδικαστικά πρωθύστερο αλλά και πολιτικά-διπλωματικά εναντίον της διεθνούς έννομης και ηθικής τάξης, το πολιτικο-στρατηγικό δίδυμο της παραδοσιακής αγγλοσαξωνικής συμμαχίας Ντόναλτ Τραμπ-Τερέζα Μέϊ και του «φιγουρατζή» φιλοευρωπαϊστή, Εμανουέλ Μακρόν, με τους πρόσφατους και ερήμην του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ βομβαρδισμούς, συριακών στόχων (χωρίς επιβεβαιωμένα χημικά οπλοστάσια), επανέλαβαν αυτό που έχει καταδικάσει κατ’ επανάληψιν η διεθνής κοινή γνώμη, δηλαδή:

α) Τον επίσης ερήμην του Σ.Α. του ΟΗΕ, απρόκλητο βομβαρδισμό στρατιωτικών εγκαταστάσεων αλλά και χιλιάδων αμάχων από την γαλλική πολεμική αεροπορία (κατά διαταγήν του Νικολά Σαρκοζί, 19 Μαρτίου 2011), στη Λιβύη.
β) Τη βάρβαρη και ισοπεδωτική εισβολή αμερικανο-αγγλικών στρατευμάτων (Μάρτιος 2003), στο Ιράκ και πάλι με πρόσχημα την ύπαρξη χημικού οπλοστασίου στον αμυντικό-επιθετικό μηχανισμό του Σαντάμ Χουσεϊν. Ο ισχυρισμός αυτός διαψεύστηκε πανηγυρικά, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μετά από εμπεριστατωμένες έρευνες της τότε πρώην εισαγγελέως του Δικαστηρίου Κάρλας ντελ Πόντε και φυσικά μετά τη μετατροπή ενός ευημερούντος αραβικού πετρελαιοπαραγωγού κράτους, κυριολεκτικά ρε ρημαδιό!

Σύμφωνα με πάγιους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αλλά και με τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, η οποιαδήποτε επέμβαση ενός κράτους ή και οι ad hoc, περιστασιακές συμμαχίες κρατών, εναντίον άλλου κράτους που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου ή κατά της ανθρωπότητας, μια λοιπόν παρόμοια επιθετική πρωτοβουλία επιβάλλεται να γίνει, μετά από εξονυχιστική έρευνα, για την απόδειξη αυτών των εγκλημάτων, από τα αρμόδια όργανα έρευνας του ΟΗΕ.

Όμως και τα τρία λεβεντόπαιδα των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας αντιποιούμενα τον ρυθμιστικό, σε επικείμενες συρράξεις ρόλο του ΟΗΕ, έβγαλαν, αντ’ αυτού, την απόφαση της αιφνιδιαστικής και χωρίς καμία επίσημη αιτιολογία επίθεσης, σε υποτιθέμενους στόχους χημικών πολεμικών εγκαταστάσεων της Συρίας. Στο μεταξύ, καθημερινά επιβεβαιώνονται αποκαλύψεις σύμφωνα με τις οποίες ακόμη και σήμερα λειτουργούν στη διαιρεμένη Συρία εργαστήρια κατασκευής χημικών όπλων από τις ανταρτικές δυνάμεις της Συρίας.

Όλη αυτή η επιεικώς επιπόλαιη και αν μη αποδεδειγμένα σκόπιμη σπουδή, δηλαδή βιασύνη για τους βομβαρδισμούς των τριών «συμμάχων» κατά του καθεστώτος Άσαντ, έγινε εμφανέστατα χωρίς την άλλη έννοια του όρου «σπουδή», χωρίς δηλαδή επισταμένη μελέτη των ευθυνών για τον πολεμικό αναβρασμό στη Μέση Ανατολή.

Είναι μάλιστα να γελά κανείς από θλίψη, όταν πληροφορείται ότι τα τρία «συμμαχικά» λεβεντόπαιδα Τραμπ, Μέι και ο ακαθόριστης ιδεοπολιτικής ταυτότητας, αλλά και όμηρος του εν Ευρώπη american dream Μακρόν, ήδη συνέταξαν μνημόνιο προς το Σ.Α. του ΟΗΕ, στο οποίο προτείνουν τη σύσταση ειδικού οργάνου των Ηνωμένων Εθνών για την έρευνα των χημικών οπλοστασίων! Το ερώτημα, που προκύπτει από την φαρισαϊκή αυτή πρόταση είναι: Γιατί δεν έκαναν αυτή την πρόταση πριν από τους απρόκλητους βομβαρδισμούς τους, σε στρατηγικά σημεία των κυβερνητικών δυνάμεων της Συρίας; Με άλλα λόγια: Μας δουλεύουν και από πάνω; Ή μήπως φοβούνται, ότι ίσως κριθούν υπόλογοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;

Μάλιστα, σε τηλεδιάσκεψη των τριών επιτιθεμένων κατά του Άσαντ, αποφασίστηκε να ληφθούν μέτρα ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους τυχόν πληγέντες από τον τριπλό βομβαρδισμό! Αυτό πλέον μας παραπέμπει στον διεστραμμένο βιαστή γυναικών, που μετά τον βιασμό λέει στο θύμα του το ανεπανάληπτο: «Σας ζητώ συγνώμη, εάν σας πόνεσα»!
Το περίεργο είναι ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μάλλον πιάστηκε στον ύπνο από το συντονισμένο τυχοδιωκτικό χτύπημα των τριών «συμμάχων» στη Συρία. Και μάλιστα σε τρόπον ώστε, ν’ αδυνατήσει να συντάξει ψήφισμα καταδίκης για την ενέργειά τους αυτή. Αυτή η ολιγωρία οδήγησε τις ΗΠΑ ν’ ανακοινώσουν, ότι θα συνεχίσουν τη στρατιωτική τους «επίβλεψη» στη Συρία!

Το κατ’ αρχήν σίγουρο συμπέρασμα από την επίθεση αυτή είναι ότι την απάντηση σ’ αυτό το αδιέξοδο θα την δώσει ο νόμος της ισορροπίας του πολεμικού τρόμου. Και την επόμενη κίνηση στη σκακιέρα του τρόμου της Μέσης Ανατολής θα την κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν…

Εκείνο όμως που ελάχιστα ή και διόλου δεν τύπτει τις συνειδήσεις των γαϊδάρων που τσακώνονται στους ξένους αχυρώνες είναι η πραγματοποιηθείσα διάλυση τριών πρώην ευημερουσών χωρών της Μέσης Ανατολής και βόρειας Αφρικής (Ιράκ, Συρία, Λιβύη), από τους κατ’ επίφασιν αυτούς «εγγυητές» των κανόνων ενός βάναυσα κακοποιημένου Διεθνούς Δικαίου.

Κανείς πλέον από αυτούς τους «εγγυητές»-καταστροφείς δεν τολμά ν’ απαντήσει στα αμείλικτα ερωτήματα: Θα ξαναγυρίσουν στις κατεστραμμένες εστίες τους τα εκατομμύρια Λιβύων, Ιρακινών και Σύρων; Θ’ αποκαταστήσουν τα συντρίμμια που προκάλεσαν οι νέοι δυτικοί «σταυροφόροι»; Θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι οι λαοί της ΕΕ για τα ανομήματα των ηγεσιών τους; Πότε επιτέλους θα λειτουργήσει, με αδέσμευτη συνείδηση της υψηλής του αποστολής του, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Με άλλα λόγια γιατί παραμένουν αναπολόγητοι για τα απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας ο Τζωρτζ Μπους, ο Τόνι Μπλερ και δεκάδες ανώτατοι αξιωματικοί που βύθισαν στο πένθος και τις τρεις παραπάνω αραβικές εθνότητες; Τι είναι επιτέλους οι Σύροι, Ιρακινοί, Λιβανέζοι ή Λίβυοι πολίτες; Παιδιά ενός άλλου Θεού; Ή θύματα του σύγχρονου νεο-Σπαρτιατικού Καιάδα;