Η ηθοποιός είναι γνωστή. Είναι μελαχρινή και χυμώδης. Το όνομά της δεν έχει καμία σημασία –θα μπορούσε στη θέση της να είναι κάποια άλλη, τόσες έχουμε. Αγνοώ το είδος της καλλιτεχνικής της επιτυχίας, δεν γνωρίζω καν πού εμφανίζεται –αν κρίνω από την ηδυπάθεια με την οποία φωτογραφίζεται, δύσκολα θα παίζει τραγωδία, γεγονός παρήγορο και για την ίδια και για το αρχαίο δράμα. Βασικά, φωτογραφίζεται. Και «ρίχνει» το Instagram –ημίγυμνη και προκλητική, παριστάνοντας μια Μπελούτσι made in Greece, τόσο δικιά μας ώστε κανείς ξένος δεν γνωρίζει την ύπαρξή της. Σε κάθε φωτογραφία της πέφτουν βροχή τα αποθεωτικά σχόλια από το ανδρικό κοινό και οι προτάσεις (που δεν μπορώ να σας μεταφέρω).
Ξαφνικά, ένα ωραίο μεσημέρι διαβάζω ότι μπλέχτηκε σε διαδικτυακό καβγά –σκληρό σαν αυτούς που κάποτε τα κορίτσια έδιναν σε κλουβιά γεμάτα λάσπη. Ασπονδες φίλες της την κατηγορούν ότι οι φωτογραφίες της είναι ρετουσαρισμένες, ψεύτικες, πειραγμένες. Λένε ότι έχει κοιλίτσα, ότι δεν είναι το θαύμα της φύσης που οι ακόλουθοί της νομίζουν, ότι δεν είναι η απόλυτη φαντασίωση. Δεν μου κάνει εντύπωση ότι αυτά τα λένε γυναίκες και ότι γυναίκες προσπαθούν να ξεμπροστιάσουν τα τρικ της. Οι γυναίκες είναι ζηλιάρες και δεν ξέρουν από φαντασιώσεις.
Το νόημα της φαντασίωσης είναι ακριβώς αυτό: το ψέμα –ένα είδος αποπλάνησης της πραγματικότητας που επιτρέπει στον ματάκια (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις…) να ζει στην πραγματικότητα που λατρεύει. Νομίζετε ότι τον νοιάζει αυτόν που αποθηκεύει τις φωτογραφίες της στο Instagram, με την ευλάβεια που μάζευε χαρτάκια ποδοσφαιριστών μικρός, αν οι φωτογραφίες είναι πραγματικές; Δεν τον νοιάζει καθόλου. Τον νοιάζει μόνο που εκείνη υπάρχει και είναι στο μυαλό του έτσι ακριβώς: ρετουσαρισμένη, ψεύτικη, πειραγμένη, τέλεια. Στο μεταξύ τους παιχνίδι δεν χωρεί η πραγματικότητα: αν ο σκοπός ήταν η επαφή με την πραγματικότητα, ο καλός ματάκιας δεν θα περνούσε να δει ποια είναι τα κορίτσια που χαλάνε κόσμο στην πιάτσα του Instagram.
Συχνά αναρωτιέμαι τι θα έκαναν σήμερα όλα αυτά τα κορίτσια χωρίς το Instagram και μόνο άσχημα πράγματα μπορώ να σκεφτώ. Μπορεί να διακινούσαν φωτογραφίες τους με τη βοήθεια ντελιβεράδων πόρτα-πόρτα, μπορεί να μοίραζαν φυλλάδια έξω από τα κλαμπ και τις εκκλησίες, μπορεί να έτρεχαν κατά χιλιάδες στα γραφεία συνοικεσίων για έναν πλούσιο γαμπρό ή να ψάχνανε το ρετούς της ύπαρξής τους σε κάποιο εξώφυλλο περιοδικού, αλλά δεν έχουμε ούτε τόσο πολλά περιοδικά, ούτε τόσα εξώφυλλα ώστε να ικανοποιηθούν όλες. Οπως και να ‘χει, ας ευχαριστήσουμε το Instagram που γλίτωσε ένα δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού από τέτοιον κίνδυνο. Και ας το δοξάσουμε και γιατί έγινε η νέα Μέκκα του ματάκια, ο οποίος καταφεύγει σε αυτό σαν προσκυνητής αναζητώντας τα νέα θαύματα: μια φαντασίωση βασισμένη στο ρετούς ανανεώνει την πίστη στην τελειότητα που αναζητείται.
Τελευταία, δίπλα στις φωτογραφίες που απεικονίζουν υπέροχα ρετουσαρισμένα κορμιά εμφανίζονται όλο και συχνότερα οι φωτογραφίες που δείχνουν τις ηρωίδες μας όπως είναι στην κανονική τους ζωή: αμακιγιάριστες, με κυτταρίτιδα, παραπανίσια κιλά, πλαδαρά μπράτσα και πεσμένο στήθος. Οποιος παρουσιάζει αυτές τις φωτογραφίες νομίζει πως με αυτόν τον τρόπο θα αποκαθηλώσει τις ψεύτικες θεές και θα κλονίσει την πίστη του στρατού που τις ακολουθεί: κούνια που τον κούναγε. Ο καλός ματάκιας, ο δοσμένος στη λατρεία τού φαίνεσθαι, προσπερνά όλες αυτές τις επαίσχυντες αποκαλύψεις και πάει παρακάτω. Τις βλέπει σαν δοκιμασίες της πίστης του στις θεές του Ιnstagram –χαίρεται γιατί η πίστη του δοκιμάζεται. Γνωρίζει ότι αν ξεπεράσει τους σκοπέλους της πραγματικότητας θα έχει μια φαντασίωση ακόμη μεγαλύτερη. Ο παράδεισος του Ιnstagram τον περιμένει και εκεί υπάρχουν μόνο άγγελοι. Σε αυτούς είναι έτοιμος να χαρίσει την καρδιά του, ή μάλλον, ορθότερα, μια διαδικτυακή καρδούλα, γράφοντας κι ένα σχόλιο από αυτά που κάθε ρετουσαρισμένη λατρεία περιμένει. «Θεά είσαι, μην τους ακούς. Δείχνε μας μόνο ό,τι έχεις…». Ή έστω ό,τι νομίζουμε πως έχεις. Και αυτό μας φτάνει. Κυρίως γιατί αληθινά δικό μας δεν έχουμε τίποτα.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Απριλίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
