Οι απροσδόκητες συμμαχίες

Η απόφαση του προέδρου Τραμπ να αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία όταν ολοκληρωθεί η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους αλλάζει εντυπωσιακά το σκηνικό στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και τούτο διότι όλοι οι παίκτες, οι οποίοι προσδοκούν να ενισχύσουν τον ρόλο τους για την επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει για την επόμενη μέρα, αντιλαμβάνονται ότι τώρα είναι η στιγμή να δράσουν, ώστε να αποκομίσουν αργότερα τα οφέλη που επιδιώκουν. Αυτός είναι και ο λόγος που συγκροτούνται την τελευταία περίοδο απροσδόκητες συμμαχίες ή προσεγγίσεις, όπως αυτή της Τουρκίας με τη Ρωσία και το Ιράν ή της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ. Προσεγγίσεις που στο παρελθόν θα ήταν αδιανόητες. Μία ακόμα ισχυρή απόδειξη ότι ζούμε σήμερα την περίοδο των μεγάλων ανατροπών, καθώς έχει καταρρεύσει ολόκληρο το σύστημα διεθνών ισορροπιών που είχε διαμορφωθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αναβιώνοντας τον εφιάλτη αναζωπύρωσής του, υπό διαφορετικές όμως συνθήκες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται η Τουρκία του Ερντογάν, επιδιώκοντας να αποκλείσει, προτού να είναι πολύ αργά, τη δημιουργία μιας αυτόνομης κουρδικής οντότητας στα νότια σύνορά της, μη διστάζοντας να υπονομεύσει την ενότητα του ΝΑΤΟ και να έλθει σε ανοιχτή σύγκρουση με τους Αμερικανούς για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Αυτός είναι ο λόγος της προσέγγισης με τη Ρωσία και το Ιράν, που αποτελούν το κόκκινο πανί για την Ουάσιγκτον. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσουν η θεαματική συνάντηση αυτών των τριών στην Αγκυρα και τα αποτελέσματά της που εξόργισαν την αμερικανική υπερδύναμη. Μια συνάντηση που απέδειξε παράλληλα ότι, για μία ακόμα φορά, υπήρξαμε εξαιρετικά αφελείς πιστεύοντας πως ο ρώσος ηγέτης θα έπειθε τον Νεοσουλτάνο να απελευθερώσει τους δύο κρατουμένους της Αδριανούπολης, όταν δεν έχει κανέναν λόγο να δυσαρεστήσει αυτόν που συμβάλλει στην αποδυνάμωση της Ατλαντικής Συμμαχίας. Προφανές είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί πλήρως τα παιχνίδια που παίζονται στη Μέση Ανατολή την περίοδο αυτή.

Παιχνίδια όπως η δήλωση-έκπληξη του πανίσχυρου διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας ότι οι Ισραηλινοί «έχουν δικαίωμα να διαθέτουν δικό τους έθνος-κράτος», επιβεβαιώνοντας την πρόσφατη προσέγγιση της χώρας του με το Ισραήλ, που έχει ως στόχο να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ισχύ του σιιτικού Ιράν, μεγάλου εχθρού της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας, στο παιχνίδι επιρροής των νέων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Ετσι βαθμιαία, όπως συνέβη παλαιότερα με την Αίγυπτο και την Ιορδανία, μειώνεται η παραδοσιακή εχθρότητα μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Τη στιγμή μάλιστα που στις 12 Μαΐου ίσως υπάρξει μία ακόμα τεράστια ανατροπή, με την αναμενόμενη απόφαση του απρόβλεπτου Ντόναλντ Τραμπ να καταγγείλει την πολύκροτη πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, η οποία, όπως είναι φυσικό, θα προκαλέσει ποικίλες επικίνδυνες αναταράξεις.