Ανάγκη για νέα στρατηγική

Μέρες αναστάσιμες και ελπιδοφόρες οι πασχαλινές και συνδεδεμένες με τις καλύτερες στιγμές του Ελληνισμού.

Ωστόσο η τρέχουσα συγκυρία δεν είναι η καλύτερη. Τούτο το Πάσχα η Ελλάδα μοιάζει να βρίσκεται και πάλι σε μεταίχμιο.

Ηλπιζαν οι περισσότεροι, έπειτα από οκτώ χρόνια μεγάλης κρίσης, σε καλύτερες μέρες, προσδοκούσαν υπέρβαση τουλάχιστον των μεγάλων αβεβαιοτήτων, υπολόγιζαν έστω υποτυπωδώς σε καλυτέρευση των γενικότερων συνθηκών.

Δυστυχώς ακόμη και αυτές οι χαμηλές προσδοκίες σχετικής οικονομικής προόδου δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά αντιθέτως νέοι κίνδυνοι ανεδείχθησαν.

Κακά τα ψέματα, πέραν της διαχεόμενης οικονομικής δυσπραγίας, οι πολίτες ανησυχούν βαθιά πλέον και για τα εθνικά θέματα, αγωνιούν ιδιαιτέρως για την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, για τα επαπειλούμενα θερμά επεισόδια, για το συνεχώς διευρυνόμενο κλίμα έντασης στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Επειτα και από την αιχμαλωσία των δύο στρατιωτικών στον Εβρο και τις νευρικές, ασύντακτες και πολλές φορές αντικρουόμενες ελληνικές αντιδράσεις, οι πολίτες ανησυχούν σφόδρα για την ικανότητα των κυβερνώντων να χειριστούν αποτελεσματικά και με νηφαλιότητα τις σχέσεις με τους επιθετικούς και απρόβλεπτους –κατά κοινή ομολογία –γείτονες, όπως επίσης και για τη φέρουσα ικανότητα της χώρας να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε μια κρίση διαρκείας με την Τουρκία.

Η Ελλάδα έχασε ευκαιρίες στο παρελθόν να διευθετήσει σε πάγια και οργανωμένη βάση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Εγκατέλειψε τις δυνατότητες που της προσέφερε η συμφωνία του Ελσίνκι, δεν εκμεταλλεύθηκε τον τότε πόθο της τουρκικής ηγεσίας για ενσωμάτωση της γείτονος στις ευρωπαϊκές διαδικασίες, και τώρα που εκείνη η προοπτική αναθεωρήθηκε αντιμετωπίζει κενό στρατηγικής.

Ας μην εθελοτυφλούμε: Η τουρκική επιθετικότητα και απειλή επανήλθε για να μείνει. Ακόμη και αν υπάρξει κάποιου είδους κατευνασμός, η διεκδίκησή της θα διατηρηθεί διευρυνόμενη στον χρόνο.

Γεγονός που απαιτεί άλλο δόγμα και άλλη στάση από την πλευρά μας.

Η Ελλάδα, η γεωγραφία της, οι θησαυροί που κατά τα φαινόμενα κρύβονται στις θάλασσές μας και οι αναθεωρητικές γεωπολιτικές συνθήκες που τείνουν να επικρατήσουν στη Μέση Ανατολή και συνολικά στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, επιβάλλουν –αν μη τι άλλο –την ανάπτυξη αποτρεπτικών δυνατοτήτων.

Χωρίς καμία επιφύλαξη η Ελλάδα οφείλει να αναδειχθεί σε ισχυρή δύναμη αποτροπής στην ευρύτερη περιοχή. Και αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην περισσότερους εξοπλισμούς. Χρειάζεται προφανώς μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά κυρίως η χώρα χρειάζεται καινούργιο δόγμα και νέο υπόδειγμα.

Επιβάλλεται εκ των συνθηκών η οικονομική της αναγέννηση, ο παραγωγικός αναπροσανατολισμός της, η μετατροπή της σε κέντρο τεχνολογιών, σε βάση διαμετακομιστικού εμπορίου, σε ναυτιλιακό κέντρο, σε ζώνη ελεύθερου εμπορίου και ανεμπόδιστης κίνησης κεφαλαίων, σε τόπο άσκησης και εκπροσώπησης διεθνών συμφερόντων, σε χώρα που θα την υπερασπίζονται πραγματικά οι σύμμαχοί της, γιατί απλούστατα θα υπερασπίζονται και τα δικά τους συμφέροντα.

Είναι αυτή μια σύλληψη ξεχωριστή και ικανή να καταστήσει την Ελλάδα πραγματική και ουσιαστική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή, ο χαρακτήρας και η βιωσιμότητα της οποίας δύναται να συνεγείρει και να κινητοποιήσει τον πολύπαθο και δύσπιστο ελληνικό λαό.

Η υιοθέτησή της όμως απαιτεί άλλη ηγεσία, άλλα πρόσωπα, με διαφορετικές προσεγγίσεις και εμπνεύσεις.

Η παρούσα, δυστυχώς, δεν έχει έρμα, ούτε προσανατολισμό, παραμένει αλλοπρόσαλλη, κυνική, μυωπική, βαθιά διχαστική, ορίζεται αποκλειστικά από ταπεινά εξουσιαστικά σύνδρομα και επί της ουσίας είναι ανίκανη για συλλήψεις εθνικής αναγέννησης και ανασυγκρότησης.

Το κράμα υπερεθνικισμού και εθνομηδενισμού που τη συνέχει δεν επιτρέπει τίποτε άλλο παρά τακτικισμούς ανώφελους και επιλογές ζημιογόνες.

Οι καιροί απαιτούν άλλες ηγεσίες με πραγματική παράσταση του σύγχρονου κόσμου, αναγνώριση της θέσης μας, σαφή περιγραφή των υποχρεώσεων και ανάδειξη καλοσχεδιασμένων πολιτικών με συγκεκριμένη στόχευση.

Ετσι θα έλθει η Ανάσταση της χώρας και του έθνους, από δυνάμεις που ενώνουν, συνθέτουν, εμπνέουν, δημιουργούν και δεν διχάζουν.