O Ακης Σακελλαρίου επιστρέφει στον Αττίκ έξι χρόνια μετά. Ηταν το 2012 όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο Badminton το «Αναζητώντας τον Αττίκ» και τώρα η επιτυχημένη παραγωγή, με ανανεωμένο θίασο και εμπλουτισμένη με νέα κείμενα, ξεκινάει, αμέσως μετά το Πάσχα, στο Παλλάς, έναν καινούργιο κύκλο.
«Πέρα από τη μουσική του ιδιοφυΐα, πιστεύω ότι η αγάπη για τον Αττίκ έχει να κάνει με τη θεματολογία του. Είναι καθαρά ερωτική και συγχρόνως καλλιτεχνική. Αφορά πολύ τον κόσμο των καλλιτεχνών. Κι αυτό τον κάνει διαχρονικό» λέει ο Ακης Σακελλαρίου, και συνεχίζει: «Τα περισσότερα τραγούδια του μιλούν για καλλιτέχνες που ξεκίνησαν, ανέβηκαν και έπεσαν –και εκείνος τους ξαναβρίσκει στην πτώση τους.
Πιστεύω ότι αυτή η ερωτική αγνότητα που εκπέμπουν τα τραγούδια του, αυτός ο κόσμος που έχει πια χαθεί, είναι στοιχεία που συγκινούν ακόμη το κοινό. Γιατί ο Αττίκ αγγίζει πολύ μια αθωότητα, και μια αγνότητα που μοιάζει να έχει εξαφανιστεί στις μέρες μας. Αρκεί να προσέξει κανείς τους στίχους των τραγουδιών του και να αναλογιστεί τους τωρινούς.
Δεν ξέρω αν βγάζουν πόνο τα τραγούδια του, μάλλον δεν θα τα χαρακτήριζα έτσι, γιατί πόνο βγάζει το μπουζούκι, έναν πόνο ίσως επίπλαστο, μη αληθινό. Ο Αττίκ γεννά συναισθήματα, βαθιά συναισθήματα. Και παίζει πολύ με την αυθεντικότητα».
Ο προσωπικός συμβολισμός
Για τον Ακη Σακελλαρίου ο Αττίκ εμπεριέχει κάθε φορά έναν προσωπικό συμβολισμό. «Το ’12 με τον Αττίκ γιόρταζα τον πατέρα μου. Τώρα, μαζί με αυτό, έρχεται και ο κόσμος των καλλιτεχνών, η ρυτίδα που δεν αγαπάει κανείς, η απόρριψη, η απόρριψη που έρχεται μετά τη λάμψη. Η αίσθηση ότι η ζωή περνάει. Ισως γιατί μεγαλώνω, γιατί νιώθω πιο κοντά με τη φθορά, μια φθορά που προσπαθώ και να εξοικειωθώ αλλά και να ξορκίσω. Είναι ένα δύσκολο κομμάτι αυτό στη ζωή μας» συμπληρώνει.
Περισσότερο θεατρική από την παράσταση του ’12, το «Αναζητώντας τον Αττίκ» στο Παλλάς έχει αποκτήσει, όπως λέει ο Ακης Σακελλαρίου, «μια άλλη διάσταση, πιο ζεστή, γιατί είναι πιο κοντά στον δικό μας κόσμο. Γιατί τα τραγούδια του Αττίκ έχουν μια έντονη θεατρικότητα, με την «Παπαρούνα» χαρακτηριστικό παράδειγμα τόσο της θεατρικότητας όσο και της πτώσης, της κατρακύλας. Κι αυτή την κατρακύλα εκπέμπει και εκφράζει ο Αττίκ, με αγάπη, με συναίσθημα».
Και καταλήγει: «Ο Αττίκ έχει αφήσει το στίγμα του στον μουσικό χώρο, με τη Μάντρα, που έφτιαξε τότε, να ξεχωρίζει. Ηταν μια ιδιαίτερη πρόταση, μοντέρνα για την εποχή, που βρήκε τη συνέχειά της αργότερα. Ενας προάγγελος μουσικών θεαμάτων, με τη θεματολογία, τις παρλάτες και τα στιχάκια. Θα έλεγα ότι ο Αττίκ ήταν ο πατριάρχης του Σαββόπουλου και των πιο σύγχρονων τραγουδοποιών».
Τραγούδια με την ψυχή του
«Εκλαψα για να γράψω – Εγραψα για να τραγουδήσω – Τραγούδησα για να ζήσω»: Αυτός ήταν ο Αττίκ μέσα από τα δικά του λόγια (Μάρτιος 1939). Ενας δημιουργός που κατέθεσε την ψυχή του στα τραγούδια του, και γι’ αυτό έγραψε τη δική του ιστορία.
Γεννημένος στην Αίγυπτο το 1885, ο Κλέων Τριανταφύλλου ήταν γιος ενός πλούσιου βαμβακοπαραγωγού και εμπόρου της Αιγύπτου και μιας καλλιεργημένης γυναίκας, της Εριθέλγης Ραπτάκη, που αγαπούσε πολύ τα γράμματα, τις τέχνες και τη μουσική. Στις αρχές του 20ού αιώνα η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Αν και η κλίση προς τη μουσική έγινε εμφανής από νωρίς, ο Αττίκ σπούδασε Νομικά και έφυγε για τη Γαλλία μαζί με τον αδελφό του για να κάνουν μεταπτυχιακά. Ωστόσο, στο Παρίσι οι δύο νέοι γράφτηκαν στο Conservatoire και άλλαξαν πορεία. Από εκεί ξεκίνησε και η διαδρομή του Αττίκ στη μουσική, για να συνεχιστεί με περιοδείες στο εξωτερικό, προτού επιστρέψει για τα καλά στην Αθήνα.
Το καλοκαίρι του 1930 ο Αττίκ ιδρύει τη Μάντρα: ένα μουσικό κέντρο, όπου ο ίδιος έπαιζε μουσική, τραγουδούσε, έλεγε στιχάκια, παρλάτες. Στους τοίχους ήταν γεμάτη επιγραφές, κάποιες ήταν ανορθόγραφες και κακογραμμένες, με έξυπνες ατάκες, γεμάτες χιούμορ, σαν συμβουλές ζωής. Η επιτυχία που γνώρισε η Μάντρα ήταν ξεχωριστή, και γι’ αυτό ήταν κάθε βράδυ γεμάτη κόσμο.
«Είδα μάτια» δακρυσμένα
Εκεί, ένα βράδυ, γράφτηκε και το «Ζητάτε να σας πω», το σήμα κατατεθέν του, όταν η πρώην γυναίκα του, και μεγάλος έρωτάς του, Μαρίκα Φιλιππίδου εθεάθη με τον νέο της σύζυγο, Σταμάτη Μερκούρη –μετέπειτα πατέρα της Μελίνας. Για εκείνη ο Αττίκ είχε γράψει το «Είδα μάτια», κι όταν το κοινό του ζήτησε να της το τραγουδήσει, ο συνθέτης σηκώθηκε κι έφυγε από τη σκηνή, για να επιστρέψει δέκα λεπτά μετά με το «Ζητάτε να σας πω…». Οταν η Μαρίκα Φιλιππίδου άκουσε το τραγούδι, δακρυσμένη (λένε) αποχώρησε από τη Μάντρα.
Τον Αύγουστο του ’44 ο Αττίκ επέλεξε να φύγει από τη ζωή με τη βοήθεια μεγάλης ποσότητας ηρεμιστικών. Είχε προηγηθεί ένα δυσάρεστο περιστατικό, καθώς τον είχε ξυλοκοπήσει στον δρόμο ένας γερμανός στρατιώτης.
Αυτός ο μικρόσωμος μουσικός, ο εκφραστής της ελληνικής ρομαντικής μουσικής, άφησε πολλά πίσω του. Τραγούδια, όπως τα «Παπαρούνα», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά», «Είδα μάτια», «Ζητάτε να σας πω», «Μαραμένα τα γιούλια», «Τα καημένα τα νιάτα», «Τρεχαντήρι», τη συμμετοχή του σε μια αυτοβιογραφική ταινία, «Χειροκροτήματα» του Γιώργου Τζαβέλλα, και πάνω από όλα την αύρα ενός δημιουργού που έβγαλε στο πιάνο την ψυχή του.
Πού και πότε
Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, στο κέντρο της Αθήνας.
Πρεμιέρα 13 ΑπριλίουΠαραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.30, Πέμπτη – Σάββατο στις 20.30.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
}Μουσική έρευνα – κείμενα: Λάμπρος Λιάβας.
Σκηνοθεσία – χορογραφία: Σοφία Σπυράτου.Στιχουργικά ιντερμέδια: Γιάννης Ξανθούλης.
}Ενορχήστρωση – μουσική διεύθυνση: Θόδωρος Κοτεπάνος.
Σκηνικά – κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης.
Σχεδιασμός φωτισμού: Λευτέρης Παυλόπουλος.
Παίζουν: Ακης Σακελλαρίου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Νάντια Κοντογεώργη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Μίνως Θεοχάρης και η Ζωζώ Σαπουντζάκη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
