Οι ταινίες της εβδομάδας: Στο μυαλό της Barbara

Βαθμολογία

5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη

Από τις τέσσερις ταινίες που ανοίγουν στις αίθουσες την Κυριακή του Πάσχα, η «Barbara» (Γαλλία, 2017) του Ματιέ Αμαλρίκ είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης αποφάσισε να κάνει αυτό το μυστηριώδες biopic για τη θρυλική τραγουδίστρια της Γαλλίας (αν και σχεδόν άγνωστη εκτός γαλλικών συνόρων), η οποία γεννήθηκε το 1930 και πέθανε το 1997. Θρυμματίζοντας κάθε ακαδημαϊκό κανόνα που συνήθως ακολουθείται στις κινηματογραφικές βιογραφίες, ο Αμαλρίκ αποπειράται ένα παράξενο πείραμα χημείας μυθοπλασίας – ντοκουμέντου και ταινίας μέσα στην ταινία, που μπορεί μεν σε κάποια σημεία να μπερδεύει, δεν παύει όμως στιγμή να κινεί την περιέργεια. Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είσαι βέβαιος αν αυτό που βλέπεις αφορά την Barbara ή την ίδια την ηθοποιό που την υποδύεται, τη Ζαν Μπαλιμπάρ, σε έναν ρόλο που είναι πολύ πιθανόν να τη στιγματίσει για πολύ καιρό. Σε άλλες στιγμές δεν είσαι βέβαιος αν η γυναίκα που βλέπεις στην οθόνη είναι η Barbara ή η Μπαλιμπάρ. Αλλά το περίεργο είναι ότι στο τέλος νιώθεις μια παράξενη ικανοποίηση, μια αίσθηση πληρότητας για το πρόσωπο που σε απασχόλησε επί ένα δίωρο, χωρίς όμως να έχεις δει για αυτό τα πάντα, από το Α ως το Ω.

Ήδη όμως από τη Μεγάλη Πέμπτη δύο νέες ταινίες εμφανίζονται στις αίθουσες, η μία απαιτητική και «δύσκολη», η άλλη ειδικού κοινού καθότι καθαρόαιμο θρίλερ τρόμου. Η πρώτη είναι το κοινωνικό δράμα «Οι δικοί μου άνθρωποι» («Tesnota», Ρωσία, 2017), σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Ρώσου Καντεμίρ Μπαλάκοφ. Η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα χωριό του Καυκάσου, εκεί όπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός ζευγαριού σύντομα αποδεικνύεται ότι είναι απαγωγή και προκαλεί τεράστια προβλήματα στους γονείς των εξαφανισθέντων, κυρίως σε ό,τι αφορά το οικονομικό ζήτημα. Είναι μια οικογένεια εργατικών Εβραίων της περιοχής που δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για τα λύτρα και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποκτήσουν, ενώ ο χρόνος κυλά σαδιστικά εναντίον τους. Ο Μπαλάκοφ επιθυμεί να εξετάσει όσο το δυνατόν πιο εξονυχιστικά την ψυχολογία των προσώπων γύρω από το περιστατικό, το πώς το δραματικό αυτό γεγονός επηρεάζει τη ζωή τους αλλά και το ποια είναι τελικά η ζωή τους, η οποία καθώς φαίνεται βρίσκεται βυθισμένη στο ψέμα, τα μυστικά και τη διαστροφή. Μεγάλα σε διάρκεια μονοπλάνα, ρεαλιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, αλλά τελικά μια ταινία που ενώ μεν την παρακολουθείς, σε δυσκολεύει στο να καθορίσεις τους στόχους της, νιώθεις ότι βρίσκεσαι στη διαδικασία της λύσης ενός γρίφου ο οποίος, τελικά, δεν σε ενδιαφέρει και τόσο πολύ. Παίζουν: Aτρέμ Τσιπίν, Oλγκα Ντραγκούνοβα κ.ά.

Γρίφος υπάρχει και στο θρίλερ του Τζον Κρασίνσκι «Ένα ήσυχο μέρος» («Α quite place», ΗΠΑ, 2018), όπου ο ίδιος ο σκηνοθέτης και η Εμιλι Μπλαντ υποδύονται ένα ζευγάρι που μαζί με τα παιδιά του προσπαθεί να επιβιώσει σε μια μετα – αποκαλυπτική γη, στην οποία κυριαρχούν τέρατα που έχουν τεράστια ευαισθησία στους ήχους. Πώς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο και πώς θα μπορούσαν οι επιζήσαντες να αμυνθούν; Ακόμη και ο παραμικρός θόρυβος μπορεί να σημάνει θάνατο, με τα τέρατα να εμφανίζονται από το πουθενά και να κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μείνε σιωπηλός, μείνε ζωντανός, είναι το σύνθημα της ταινίας και μέχρις ενός σημείου το προφανές εύρημα, η σιωπή (ασυνήθιστο στο είδος του τρόμου), λειτουργεί ικανοποιητικά λόγω κυρίως της περιέργειας στην οποία έχουμε υποβληθεί από τα πρώτα λεπτά. Δεν θα περάσει πολλή ώρα όμως και η ταινία θα πέσει στη φάκα της επανάληψης (και κάποιων κλισέ, όπως τα ίδια τα τέρατα που μοιάζουν δάνεια του «Αλιεν»), με αποτέλεσμα το «Ήσυχο μέρος», παρότι δεν έχει πολλά λόγια, να γίνει μια από τις πιο… φλύαρες ταινίες τρόμου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια!,

Από τη γειτονική Βουλγαρία οι «Ιστορίες της νύχτας» («Directions», 2017) του Στέφαν Κομαντάρεφ είναι ένα συνεπές μεν στην αφήγησή του αλλά άκρως καταθλιπτικό έργο που περιγράφει δραματικές έως τραγικές ιστορίες ταξιτζήδων κατά τη διάρκεια μιας νύχτας στη Σόφια. Μια πόλη εγκλωβισμένη στην αθλιότητα. Αυτοκτονίες, χρέη, πορνεία, εκδίκηση, εκμετάλλευση κάθε είδους, μαύρη αγορά, απόπειρες δολοφονίας, παράνοια. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν στη Σόφια να μην υπάρχει ένα τουλάχιστον ταξί που να λειτουργεί φυσιολογικά κατά τη διάρκεια της νυχτερινής βάρδιας. Παίζουν: Βασίλι Μπάνοφ, Ιβάν Μπάρνεφ κ.ά. (από την Κυριακή του Πάσχα).

Μέσα σε μια νύχτα αλλά σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο εκτυλίσσεται και η αμερικανική κωμωδία «Game night» (ΗΠΑ, 2018) των Τζον Φράνσις Ντέιλι και Τζον Γκόλντσταϊν (σεναριογράφοι της ταινίας «Αφεντικά για σκότωμα»).Η ταινία αναφέρεται στις αλλόκοτες περιπέτειες που θα ζήσει μια παρέα 35άρηδων η οποία νομίζει ότι τα όσα συμβαίνουν γύρω της κατά τη διάρκεια μιας νύχτας είναι το αποτέλεσμα της καλής δουλειάς μιας υπηρεσίας ηθοποιών. Στα χέρια ενός καλού σκηνοθέτη το αποτέλεσμα ίσως να ήταν ισάξιο με το «Μετά τα μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε. Εδώ όμως τα ανέκδοτα είναι ως επί το πλείστον κρύα, ο ρυθμός κουραστικός και οι εκπλήξεις αδιάφορες. Παίζουν: Τζέισον Μπέιτμαν, Ρέιτσελ Μακ Ανταμς κ.ά. (από την Κυριακή του Πάσχα).

Βαθμολογία και αίθουσες

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΝΙΡΒΑΝΑ

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ODEON ΙΛΙΟΝ – ODEON STARCITY – ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΑΝΟΙΞΗ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΖΕΑ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΦΟΙΒΟΣ – ΕΛΛΗ – WESTCITY ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – ODEON MAΚEΔONIA – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE MED COSMOS – ΦΑΡΓΚΑΝΗ

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΝΔΟΡΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ODEON ΙΛΙΟΝ – ODEON STARCITY – ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΝΑΝΑ – ΣΙΝΕΑΚ – WESTCITY κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON MAΚEΔONIA – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE MED COSMOS – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.