Σε ποια χώρα ζούμε;

Αν επιχειρούσε κάποιος να ανιχνεύσει τι αλλαγές έχουν επέλθει στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια της κρίσης και της κατάθλιψης, τα συμπεράσματά του θα ήταν μάλλον απογοητευτικά. Νοοτροπίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις, ιδεολογικές και πολιτικές προσλαμβάνουσες, ελάχιστα έχουν μεταβληθεί σε σύγκριση με όσα συνέβαιναν πριν από την κατάρρευσή μας. Με εξαίρεση κάποιες νησίδες, στην κοινωνία, στο πολιτικό σύστημα εξακολουθούν να κυριαρχούν δυστοπικές αντιλήψεις και καταστάσεις, ένα σκηνικό γενικής σύγχυσης, ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αμάθειας, συνωμοσιολογίας, συλλογικής και προσωπικής ανασφάλειας.

Η ορθολογική σκέψη και αντίδραση, η αυτογνωσία, η διάθεση προσαρμογής στις τεράστιες αλλαγές που συντελούνται γύρω μας, παραμένουν οικτρά μειοψηφικές. Θαυμάζουμε τον Πούτιν, θέλουμε την επιστροφή της θανατικής ποινής, πιστεύουμε ότι η Ευρώπη μάς εκμεταλλεύεται μέχρι θανάτου και φυσικά εξακολουθούν πολλοί να πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν. Παριστάνουμε τους υπερπατριώτες, εκ του ασφαλούς βέβαια, και επί της ουσίας τρέμει το φυλλοκάρδι μας μην τυχόν και μας προκαλέσει ο γείτονας νεόκοπος σουλτάνος.

Ακόμα χειρότερα, η πολιτική εξακολουθεί να είναι προνομιακό πεδίο αδίστακτων λαϊκιστών ή τυχάρπαστων καραγκιόζηδων που υπόσχονται όποια βλακεία ηχεί ευχάριστα στα αφτιά μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλοι όσοι εμφανίζονται να διεκδικούν ρόλο στο πολιτικό σκηνικό προέρχονται από το σύμπαν του ακροδεξιού ή του ακροαριστερού εθνολαϊκισμού.

Με την ευγενή χορηγία των διαχειριστών των τηλεοπτικών παραθύρων, που προσφέρουν αφειδώς ρόλο και παρουσία σε όποιον εκστομίζει τις περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας ή προσφέρεται να επιτελέσει καθήκοντα εθνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης μεταξύ «Survivor» και τουρκικών παραγωγών. Η λάτρις της αντικειμενικής ενημέρωσης παρέα του Μαξίμου κατάφερε να μην υπάρχει ουσιαστικά σε κανάλι εθνικής εμβέλειας μια σοβαρή πολιτική συζήτηση παρά μόνο κραυγές και καφενειακές συγκρούσεις. Την ενοχλούσε βλέπετε η… μονομέρεια του Mega και έτσι τώρα μπορεί να απολαμβάνει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Οσο απογοητευτικό κι αν ακούγεται, ζούμε μια ιστορία δίχως τέλος. Οι τυπικοί κανόνες της δημοκρατίας λειτουργούν, η πολιτική αντιπαράθεση εξελίσσεται, ναρκοθετημένη όμως από την καθεστωτική πρακτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Κυρίως όμως συνεχίζουν να μας κατατρύχουν οι ίδιες παθογένειες, οι ίδιες χρόνιες ασθένειες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Με πρόσθετο επιβαρυντικό παράγοντα ότι οι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μας. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα δώσουν στον Τσίπρα το σενάριο εξόδου από τα μνημόνια, φροντίζοντας να διασφαλίσουν, όσο μπορούν, τα συμφέροντά τους. Οπότε πολύ φοβάμαι ότι η διαχείριση της επόμενης μέρας θα αφεθεί στον γνωστό πατριωτισμό των Ελλήνων και ό,τι ήθελε προκύψει…