Πολλά έργα θα ανεβούν προσεχώς υπό τον τίτλο «Σκηνοθεσία συνεννόησης». Ηδη η περιοχή της πολιτικής αυτής άσκησης στρατηγημάτων έχει ορισθεί: Συνταγματική αναθεώρηση. Εχοντας ιδιαίτερες επιδόσεις και στο παρελθόν ο κ. Τσίπρας, ως ο ίδιος και ως το αντίθετό του, απαντάει πρόθυμος στην κυρία Γεννηματά, λέγοντας ότι «ο τόπος έχει ανάγκη από μια προοδευτική τομή». Παίρνοντας την ευκαιρία από τη σχετική με το Σύνταγμα επιστολή της επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής. Να μία ακόμα ευκαιρία χρήσης του άλλου, θα μονολόγησε, φαντάζομαι, ο κ. Τσίπρας. Πάντοτε θα υπάρχουν υποψήφιοι συμπράττοντες, θα ψιθύρισε μέσα του με ικανοποίηση.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων πάνω στους οποίους η τρέχουσα εξουσία ασκεί μια γοητεία. Της αναγνωρίζουν έναν πρωτεύοντα ρόλο. Δείχνουν σε αυτήν έναν σεβασμό. Διατηρούν μέσα τους για αυτήν ένα κάποιο δέος. Αν μάλιστα φαντάζονται ότι τους ενώνουν και αόρατα ιδεολογικά δεσμά, τότε πρόθυμα μετατρέπονται σε συμπράττοντες. Οι συμπράττοντες αποτελούν στις διάφορες φάσεις της Ιστορίας έναν ανθρωπολογικό τύπο. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν από την Ελλάδα της παρακμής και της φθοράς. Οι συμπράττοντες είναι άνθρωποι καλοπροαίρετοι. Εχουν διάθεση συμμετοχής. Πρόθεση συνεισφοράς. Είναι φίλοι και αντίπαλοι της εξουσίας. Και στηρίζουν και επικρίνουν. Και αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα και κατηγορούν τις αστοχίες. Συγκινημένοι πάντα από τα κοινωνικά προβλήματα, τα παρατηρούν από απόσταση. Είναι άνθρωποι της ασφάλειας. Αγαπούν την ασφάλειά τους. Κινούνται πάντα μεταξύ. Δεν διακινδυνεύουν την καθαρή απάντηση, δεν επιλέγουν δύσκολους δρόμους, δεν επεξεργάζονται λύσεις σύγκρουσης.
Τους ενδιαφέρει να είναι διακριτοί, να έχουν γνώμη, να παίρνουν πρωτοβουλίες. Να κάνουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Το προσκήνιο, η παράσταση, η εντύπωση ύπαρξης έχει για αυτούς πρωτεύουσα σημασία. Οι συμπράττοντες αποφεύγουν τα δύσκολα ερωτήματα. Ποιος είναι ο παραλήπτης της επιστολής της κυρίας Γεννηματά; Πώς έχει μιλήσει μέχρι τώρα η πολιτική του συνείδηση; Πώς έχει σταθεί ως συνομιλητής; Εχει στον νου του «το διαλέγεσθαι»; Τον ενδιαφέρει η συνάντηση και η ανταλλαγή ως διαλεκτική ιδεών ή πρόκειται για επίφαση; Μέρος μιας προετοιμασίας ένταξης του άλλου στο σχέδιό του;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει πολλές φορές με γενναιότητα απαντήσει: Είμαι το «εμείς ή αυτοί», έχει πει ο Πρωθυπουργός. Κατοικώ στον δηλητηριασμένο τόπο του αυτάρεσκου διχασμού. Είμαι ο πολιτικός εκφραστής αυτής της αντιδημοκρατικής στάσης. Ο παρατεταμένος και διαρκώς επανερχόμενος αυτός πρωθυπουργικός λόγος είναι η φωνή της πολιτικής του συνείδησης. Κάθε συνομιλία σύμπραξης μαζί του, και μάλιστα για το μείζον θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης, είναι υπονομευμένη και υπονομευτική. Αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως διαδικασία διαλόγου, αύριο θα βρει την υποτιμημένη θέση του στη σκηνοθεσία συνεννόησης. Δικαίως θα μειδιά ο κ. Τσίπρας. Επαναλαμβάνοντας μέσα του τη γνωστή επωδό του: Μπορώ να τους εξαπατώ και ως το αντίθετό μου. Οπως όλοι οι συμπράττοντες, έτσι και οι ποικίλοι σημερινοί, ματαιοπονούν. Ούτε μια σελίδα δεν θα αφιερώσει η Ιστορία στη ματαιοπονία τους αυτή. H κάλπη και μόνο θα ορίσει την επόμενη φάση.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
