Η αίθουσα της Γερουσίας στον πρώτο όροφο του κτηρίου του Κοινοβουλίου έγινε το φυσικό ντεκόρ της πρώτης θεατρικής παράστασης που δόθηκε ποτέ εντός Βουλής. Και ήταν το πλέον κατάλληλο σκηνογραφικό περιβάλλον για το θεατρικό έργο του συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή με τίτλο «ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ ή Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου», το οποίο αφορά έναν βουλευτήπου είχε διατελέσει επί σειρά ετών υπουργός και που αποφασίζει να παραιτηθεί εγκαταλείποντας για πάντα την πολιτική. Έτσι, ετοιμάζεται να εκφωνήσει τον τελευταίο του λόγο στην Βουλή τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Είναι ένας λόγος από αυτούς που δεν ακούγονται στον Ναό της Δημοκρατίας. Και αυτό διότι εξομολογείται και παράλληλα απολογείται ενώπιον του λαού που τον πίστεψε με την ελπίδα, έστω και την τελευταία στιγμή, να γίνει αποδεκτή η συγγνώμη του.
Από αυτή την άποψη η παράσταση του ηθοποιού Γεράσιμου Σκιαδαρέση θα έπρεπε μάλλον να μην περιοριστεί στο ακροατήριο που χωρά η αίθουσα της Γερουσίας, αλλά να δοθεί στην αίθουσα της Ολομέλειας ενώπιον των 300 αντιπροσώπων του Έθνους. Ο ήρωας του έργου, τον οποίο υποδύθηκε ο κ. Σκιαδαρέσης, μετατρέπεται από πολιτικάντης σε φωτισμένο πολιτικό, εκφωνώντας πριν παραιτηθεί τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή για να πει ότι «το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η αξία του κουστουμιού, ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά». Είναι το πρώτο θεατρικό έργο που ανεβαίνει στην Βουλή των Ελλήνων και «αφορά όλους και κυρίως όλους όσοι δεν έχουν επωμιστεί μέχρι τώρα καμία ευθύνη και προσπαθούν να κρύψουν τον άνθρωπο πίσω από τα φλας της λαμπερής καριέρας ενός πολιτικάντη».Όπως άλλωστε έχει πει και ο συγγραφέας Άρθουρ Κλαρκ, «ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές – ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές».
Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει εξιστορήσει ότι όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2015, όταν η σκηνοθέτις Κωνσταντίνα Νικολαΐδη εντόπισε ένα διήγημά του στο προσωπικό του ιστολόγιο:«Το μικρό αυτό διήγημα, θα ’ταν δε θα ΄ταν δυο σελίδες, είχε να κάνει με έναν πολιτικό, ο οποίος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί από το αξίωμά του εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή και αναφέροντας με ειλικρίνεια τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Η ιδέα να ανέβει ένας τέτοιος μονόλογος στο θέατρο συνάρπασε την Κωνσταντίνα, μου το πρότεινε κι έτσι ανέλαβα τη συγγραφή του κειμένου».
Σύμφωνα με τον Λεϊμονή, το έργο αυτό κινείται… εκτός ύλης:«Δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για την αλήθεια, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Μια αλήθεια που δεν πρόκειται να ακουστεί από χείλη πολιτικού». Το έναυσμα για την συγγραφή του ήταν «η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους τυλίγουν και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά». «Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία. Στόχος μου δεν ήταν ένας καταγγελτικός λόγος αλλά η διαπίστωση των λαθών και των ψεμάτων από τον ίδιο τον θύτη. Αυτή η διαβρωτική και παράλληλα λυτρωτική αναγνώριση δίνει το σινιάλο για μια απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας», έχει πει ο ίδιος.
Το βραβευμένο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών έργο, έκανε πρεμιέρα πριν δύο χρόνια στην Αθήνα και από τότε παρουσιάστηκε σε δήμους της Αττικής αλλά και σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Σύρο, Πάτρα, Καλαμάτα, Χανιά και Ηράκλειο Κρήτης, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Σουφλί, Ορεστιάδα, Σέρρες, Δράμα, Kατερίνη) καθώς και στις Βρυξέλλες, κερδίζοντας την αποδοχή του κοινού κάθε ηλικίας. Την παράσταση παρακολούθησαν ο Πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης και οι βουλευτές Ν. Ξυδάκης (ΣΥΡΙΖΑ), Κων. Τασούλας (ΝΔ), Γ. Μαυρωτάς (Ποτάμι), οι αντιπρόεδροι της Βουλής Σπ. Λυκούδης, Γ. Βαρεμένος, και Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Θ. Δρίτσας και πολλοί υπάλληλοι της Βουλής, αφού ήταν μια πρωτοβουλία του Συλλόγου των Υπαλλήλων της Βουλής, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, ενώ εκτός του κ. Σκιαδαρέση συμμετείχαν και οι ηθοποιοί Κ.Μουταφτσής και Τ. Κονταράτος, σε συνεργασία και με τις δύο ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της Βουλής.
