Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (κεντρώοι σοσιαλιστές, αριστεροί, μεταρρυθμιστές) συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για να κτίσουν το Κίνημα Αλλαγής. Το νέο προοδευτικό κίνημα, που φιλοδοξεί να αλλάξει τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Να αλλάξει το πολιτικό πρόσωπο της χώρας. Να ιδρύσουν τη νέα κεντροαριστερά της λογικής και των μεταρρυθμίσεων, για να ισχυροποιήσουν τη χώρα και να επαναφέρουν την ευημερία στους πολίτες.
Το Συνέδριο έκλεψε για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας.Και ο κ. Τσίπρας που πραγματικά έχει γίνει τηλεοπτικός αστέρας και «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» στο προοδευτικό φόρουμ για την Ευρώπη, έσπευσε να τονίσει ότι: «οι ριζοσπαστικές, αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις» πρέπει να συμμαχήσουν, να συμπορευθούν για τη νέα Ευρώπη!!! Προειδοποίησε βέβαια ότι το Κίνημα Αλλαγής δεν επιτρέπεται να έχει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια άλλο πράγμα είναι ότι οι ίδιοι συνεργάζονται με τους ΑΝΕΛ!!!
Βασική στρατηγική επιλογή των πρωταγωνιστών και των πολιτών είναι ο νέος φορέας να αυτοπροσδιορισθεί. Το ρόλο του στη διακυβέρνηση θα το αποφασίσει ο λαός και οι κάλπες. Οι συμμαχίες θα έχουν πάντα προγραμματικό χαρακτήρα για την πατρίδα και την ευημερία των πολιτών και όχι τις υπουργικές θέσεις. Δεν είναι εύκολη υπόθεση.Στο εσωτερικό μέτωπο αυτού του εγχειρήματος, οι τριβές και οι γκρίνιες, φανερά ή υπόγεια δεν λένε να κοπάσουν. Μία τα οργανωτικά, γιατί δεν έγινε εκλογή των οργάνων, μία διότι σε κρίσιμα εθνικά, πολιτικά προβλήματα, εκφράζονται διαφορετικές απόψεις, συνεχώς χάνεται πολιτικός χρόνος.
Γεγονός είναι ότι η ιδεολογική και πολιτική ομογενοποίηση του χώρου έχει πολύ δρόμο μπροστά. Υπάρχει όμως πιστεύω μία ισχυρή θέληση των πολιτών (των 210.000 που ψήφισαν) γι’ αυτό το εγχείρημα. Θέλουν να εκφράσει το Κίνημα αυτό, το προοδευτικό ρεύμα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα οικοδομήσει βήμα – βήμα την εμπιστοσύνη των πολιτών στον πολιτικό κόσμο και τους θεσμούς.
Η εμπιστοσύνη είναι το πρωταρχικό ζητούμενο για την ίδρυση του Κινήματος Αλλαγής. Για να συσπειρώσει τις νέες προοδευτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του κέντρου και της αριστεράς.
Έχει ανάγκη η χώρα από έναν νέο πολιτικό φορέα της κεντροαριστεράς που θα ενώσει τον λαό μας και θα ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών.
Στο πρόσφατο Συνέδριο με τις όποιες οργανωτικές και πολιτικές αδυναμίες, εκφράσθηκε μία ισχυρή βούληση οικοδόμησης ενός σύγχρονου προοδευτικού κινήματος αλλαγής. Όλες οι «φυλές» του άλλοτε ισχυρού ΠΑΣΟΚ, της συρρικνωμένης ΔΗΜΑΡ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και άλλων κινήσεων πολιτών, βρέθηκαν στην πρώτη πανηγυρική έναρξη οργανωτικής συγκρότησης του νέου φορέα. Υπάρχουν ακόμη πολλές προοδευτικές φωνές και κινήματα που πρέπει να ανταμώσουν πολιτικά για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό.
Να επισημάνουμε ότι η συνάθροιση προσωπικοτήτων στην κορυφή δεν είναι αρκετή για να δώσει σάρκα και οστά στον νέο πολιτικό φορά. Η ενεργοποίηση των πολιτών που πιστεύουν αυτό το εγχείρημα θα αποτελέσει την ατμομηχανή για να πάει μπροστά αυτή η προσπάθεια. Χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, ο νέος φορέας θα βαλτώσει στο πεδίο των προσωπικών στρατηγικών και των ανταγωνισμών.
Πρωταρχικά πρέπει να ληφθεί σοβαράυπόψη το πολιτικό πεδίο μέσα στο οποίο επιχειρεί ο νέος φορέας. Το μικρό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ κυριαρχεί στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και η πόλωση όλο και θα οξύνεται οδεύοντας προς τις κάλπες. Τα μηνύματα, το λεξιλόγιο της αντιπαράθεσης ανάμεσα τους, κινούνται στη γραμμή: «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Στο χώρο της κεντροαριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι έχει κερδίσει κατά κράτος το πολιτικό έδαφος της αριστερο-σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ. Πότε κάνει γλυκά μάτια στις πασοκογενείς δυνάμεις της βάσης και πότε επιτίθεται χωρίς όρια στα στελέχη του άλλοτε ισχυρού κινήματος.
Σ’ αυτή τη συγκυρία ανεβάζει τους τόνους και κατηγορεί το νέο φορέα, ότι «…δεν μπορούν να υπάρξουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο συντηρητικό και το προοδευτικό στρατόπεδο σε επίπεδο Ευρώπης». Την ίδια στιγμή όμως ως κυβερνώσα αριστερά συνεργάζεται «σφυκταγκαλιαστά» με την ακροδεξιά. Και σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης ασκεί μονεταριστικές, φιλελεύθερες πολιτικές. Έγινε πλέον συνήθεια άλλα να λέει η κυβερνώσα αριστερά και άλλα να πράττει σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιλέξει τους στρατηγικούς συμμάχους και κινείται συγκυριακά με πρόσκαιρες συμμαχίες για να διατηρήσει την εξουσία. Αξίζει να θυμίσουμε ότι ο πολιτικός κόσμος της κεντροαριστεράς, ήταν πάντα κατακερματισμένος, χωρίς καμία κουλτούρα συνεργασίας. Η διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος, του Συνασπισμού και προσφάτως του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το καλοκαίρι του 2015, είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Στα χέρια της μεταπολίτευσης, όταν κυριαρχούσε ιδεολογικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, μιλούσαμε για την «άλλη αριστερά» εννοώντας το ΚΚΕ και το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.
Το ΠΑΣΟΚ από το χαρακτηρισμό του Κ. Καραμανλή ως «η αριστερά της αριστεράς», μέχρι την άσκηση της εξουσίας, εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και τις μη «προνομιούχες» κοινωνικές δυνάμεις με σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές και κατευθύνσεις.
Το 2009 η λαϊκή ψήφος, έδωσε ξανά μία μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό χώρο στα πλαίσια ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού οράματος.
Οι συνέπειες όμως της κρίσης, βάραιναν τα κράτη του νότου της Ευρώπης και πρωτίστως την Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να σηκώσει μόνο του το βάρος των κοινωνικο-οικονομικών αλλαγών. Η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε πολιτική κρίση και σε ανατροπή του κοινωνικού μοντέλου της χώρας μας.
Η ανεργία, η φτώχεια και η περιθωριοποίηση σημαντικών κοινωνικών στρωμάτων, ανέδειξαν το τραγικό πρόσωπο της ανθρωπιστικής κρίσης. Η πολιτική κρίση που ακολούθησε το πρώτο μνημόνιο, κατακερμάτισε στη βάση τις κοινωνικο – πολιτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και στην κορυφή ανέδειξε τις λαϊκίστικες, «ριζοσπαστικές» δυνάμεις της αριστεράς, που συσπειρώθηκαν γύρω από το άλλοτε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και νυν ΣΥΡΙΖΑ. Οι προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ από το 2009 μέχρι και το 2012, είτε για συμμαχίες στον αριστερό αστερισμό, είτε στο χώρο της δεξιάς για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν ευδοκίμησαν αυτή την κρίσιμη περίοδο.
Κυριάρχησε η στρατηγική της «ριζοσπαστικής» αριστεράς, που υπήρξε άκρως συγκρουσιακή και το πολιτικό λεξιλόγιο ήταν «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Εχθρός αυτής της πολιτικής μάχης το «παλιό» σύστημα και οι δανειστές. Η «τρικολόρε» διακυβέρνηση (2013 – 2014), οδηγήθηκε σε πτώση, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκφράζοντας την πλήρη αντίθεση στα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας.
Πριν όμως ο «αλέκτωρ λαλήσει», από τις αρχές του 2015, μέχρι το καλοκαίρι τα πάντα άλλαξαν. Νέα μνημόνια ψηφίσθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αφού η ριζοσπαστική αριστερά (κοινοβουλευτική και κομματική) αποχώρησαν και ασκούν σήμερα την πιο σκληρή κριτική στη σημερινή διακυβέρνηση.
Αφού χάθηκε η κοινοβουλευτική εξουσία αναγκάσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθεί σε εκλογές. Οι εκλογές έγιναν όχι για να εγκριθεί το νέο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονται τα στελέχη του, αλλά για να αποκτήσει ξανά κοινοβουλευτική πλειοψηφία μαζί με τους ΑΝΕΛ. Στην πορεία προσαρμόσθηκε πλήρως στις μνημονιακές πολιτικές.
Το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε πλήρως. Ασκεί ως κυβέρνηση φιλελεύθερες πολιτικές, συνεργάζεται με την ακροδεξιά και συνεχίζει να βάζει στο ίδιο «τσουβάλι» το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., χωρίς ουδεμία διάκριση. Βέβαια, όποιο στελεχιακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ ενσωματώνεται στη κυβερνώσα αριστερά, περνάει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και εξαγνίζεται.
Αναρωτιέμαι για της ρητορείες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μιλάει για συνεργασία των προοδευτικών αριστερών, σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, ποιους εννοεί;
Το ΚΚΕ δεν θέλει ούτε να ακούσει. Το ΠΑΣΟΚ το κατηγορεί ως παλιό σύστημα. Το ΠΟΤΑΜΙ ότι αλληθωρίζει προς τα δεξιά. Τη ΔΗΜΑΡ ότι χωρίς τον Κουβέλη είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Το Κίνημα Αλλαγής σαν κάτι από την αρχή τελειωμένο!!!
Αλήθεια βρε σύντροφοι, ποιον κοροϊδεύετε; Η εξουσία μπορεί προς το παρόν να αποτελεί το μοναδικό σας συγκλητικό ιστό, αλλά χωρίς στρατηγικούς συμμάχους, δεν μπορείτε να έχετε διάρκεια.
Η εμπειρία και η φρεσκάδα, η αντιπαράθεση στο πεδίο των ιδεών και των πολιτικών, μπορούν να τροφοδοτήσουν το νέο πολιτικό φορέα, με ξεχωριστή δυναμική για έναν νέο κοινοβουλευτικό συσχετισμό.Το πολιτικό παιχνίδι στο πεδίο της κεντροαριστεράς και της προοδευτικής, δημοκρατικής παράταξης, είναι ανοιχτό.
Μπορεί τέλος, να υπάρχουν ενστάσεις σ’ αυτό το εγχείρημα, για πρόσωπα και πρακτικές σ’ αυτό το νέο πολιτικό κύκλο για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Προσωπικά και εγώ έχω ενστάσεις. Θεωρώ όμως ότι το εφήμερο, το συγκυριακό και το ατομικό, δεν πρέπει να κυριαρχήσουν, έναντι του συλλογικού και του διαχρονικού που αφορά την πορεία της χώρας.
Υπάρχουν σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, αποστρατευμένες και αγανακτισμένες. Είναι σημαντικό να τις ακούσουμε και να μιλήσουμε. Έτσι, θα κτίσουμε γέφυρες εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
