Πότε ξεκινά η σχέση σας με τη μουσική; «Από τα παιδικά µου χρόνια. Ο πατέρας µου ασχολιόταν µε τη µουσική. Τον θυµάµαι να γυρνάει στο σπίτι µε µια κιθάρα και να τραγουδάει. Υπήρχαν δεκάδες δίσκοι και κασέτες στο γραφείο του. Επέστρεφα από το σχολείο, ψαχούλευα, για να ανακαλύψω το επόµενο θαύµα. Τα πρώτα µου ακούσµατα ήταν ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Λάγιος. Ετσι ξεκίνησα σπουδές πιάνου, µετέπειτα κλασικού τραγουδιού και στα 19 µου βρέθηκε στον δρόµο µου η Δήµητρα Γαλάνη».
Πώς έγινε αυτή η συνάντηση; «Μέσω µιας ακρόασης που έγινε το 1998 για την παράσταση «Nα µείνουν µόνο τα τραγούδια» που ανέβασε µε τον Κώστα Μακεδόνα σε σκηνοθεσία Ρέππα – Παπαθανασίου. Πήγα χωρίς καµία φιλοδοξία, απλά για να µε ακούσει, να µου δώσει µια γνώµη. «To έχεις» µου είπε. Μάλιστα, µου υποσχέθηκε ότι θα είµαι µαζί της στην επόµενη παράσταση που θα ετοίµαζε, καθώς σε εκείνη την ακρόαση αναζητούσαν κυρίως ηθοποιούς. Περιττό να πω ότι έφυγα πετώντας. Δέκα ηµέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο Μιχάλης Ρέππας και µου ζήτησε να πάω στο σπίτι της Δήµητρας για µια δεύτερη ακρόαση. Και τελικά µε επέλεξαν».
Τον περασμένο Δεκέμβριο κυκλοφόρησε από τη Μικρή Αρκτο ο δίσκος σας με τίτλο «Aνήλικο»… «Αποτελεί την πρώτη προσωπική µας δουλειά µε τον Μάνο Σαγκρή, µετά από µακροχρόνια προετοιµασία. Εβαλε στίχους και εγώ µουσική, ενορχήστρωση και ερµηνεία».

Γιατί τον ονομάσατε «Ανήλικο»; «Θελήσαµε να φτιάξουµε ένα «soundtrack» µε ήχους και επιρροές από τις µουσικές του κόσµου, για την ιστορία ενός παιδιού που ενηλικιώνεται, ενώ το αστικό τοπίο γύρω του παραµένει «ανήλικο». Γιατί, ξέρετε, συχνά πέφτει στην πλάτη καθενός ξεχωριστά το βάρος της προσωπικής µας ωρίµανσης, ενώ το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, περιέργως πώς, παραµένει ατάραχο, σε µια διαρκή ανετοιµότητα. Αυτή η «ανισορροπία» ξεθωριάζει την παιδικότητά µας, και αυτό είναι ένας µεγάλος κίνδυνος».
Πείτε μου έναν αγαπημένο σας στίχο από τον δίσκο. «»Ολα θα τα ζήσω όπως
παλιά, µε µια εφηβεία στην καρδιά». Είναι από το τραγούδι «Δεκάξι»».
Ετοιμάζετε κάποιες live εμφανίσεις αυτόν τον καιρό; «Ναι, την Παρασκευή στις 30 Μαρτίου στο «PassPort Κεραµεικός» (Kεραµεικού 58 και Μαραθώνος) θα παρουσιάσουµε τα τραγούδια του δίσκου αλλά και άλλα, πολύ αγαπηµένα σε όλους µας, σε απρόσµενες διασκευές. Παράλληλα, ο Μάνος Σαγκρής, χρησιµοποιώντας την τεχνική του video mapping, θα κάνει ζωντανά προβολές αλλάζοντας το σκηνικό. Μας συνοδεύουν και οι φωνές της Φιλαρέτης Κοµνηνού και του Γρηγόρη Βαλτινού που φωτίζουν αυτή την «ιστορία ενηλικίωσης». Η παράσταση ταξιδεύει ανά την Ελλάδα. Στις 28 Μαρτίου θα εµφανιστούµε στην Πτολεµαΐδα, ενώ µέσα στον Απρίλιο στο Ναύπλιο και στη Χίο».
Σήμερα γράφονται καλά τραγούδια; «Φυσικά, απλώς είναι δύσκολο να τα ανακαλύψουµε. Δεν υπάρχει ο κατάλληλος δίαυλος ώστε να προβληθούν. Το ενδιαφέρον φαίνεται να στρέφεται σε µια πιο ανέµελη διασκέδαση, που είναι καλό µεν να υπάρχει, αλλά είναι δυσάρεστο να κυριαρχεί απόλυτα και το καλό τραγούδι να θέλει διπλάσιο κόπο για να φανερωθεί».
Πάντως, στην εποχή μας θα περίμενε κανείς να γεννιούνται περισσότερα πολιτικά τραγούδια… «Θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουµε τι ονοµάζουµε πολιτικό τραγούδι. Στην εποχή µας µάλλον δεν µπορεί να υπάρξει µε τη µορφή που το γνωρίσαµε τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Για εµένα πολιτικό τραγούδι µπορεί να είναι κάποιο που αφορά την καθηµερινότητά µας, τον τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζουµε τον άλλον, τον εαυτό µας, την κοινωνία. Και πιστεύω ότι αυτό το τραγούδι υπάρχει, αλλά, όπως είπα και προηγουµένως, είναι δύσκολο να φωτιστεί».
Οταν είστε στο σπίτι, τραγουδάτε ποτέ μόνος; «Εννοείται! Ελπίζω µόνο να µην εκνευρίζω τους γείτονες».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ