Με το βλέμμα στο μέλλον ή στο παρελθόν;

Γενικώς η Κεντροαριστερά, η Σοσιαλδημοκρατία, δεν διάγει και τις καλύτερες μέρες της όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Η εποχή που κατόρθωνε να συνδυάζει την οικονομική αποτελεσματικότητα με την κοινωνική προστασία, την ανάπτυξη και την αλληλεγγύη παρήλθε κάτω από την πίεση της παγκοσμιοποίησης, της οικονομικής κρίσης, οδηγώντας στην άνοδο των κάθε λογής και φυράματος λαϊκιστών.

Είκοσι χρόνια πριν οι σοσιαλδημοκράτες κυβερνούσαν στις 11 από τις 15 τότε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ σήμερα προσπαθούν –και όχι επιτυχημένα –να επιδιορθώσουν τα φθαρμένα ιμάτιά τους. Στα καθ’ ημάς, μετά την κατάρρευση του ΠαΣοΚ, οι πάνω από 210.000 πολίτες που εγκατέλειψαν τον καναπέ τους έδωσαν με τη συμμετοχή τους τη δυνατότητα μιας ευκαιρίας ουσιαστικής ανασύνταξης σε κόμματα, πρόσωπα και οργανώσεις που φιλοδοξούσαν να τη διαχειριστούν.

Η υπόθεση ούτε εύκολη ούτε απλή ήταν και είναι. Την κάνουν ακόμα δυσκολότερη οι προσωπικοί ανταγωνισμοί, η καχυποψία που ακόμη κυριαρχεί και οι βυζαντινές διαμάχες για το μοίρασμα των οφικίων. Φτάσαμε έτσι σε ένα συνέδριο χιλιάδων μη εκλεγμένων συνέδρων και στον προκαταβολικό διορισμό και διαμοιρασμό μιας κομματικής νομενκλατούρας. Με τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που τους έδωσαν την εντολή αμήχανους –και εν πολλοίς αδιάφορους –θεατές μιας κλειστής διαδικασίας που δεν εμπνέει και δεν κινητοποιεί.

Προφανώς η νέα Κεντροαριστερά, η δημοκρατική παράταξη, δεν θα μπορούσε να προκύψει από μια αιφνίδια παρθενογένεση. Αλλά δεν μπορεί να διαμορφώσει τη νέα της πολιτική και κοινωνική ταυτότητα εγκλωβισμένη στις παθογένειες του παρελθόντος ή αναπαράγοντας παλιές λύσεις σε νέα προβλήματα. Πολύ περισσότερο που ένα μεγάλο μέρος μιας προβληματικής της παράδοσης έχει υποκλαπεί και έχει παραδοθεί στον δημαγωγικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ελλάδα βιώνει τα τελευταία χρόνια μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Το καταστροφικό –και χρεοκοπημένο –ιδεολογικό και πολιτικό πρότυπο του παρελθόντος εξακολουθεί να έχει σημαντική επιρροή και στην κοινωνία και στο πολιτικό προσωπικό. Η ρήξη με αυτό το μοντέλο είναι βασική προϋπόθεση για να αποκτήσει η Κεντροαριστερά αξιοπιστία, δυναμική και ελπίδα.

Οσο όμως θα κατατρύχεται με ισορροπίες, προσωπικές διευθετήσεις, αδιέξοδες μάχες μικροκομματικής εξουσίας τόσο θα απομακρύνεται και η προοπτική να αποκτήσει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι απλώς στη διαχείριση της εξουσίας, αλλά στην αναγκαία αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας…