Απεβίωσε ξαφνικά σε ηλικία 39 ετών από ανακοπή καρδιάς, ο δραστήριος αντιεξουσιαστής Χρήστος Πολίτης που είχε κατηγορηθεί προ μερικών ετών, ως δραστήριο μέλος της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» και είχε απαλλαγεί. Ο Πολίτης έχασε τις αισθήσεις του ενώ διασκέδαζε με φίλους του και η προσπάθεια των ιατρών να τον κρατήσουν στην ζωή δεν είχε αποτέλεσμα. Ο 39χρονος διέμενε στον Χολαργό, σπούδασε σχεδιαστής και εργαζόταν περιστασιακά ως διανομέας φαγητού και σε καφετέριες ενώ είχε ενταχθεί από πολύ μικρός στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Βρέθηκε στο μικροσκόπιο της ΕΛ.ΑΣ την περίοδο 2007-2008, όταν η Αντιτρομοκρατική είχε πληροφορίες ότι συμμετείχε σε εμπρηστικές επιθέσεις, καθώς και συνεργαζόταν με γνωστό αναρχικό που είχε συλληφθεί για ληστεία τράπεζας στην περιοχή του Γκύζη. Χωρίς οποιαδήποτε συνέχεια. Τον Μάιο του 2008 προσήχθη ως ύποπτος εμπρησμού σε εργοτάξιο του Εφετείου Αθηνών, στην οδό Λουκάρεως. Την ευθύνη είχε αναλάβει η οργάνωση «Κομάντο Χρήστος Τσουτσουβής», η οποία είχε προχωρήσει σε εμπρηστικές επιθέσεις το 2007 και στη Θεσσαλονίκη. Αρνήθηκε τις κατηγορίες και αφέθηκε ελεύθερος. Τον Δεκέμβριο του 2010 είχε συλληφθεί με άλλους υπόπτους για συμμετοχή στους «Πυρήνες» ύστερα από τον εντοπισμό οπλοστασίων σε Καλλιθέα, Καρέα και Πειραιά. Ο ίδιος είχε αναφέρει ότι δεν είχε καμία εμπλοκή σε έκνομη δραστηριότητα, και ότι είχε συλληφθεί γιατί βρισκόταν συμπτωματικά κοντά σε μία από τις «γιάγφκες» της οργάνωσης στον Πειραιά. Οπως σημείωνε τότε εκείνος επισκεπτόταν το γραφείο του δικηγόρου του, το οποίο βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Στην διάρκεια της διερεύνησης της υπόθεσης δεν βρέθηκε συγκεκριμένο αποδεικτικό στοιχείο σε βάρος του και υπήρξε πλήρης απαλλαγή του.
Το διάστημα που ήταν κρατούμενος είχε προχωρήσει σε ανάρτηση όπου ανέφερε «είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ’96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 – ΄07, για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη. Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας»
