Το επταήμερο του Διόδωρου

Μπορεί ο καιρός να έφτιαξε και να μύρισε άνοιξη, αλλά δεν λογαριάζει από αυτά ο χάρος: αλύπητος θερίζει, μας παίρνει αυτούς που αγαπάμε, κόβει κομμάτια από τον κόσμο μας, τον κάνει μικρότερο, φτωχότερο, σκοτεινότερο, μας κάνει να νιώθουμε μικροί και ασήμαντοι. Μας φέρνει στα μέτρα μας τα ανθρώπινα δηλαδή, αυτά που προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να υπερβούμε.

Για τους πολλούς ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος, επί 25 χρόνια διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος του «Βήματος», πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ, που πάει να πει πρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας των δημοσιογράφων. Μετά βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, μετά πρόεδρος του ΔΣ και αρθρογράφος της «Αυγής» –για τους κοντινούς του όμως ήταν ο Λάκης, ο από δεκαετίες φίλος και σύντροφος. Εφυγε την Τετάρτη. Μετά από τρία χρόνια πάλης, νίκησε το φαβορί, ο καρκίνος. Και μας άφησε βαθιά θλιμμένους τους φίλους, τους συγγενείς –και προπαντός τις αγαπημένες του Μαρία και Δορίνα.

˜
Κοίταξα πίσω στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου, και έφθασα στον Σεπτέμβρη του 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής ο Μικρός ως Ελάχιστος ζήτησε να γίνουν εκλογές για θέμα εθνικό: να σηκωθεί και να φύγει. Και έγραφα:

Και αφού αυτά πάνε ωραία και καλά, αφού φεύγει κατησχυμένη η Δεξιά και έρχεται θριαμβεύουσα η Κεντροαριστερά, εμείς θέτουμε νέο φιλόδοξο στόχο, ημερολόγιό μου: να εκλέξουμε βουλευτή Επικρατείας τον Βασίλη Μουλόπουλο, …
Μακριά από αυλές, οικογένειες, κόβες, φράξιες και κομματικές ίντριγκες, ο φίλος μου Βασίλης Μουλόπουλος υπηρετεί τέσσερις δεκαετίες τώρα την Αριστερά και τρεις δεκαετίες τη δημοσιογραφία. Με συνέπεια, ήθος, εντιμότητα, ευφυΐα, δημιουργικότητα και μόχθο, πολύ μόχθο. Από τα χρόνια της δικτατορίας ως τα σήμερα ο Βασίλης παρέμεινε στα αριστερά της Αριστεράς, άτσαλος στην κριτική του στο ΠαΣοΚ και αχάριστος για όσα κατάφεραν ο Κώστας Σημίτης και οι εκσυγχρονιστές, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος στον κόσμο αυτό –και στο κάτω κάτω ο Γιώργος Παπανδρέου [που τον καθαίρεσε τον Σημίτη από βουλευτή] είναι ακόμη πιο αχάριστος –γιατί αυτός του είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στην προεδρία του ΠαΣοΚ.

Διαφωνώ με το 90% όσων γράφει, γίνομαι έξαλλος πολλές φορές με όσα διαβάζω, αλλά ο Βασίλης Μουλόπουλος είναι από τα τελευταία δείγματα είδους που εκλείπει:δημόσιο πρόσωπο στρατευμένοπολιτικά που δεν είναιεπαγγελματίας πολιτικός ούτεκομματικά ενταγμένοςκαι που δεν πέρασε τη ζωή του στο περιθώριο κατακρίνοντας «το σύστημα».Πρόκειται για είδος προστατευόμενο από τις συνθήκες υπέρ της βιοποικιλότητας (Ραμσάρ, Νατούρα κ.τ.λ.), από την UΝΕSCΟ (ως αρχαίο πολιτιστικό μνημείο της εποχής των αριστερών διανοουμένων)… Αφού ο Γιώργος Παπανδρέου θα γίνει πρωθυπουργός, γιατί να μη γίνει και ο εκλεκτός Βασίλης Μουλόπουλος, σύντροφος παλιά στα άρματα και μετά στα γράμματα, βουλευτής Επικρατείας;

Εγινε ο αγαπημένος Λάκης βουλευτής, και άρχισα να διαφωνώ με το 95% των γραπτών του Βασίλη. Γιατί αγρίεψαν τα πράγματα: μνημόνια, διαδηλώσεις, νεκροί, καιγόταν η Αθήνα, Σύνταγμα, Αγανακτισμένοι, Ζάππεια, χρεοκοπία, Χρυσή Αυγή, τρομοκρατία –όλα αυτά τα άγρια που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον Μουλόπουλο πάλι στη δημοσιογραφία, στην «Αυγή» πια. Και μετά Βαρουφάκης, δημοψήφισμα –στην κόψη του ξυραφιού.

Μετά ήρθε η αρρώστια και η άνιση πάλη. Αυτά που έχουμε όλοι μπροστά μας ήρθαν πιο γρήγορα από όσο έπρεπε στον Λάκη μας –της «Επίθεσης», της Lotta Continua, της «Εξόρμησης», των «Αντιθέσεων», του «Μακόντο», του «Βήματος» και του «Ταχυδρόμου». Και του τραπεζιού της Τρίτης, που μαζεύονταν όλοι οι άλλοι παλιόφιλοι να παίξουν πόκα γραφτή και να παιδιαρίσουν.

Ευφυής, γλυκός, δημιουργικός, οργανωτικός, εγκυκλοπαιδικός, ηγετικός, με χιούμορ –αλλά σαρκαστικός, ειρωνικός και σκληρός με τους αντιπάλους- ο Λάκης έμεινε πάντα ο επαναστατημένος φοιτητής της νεότητάς του. Ομως εκείνη η επανάσταση του «68» ελάχιστη σχέση είχε με την «πραγματική πολιτική». Ηταν νεανική φαντασίωση –οι πρωταγωνιστές της όμως το κατάλαβαν στα γεράματά τους. Και όχι όλοι.

l Είχα και μία ακόμη φράση στις σελίδες σου του Σεπτεμβρίου 2009, ημερολόγιό μου, απολύτως λανθασμένη:

[Αν ο Βασίλης, που δεν είναι δικός τους, εκλεγεί βουλευτής] μπορεί εκεί στον Συνασπισμό, τον «σιναπισμό» που λέει και ο Λεωνίδας Κύρκος, να βάλουν μυαλό: αντί να πιστεύουν στις χριστιανικές παραβολές, στη χιλιαστική αντίληψη ότι η Βασιλεία του Θεού και το Κόμμα τους μοιάζουν με«κόκκον σινάπεως,τον οποίον λαβών άνθρωποςέρριψεν εις τον κήπον αυτού· καιηύξησε και έγεινε δένδρον μέγα,και τα πετεινά του ουρανού κατεσκήνωσανεν τοις κλάδοις αυτού», μπορεί να δουν τα δάση που υπάρχουν γύρω τους και να κατανοήσουν τα σιναπιστικά τους.

Αποδείχθηκαν πράγματι κόκκος σινάπεως οι συριζαίοι: μπορεί να μην έγιναν «μέγα δένδρο» όπως ήσαν κάποτε το ΠαΣοΚ ή η ΝΔ, αλλά πάντως δεν είναι πια η πόα της αριστερής ουτοπίας –έγιναν ο θάμνος της εξουσιαστικής δυστοπίας.

Παράδειγμα: επέμενε την Πέμπτη στη Βουλή ο πρωθυπουργός ότι έχει ηθικό πλεονέκτημα η Αριστερά –και αποδείχθηκε περίτρανα την Παρασκευή πως έχει δίκιο, όταν ο εξοχότατος επί της Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής προσέλαβε ως γενικό γραμματέα τον κ. Διονύσιο Τεμπονέρα που πριν από λίγο καιρό είχε δηλώσει για τον Κώστα Μπακογιάννη και την οικογένειά του ότι «εκμεταλλεύονται πολιτικά τους νεκρούς τους, για να ξεπλύνουν τα ανομήματα της εμπλοκής τους στο σκάνδαλο της Siemens που είναι σε εξέλιξη και στα Paradise Papers, στρέφοντας αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης».

Ηθος που τρέχει από τα μπατζάκια κάποιου που έχει ακράτεια και ξέχασε να βάλει πάνες να το συγκρατήσει –οι κατάλληλοι δημόσιοι άνδρες στις κατάλληλες δημόσιες θέσεις.

Αλλά όλα αυτά δεν αφορούν πια ούτε τον Λάκη ούτε τον Βασίλη. Γλίτωσε αυτός από τα πάθια, τους καημούς, τις τερατωδίες του κόσμου τούτου που εδώ και μερικά χρόνια διαψεύδει συνεχώς κάθε μας ελπίδα.

Quo vadimus? Επαπειλείται ανήκεστη καθίζηση στην ανδρική τεστοστερόνη κι αδρεναλίνη: Αθόρυβες, λέει, οι νέες Harley Davidson και σεμνά ντυμένες οι κοπελιές σε Pirelli και εκθέσεις αυτοκινήτων…
ΣΤΑΥΡΟΣ, ΣΥΝΝΟΥΣ ΟΡΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

nnn

«Θέλουμε ταχύτερη, ισχυρότερη και προπάντων δικαιότερη ανάπτυξη» δήλωσε ο Γιάννης Δραγασάκης – και μου θύμισε την πρόταση της Πραξαγόρας στις Εκκλησιάζουσες: όταν ένας νέος θέλει να συνευρεθεί με μια νέα, θα πρέπει πρώτα να πάει με μια γριά. Δικαιότερο δεν είναι; Να γίνει πράξη!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

nnn

Το καλό φέρνει κι άλλο καλό. Εάν η Αμερική σταματήσει την επιθετικότητα της Τουρκίας και αναγκασθεί ο δικός μας να πει «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους», δύο καλά θα συμβούν: Θα συγχωρέσουμε τον Σημίτη και θα ξεμπερδέψουμε με τον Τσίπρα.
ΑΒΑΔΑΙΟΣ, ΑΕΙ ΕΥΧΕΤΗΣ

nnn

Και ενώ η Αμερική προειδοποιεί για θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και η ΕΕ ότι η έξοδος στην αγορά θα είναι θερμή, και ενώ η Τουρκία κρατάει δύο φαντάρους μας – ο πρωθυπουργός περιφέρεται με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, αποδεικνύοντας πόσο πετυχημένη είναι η χρήση της θεραπευτικής κάνναβης.
ΔΕΣΠΩ ΦΡΑΓΚΑΚΗ, ΑΘΗΝΑ

nnn

Ταιριάξανε στο ανευθυνο-φαντασιακό οι πρόεδροι Ελλάδας και Τουρκίας νοσταλγώντας Βαγιαζήτ και Μεγαλέξανδρους, μιλώντας ο ένας για τα «απέραντα σύνορα της καρδιάς» και ο άλλος για τη «σημερινή στενή μας επικράτεια». Το μέλλον του τόπου απαιτεί υπευθυνότητα και ανεύθυνος μπορεί να είναι κανείς μόνο για τον εαυτό του…
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ

nnn

Αυτοαπολογούμενος κι αυτοπαρηγορούμενος, / ο Φώτης, δίδει εκδοχή αλλιώτικη στο πλάνο: / «Ο Τσίπρας με ‘βαλε εκεί, να συγκρατώ τον Πάνο».
Γ. Κοκ. ΑΘΗΝΑ

nnn

Μία είναι η ουσία, όλα για την εξουσία. / Φταίει η ορθοδοξία; Η πατριδοκαπηλία; / Φταίει ο ψευτομαρξισμός; Ο κακός μας ο καιρός; / Δεν αλλάζει η ουσία – Ολοι για την εξουσία…
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΠΑΧΤΙΤΗΣ

nnn

Η απάντηση στο ερώτημα του 2015: «Και πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα;», νομίζω ότι έρχεται οσονούπω…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ