Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι οι Τούρκοι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο επιθετικής συμπεριφοράς. Το ερώτημα όμως είναι: Γιατί τη φορά αυτή, όταν μάλιστα ο κίνδυνος για την εθνική μας ασφάλεια είναι προφανής, δεν εκδηλώνεται καμία λαϊκή αντίδραση; Πού είναι εκείνα τα τεράστια συλλαλητήρια κατά του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών, όταν «σαπίζουν στις τουρκικές φυλακές τα παιδιά μας»; Είναι πιο σημαντική η απειλή από μια μικρή και αδύναμη χώρα, που δεν διαθέτει ούτε Ναυτικό ούτε Αεροπορία ούτε τίποτα, από μια Τουρκία που προκλητικά ισχυρίζεται ότι μπορεί να διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα; Γιατί σίγησαν οι συνήθως εθνικά υπερήφανοι μητροπολίτες μας, όταν θίγονται τα «άγια χώματα» της Μακεδονίας; Και τι να πει κανείς για την κυβέρνηση, όταν αναζητεί τώρα εθνική συναίνεση για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, έχοντας προηγουμένως κάνει τα πάντα για να ενσπείρει τη διχόνοια και τον διχασμό;
Μια κυβέρνηση η οποία προφανώς δεν είδε τον κίνδυνο να έρχεται, μέσα στην παραζάλη του Σκοπιανού, αν και οι Τούρκοι είχαν την «καλοσύνη» να μας προειδοποιήσουν για τις επερχόμενες εξελίξεις εδώ και καιρό. Ενώ λοιπόν εμείς τρέχαμε στα συλλαλητήρια βρήκαν την ευκαιρία να αποκλείσουν με τα σκάφη τους τα Ιμια, να συγκρουστούν με ένα δικό μας περιπολικό στις 17 Ιανουαρίου, να εμποδίσουν τον γνωστό μακεδονομάχο υπουργό Αμύνης μας να ρίξει στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων της κρίσης του 1996, να εμβολίσουν στη συνέχεια σκάφος της Ελληνικής Ακτοφυλακής και να ανακηρύξουν επισήμως ότι τα Ιμια ανήκουν στην Τουρκία. Και όλα αυτά χωρίς καμία δική μας αντίδραση. Χρειάστηκε ένα ασήμαντο συνοριακό επεισόδιο για να αντιδράσουμε επιτέλους, δίκην πυροσβεστικής υπηρεσίας που τρέχει κατόπιν εορτής να σβήσει τη φωτιά που άναψε.
Ολα αυτά δυστυχώς δείχνουν ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πάσχει ως προς τη δυνατότητα να προβλέψει τους επερχόμενους κινδύνους και να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες για τη διαφύλαξη της ασφάλειας της χώρας, παρασυρόμενη από ένα απαράδεκτο κλίμα εθνικολαϊκισμού, όπως αυτό που δημιουργήθηκε με το Σκοπιανό. Και αυτό οι Τούρκοι το γνωρίζουν και εκμεταλλευόμενοι την εμφανή αδυναμία μας δεν διστάζουν να μας εξευτελίσουν. Οπως και τη διετία 1973-74, όταν η Ελλάδα είχε αποδυναμωθεί λόγω της χούντας και βρήκαν την ευκαιρία να θέσουν όλες τις απαράδεκτες μονομερείς διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο και να εισβάλουν στην Κύπρο. Εκτοτε βρεθήκαμε τρεις φορές στο χείλος του πολέμου. Και είναι αστείο να πιστεύουμε ότι θα βγούμε από τη σοβαρότατη αυτή κρίση με τα συνήθη ευχολόγια των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, όταν ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν σήμερα να αντιμετωπίσουν την προκλητική συμπεριφορά του γνωστού μας νεοοθωμανού σουλτάνου απέναντι στις χώρες τους.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ