Αν έχετε ακούσει το «Αγριο πάθος» της θεσσαλονικιάς τραγουδίστριας Ελευθερίας Πάτση και εντυπωσιαστήκατε από την ηλεκτρισμένη ερμηνεία της, μόνο να φανταστείτε μπορείτε πόσο σαρωτική είναι η παρουσία της επάνω στη σκηνή όταν τη βλέπει κανείς live. Δύο φορές θα έχετε την ευκαιρία να το διαπιστώσετε το προσεχές χρονικό διάστημα, καθώς η ραγδαία ανερχόμενη ερμηνεύτρια θα μας παρουσιάσει το ομότιτλο με το πρόσφατο single πρόγραμμά της, δύο βραδιές στον Σταυρό του Νότου Club σε σκηνοθεσία και καλλιτεχνική διεύθυνση της στιχουργού και δημοσιογράφου Μυρτώς Κοντοβά, με την οποία τις συνδέει μια πολύ δημιουργική συνεργασία.
Πώς γνωριστήκατε με τη Μυρτώ Κοντοβά; «Την πήρα τηλέφωνο ένα πρωί για να της ζητήσω στίχους και στο ίδιο τηλεφώνημα μού πρότεινε να της κάνω ένα ντέμο με τον “Αιγόκερω”, ένα ανέκδοτο τραγούδι που είχαν γράψει με τον Βαγγέλη Τούντα. Το έμαθα στην κιθάρα και σε δύο ώρες της το έστειλα. Μέχρι το βράδυ είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε μια συνεργασία χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ. Οπως καταλαβαίνετε, δεν την κέρδισα με την ομορφιά μου, άκουσε κάτι στη φωνή μου. Και αυτό το κάτι με έβαλε στο τρένο, με έφερε στην Αθήνα, μας έκανε να γνωριστούμε από κοντά, να την πλησιάσω και να καταλάβω ότι είναι μια ευαίσθητη, ανήσυχη, ειλικρινής, πρωτοποριακή τριτοδεσμίτισσα. Από τότε πέρασαν περίπου τρία χρόνια με τηλεφωνικές πρόβες, δοκιμές, πήγαινε-έλα Θεσσαλονίκη-Αθήνα, καφέδες, τσάγια, νεύρα, γέλια, ντελίβερι στο στούντιο και πολλά άλλα απ’ αυτά που περιέχουν όλες οι απίθανες “συνωμοσίες” των ανθρώπων».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες μουσικές αδυναμίες σας; «Είμαι κολλημένη περισσότερο με την ελληνική μουσική. Εχω όλους τους δίσκους της Χαρούλας Αλεξίου, λατρεύω την Ελένη Βιτάλη, η πρώτη συναυλία που έχω πάει στη ζωή μου είναι του Γιώργου Νταλάρα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Βέβαια ζω και το εξής παράλογο: όταν θα βγω σε κανένα μπαράκι θα προτιμήσω να πάω κάπου που παίζουν αυτά που άκουγα στην εφηβεία μου και έπινα τις μπίρες μου χωρίς έγνοιες, άγχη και αϋπνίες. Doors, Guns N’ Roses, Rolling Stones. Και U2, Violent Femmes, Μπομπ Μάρλεϊ που μου θυμίζουν τα καλοκαίρια της Χαλκιδικής».
Ποια είναι η θέση σας, ως Βορειοελλαδίτισσας, όσον αφορά το Μακεδονικό; «Από τη μία το θέμα είναι σύνθετο, χρειάζεται ψυχραιμία, θέλει καλό χειρισμό γιατί ζούμε και σε μια περίοδο που δεν είμαστε για παραπάνω αναταραχές. Από την άλλη βρίσκω τρομακτικό το πώς φανατίζονται οι άνθρωποι, στο άψε-σβήσε στήνονται καβγάδες, μαλώνουν φίλοι, κι αυτό γίνεται παντού – από το Facebook μέχρι την πραγματική ζωή».
Τι να περιμένει κάποιος που θα έρθει να δει τις επερχόμενες εμφανίσεις σας; «Ενα πάρτι σαν αυτά που θέλουμε να γίνονται τα βράδια στις πόλεις. Τσαμπούνες, βιολιά και μαντολίνα μπλεγμένα με ηλεκτρικές κιθάρες, γκρούβες από κοντραμπάσα και μπλουζ πιάνα, απρόβλεπτα συναπαντήματα μουσικών ρευμάτων και τραγουδιών που ενώ μοιάζουν αταίριαστα, συνομιλούν και μοιράζονται την ίδια συγκίνηση και το ίδιο – άγριο, φυσικά – πάθος». l
«Αγριο πάθος»: Σταυρός του Νότου Club (Φραντζή & Θαρύπου 35), σήμερα Κυριακή 25 Φεβρουαρίου και στις 11 Μαρτίου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018.
